Μια ποδοσφαιρική παρέα, με μεγάλους και λιγότερο (μεγάλους) πρωταγωνιστές αλλά ο καθένας με τη δική του αξιοσέβαστη κι υπολογίσιμη συνεισφορά του, που μας έκανε όλους σοφότερους γύρω από αυτό που ασχολούμαστε, είτε σαν επάγγελμα για μας, είτε σα μεράκι, σα χόμπι, σαν τρόπο ζωής για όλους τους υπόλοιπους. Το μόνο που της έλειψε, όπως άλλωστε ομολόγησαν κι ο Πάμπλο με τον Αντελίνο, ήταν ένας τίτλος. Ο κόσμος, η διοίκηση, η τεχνική ηγεσία κι όσοι την πλαισίωσαν κατά καιρούς, αντίστοιχα κι οι ποδοσφαιριστές πήραν την ομάδα από τη μετριότητα κι από τις μεμονωμένες εκλάμψεις και την οδήγησαν σε μια πορεία σταθερά ανοδική. Την πήγαν στην καταξίωση, τουλάχιστον σ’ επίπεδο συνειδήσεων και καθολικής αναγνώρισης, ειδικά εκτός συνόρων. Παρουσίασαν απτές αποδείξεις για την περηφάνια που συνοδεύει αυτήν την ομάδα χρόνια τώρα, ξανάδωσαν όραμα κι ελπίδα.
Η μετάβαση της ομάδας σ αυτήν την κατάσταση προϋπέθετε ικανότητα και σημαντικές, ισχυρές κι έμπειρες προσωπικότητες. Ανθρώπους που και θα προσέφεραν άμεσα αλλά παράλληλα θα δίδασκαν όλους όσοι βρίσκονταν δίπλα τους και στερούνταν αυτών των χαρακτηριστικών. Επαναλαμβάνω πως υπήρξαν καλές και κακές στιγμές, όμως οι πρώτες ήταν σημαντικά περισσότερες. Η επιλογή των παικτών δεν ήταν εύκολη υπόθεση, σάμπως πότε είναι; Γι’ αυτό κι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, ήταν και είναι περιπτώσεις με ιδιαιτερότητες. Εντούτοις η συντριπτική πλειοψηφία τους, μέσα απ όλα όσα βίωσαν στην Τούμπα «δέθηκε» με την ομάδα, με τον κόσμο, με όσα αντιπροσωπεύει αυτός ο σύλλογος. Ακόμη κι αυτοί που φέρονται δυσαρεστημένοι ή ενοχλημένοι με πρόσωπα και καταστάσεις, βαθιά μέσα τους, έχουν την ίδια άποψη.
Η απάντηση είναι απλή. Στη σχέση τους με τον απλό κόσμο δεν υπήρξε το ψέμα. Δεν υπήρξε το … «παπατζιλίκι», για να χρησιμοποιήσω μια λέξη που ακούγεται και γράφεται κατά κόρον τελευταία και την οποία προσωπικά απεχθάνομαι, όμως υπάρχει λόγος που την επιστρατεύω. Οταν κάποιος σε κοιτάει στα μάτια και δεν έχει κανένα συμφέρον από σένα, δεν μπορεί να σου πει ψέματα. Οταν το συναίσθημα είναι πιο δυνατό από τη λογική, δεν μπορεί να σε κοροϊδέψει. Οταν ο στόχος των δυο πλευρών είναι κοινός, η επικοινωνία είναι υγιής, άμεση κι εποικοδομητική. Απλά … λόγια; Οχι, γεγονότα και για τους δύσπιστους υπάρχει η εικόνα των Κοντρέρας, Βιεϊρίνια στην Τούμπα, όταν αποχωρούν από τον αγωνιστικό χώρο με τα μάτια βουρκωμένα.
Το γιατί το εξήγησαν οι ίδιοι στις δηλώσεις τους. Φεύγοντας άφησαν ένα κομμάτι του εαυτού τους πίσω τους. Ο Κοντρέρας ήθελε να εξαντλήσει το συμβόλαιό του ή ακόμη και να κλείσει την καριέρα του εδώ. Το ίδιο είπε κι ο Βιεϊρίνια, που ήρθε στη Θεσσαλονίκη αμούστακο παιδί κι έφυγε … ηγέτης, οικογενειάρχης πλέον με σαφή και δεδηλωμένη διάθεση να επιστρέψει και να εγκατασταθεί σ αυτήν την πόλη. Εισέπραξαν αγνή αγάπη κι ανταπέδωσαν ότι μπορούσαν. Το λίγο ή το πολύ του πράγματος ας το κρίνει ο καθένας.
