Οσοι κουτσά στραβά καταλαβαίνουν τι γίνεται μέσα στις τέσσερεις γραμμές ενός γηπέδου μπάσκετ ήξεραν ότι οι Νεοζηλανδοί δεν είναι ξυλοκόποι. Ατάλαντοι μπασκετικά με εξαίρεση 4-5 παίκτες είναι αλλά αποτελούν μια καλά δουλεμένη ομάδα με ένα προπονητή που πέρα από θρύλος στη χώρα του έδειξε ότι δεν πήρε τη δουλειά του ομοσπονδιακού με μέσο. Ακόμη και πριν από τέσσερα χρόνια στο παγκόμιο της Κίνας μας είχαν καθίσει για τα καλά στην πλάτη πριν ξεμπερδέψουμε με μια διαφορά 6 πόντων, δύο μέρες μετά την ήττα από τη Βραζιλία που τελικά μας κόστισε τα πάντα.
Οι Νεοζηλανδοί είναι μετρ σε ένα πράγμα: Να κτυπάνε στο ψαχνό στην άμυνα, έξυπνα και πονηρά. Και πιστοί στο δόγμα ‘’δεν θα μας τα σφυρίξουν όλα τα φάουλ’’ κατορθώνουν να εκνευρίζουν παρέα με τους διαιτητές που όντως δεν σφύριζαν όχι όλα αλλά και εκείνα που ήταν μπροστά στα μάτια τους και τον αντίπαλο. Κάπως έτσι οι τύποι με τα μαύρα κατάφερναν σταδιακά να εκνευρίζουν τους έλληνες διεθνείς που είχαν πέσει στην τέλεια παγίδα. Στο ημίχρονο νιώθαμε επιβάτες του Τιτανικού που είχε μπαρκαρει για ναύλο στον κόλπο της Μανίλας και ετοιμαζόταν για τη μοιραία πρόσκρουση με το παγόβουνο.
Η αλήθεια είναι μια: Η εθνική μας λαβωμένη από τραυματισμούς και απουσίες είναι μια μέτρια ομάδα. Το εισιτήριο για το Προολυμπιακό που εξασφαλίστηκε με τη χθεσινή νίκη και η πρόκριση στην οκτάδα αν γίνει εφικτή με κάποιο τρόπο είναι τα ρεαλιστικά τρόπαια που μπορεί να φέρουν πίσω στην πατρίδα Ιτούδης και διεθνείς. Αυτό όμως απέχει πολύ από το να γράψουν μια κατάμαυρη σελίδα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Διότι όπως και να το κάνουμε ούτε στα χειρότερα όνειρα μας δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της η εθνική θα έπαιζε στο γκρουπ των καταραμένων (17-32) χωρίς να έχει περάσει ούτε ένα γύρο. Προφανώς τέτοιου είδους ιστορικά στοιχεία δεν συζητήθηκαν στα αποδυτήρια. Όμως κάπου εκεί η ομάδα έδειξε έτοιμη να πάει κόντρα στο manual του….κατασκευαστή (να μην παρεξηγηθεί η έκφραση, προφανώς και δεν αναφέρομαι στον Ιτούδη). Αναφέρομαι στο manual που την ήθελε παραδομένη στη μοίρα, λαβωμένη,καταφρονεμένη και τελικά ταπεινωμένη. Παραδομένη στη χλεύη, στην οπαδική μανία που κρίνει τους παίκτες μέσα από πρασινο-κόκκινα γυαλιά και πάει λέγοντας. Τα υπόλοιπα είναι απλή ιστορία. Δεν πιστεύω σε καμία ελληνική ψυχή και άλλα τέτοια κλισέ που πρωτοδιακόνησαν δημοσιογράφοι μιας παλαιότερης (και από τη δική μου) γενιάς. Πιστεύω όμως ακράδαντα στο πείσμα κάθε ανθρώπου (και των μπασκετμπολιστών συμπεριλαμβανομένων) να αποδείξουν ότι μπορούν να πάνε κόντρα στην τύχη τους ή καλύτερα να την καθορίσουν και να τηγράψουν οι ίδιοι. Και στον αθλητισμό(όπως και στον πόλεμο) την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Κάπως έτσι την έγραψαν στο δεύτερο μέρος οι βρηχυθοί του Θανάση Αντετοκούνμπο, το παιχνίδι της ζωής του Ιωάννη (και συνάμα μια από τις καλύτερες ατομικές επιθετικές βραδιές στη σύγχρονη ιστορία της εθνικής), η τρέλα του Γιαννούλη και η αυταπάρνηση όλων των υπολοίπων στην άμυνα.
ΥΓ Προφανώς και αν τα πράγματα πήγαιναν στραβά θα έγραφα ένα διαφορετικό κείμενο γιατί τελικά από το αποτέλεσμα κρίνονται όλα. Δεν θα έγραφα ποτέ (μάρτυς μου ο Θεός)μια κακή κουβέντα για τους 11 παίκτες που θυσίασαν κάτι από το καλοκαίρι τους, άφησαν οικογένειες, παιδιά και φίλους, ρισκάρουν ένα τραυματισμό και παίζουν με την πλάτη στον τοίχο. Μπορεί σε 48 ώρες να μας κόψει τα φτερά η Λιθουανία. Μπορεί και όχι. Αλλά αν ξαναδούμε τους διεθνείς να παίζουν όπως στο δεύτερο μέρος του αγώνα με τη Νέα Ζηλανδία θα φύγουμε τελικά χαρούμενοι από τη Μανίλα. Και ας έχει περάσει ένα ακόμη άγονο από τη μεγάλη επιτυχία καλοκαίρι.