Ετσι είναι όμως η ζωή, αμείλικτη. Οτι κι αν συμβεί, η πιο δύσκολη προσωπική στιγμή του καθενός είναι μια στιγμή ρουτίνας για δισεκατομμύρια άλλους στον πλανήτη. Το περασμένο καλοκαίρι στον ΠΑΟΚ αποφάσισαν να (επαν)επενδύσουν σ’ έναν μεγάλο προπονητή, τον Λάζλο Μπόλονι. Ο ίδιος, σύμφωνα με τις τοποθετήσεις του, φάνηκε ν’ αμφιταλαντεύεται πυκνά – συχνά αναφορικά με τον ρόλο του και τις διαθέσεις του. Ωστόσο την πλέον κρίσιμη στιγμή μοιάζει πιο συνειδητοποιημένος από ποτέ. Αυτά που είπε μετά τη νίκη επί του Λεβαδειακού, καταδεικνύουν πως μάλλον έχει διώξει τις όποιες σκέψεις υπήρχαν στο πίσω μέρος του μυαλού του. Οι διοικούντες δηλώνουν πως τα επώδυνα παθήματα των προηγούμενων ετών έγιναν μαθήματα και πως πλέον βαδίζουν με σχέδιο, πάνω σε συγκεκριμένο πλάνο. Οι φίλαθλοι δείχνουν ανάμεικτα συναισθήματα.
Απορία για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ομάδα μα και συνάμα συνείδηση για την ανάγκη στήριξής της σε μια δύσκολη χρονική περίοδο για τον καθέναν μας με όσα συμβαίνουν στην προσωπική ζωή του. Εχω ξαναπεί πως μόνο τ αποτελέσματα μπορούν να φέρουν και να διατηρήσουν την ηρεμία στην ομάδα. Ο «Δικέφαλος» σε μια εξέλιξη – μείγμα της ανάγκης και της συνειδητής επιλογής κάνει μια σημαντική στροφή στην πορεία του κι εμπιστεύεται νεαρούς, Ελληνες ποδοσφαιριστές. Ενα ρίσκο που με βασικό παράγοντα τη στήριξη της τεχνικής ηγεσίας δείχνει ν αποδίδει καρπούς. Ο αγώνας της περασμένης Τετάρτης ήταν ένα ενθαρρυντικό δείγμα προς αυτήν την κατεύθυνση με τον Κατσικά, όπως και ανάλογες στιγμές του πρόσφατου παρελθόντος με τον Γεωργιάδη, τον Γιάννου, τον Σταφυλλίδη και τον Γλύκο.
Αναμφίβολα είναι πολύ νωρίς για να υπάρξουν ασφαλή συμπεράσματα. Ακολουθεί η Ξάνθη αύριο, ο Εργοτέλης την επόμενη εβδομάδα κοκ. Μόνο που τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο η αντίστοιχη επιλογή μοιάζει … μονόδρομος αλλά δεν επισύρει μεγάλο κόστος, τουλάχιστον οικονομικό. Η άλλη επιλογή, αυτήν των ξένων παικτών που ακολουθήθηκε τα προηγούμενα χρόνια, με κύριο χαρακτηριστικό το χαμηλό συγκριτικά με το ύψος μιας μεταγραφής ενός αποδεδειγμένα ποιοτικού ποδοσφαιριστή – κόστος και την αμφίβολη ποιότητα δεν έκανε τη διαφορά. Ενδεχομένως η συστηματική δουλειά, ο προγραμματισμός κι η επιμονή στη σημερινή φιλοσοφία να την κάνει, δίχως να μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως έχει υπογράψει συμβόλαιο με την επιτυχία. Εν ολίγοις, είναι μια εποχή επαναπροσδιορισμού των ορίων για όλους. Η ειδοποιός διαφορά είναι πως στένεψαν απελπιστικά τα περιθώρια αποτυχίας. Το γνωρίζει ο καθένας μας καλά από τον εαυτό του. Η … άφεση αμαρτιών δε δίδεται εύκολα για κάθε αμάρτημα, σοβαρό ή μη κι η δεύτερη ευκαιρία … κοστίζει. Απαιτείται σκέψη, πίστη κι επιμονή. Η επιτυχία ή η αποτυχία καθορίζεται από το αποτέλεσμα. Ιδωμεν…
Καλή δύναμη σε όλους …
