ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται πλέον μια ήττα πριν το τέλος της φετινής Ευρωπαϊκής του περιπέτειας. Ένα μάλλον άδοξο τέλος που ενδέχεται να τον φέρει για δεύτερη σερί χρονιά να βγαίνει από τα πλέι οφ με 0-3. Όπως ακριβώς έγινε στην περσινή σειρά με τη Λαμποράλ. Στο ΟΑΚΑ δημιουργήθηκε χθες ένα ρεκόρ στην ιστορία των πλέι οφ, όχι μόνο της Ευρωλίγκα, αλλά και του παλιού κυπέλλου Πρωταθλητριών. Για πρώτη φορά ομάδα ξεκίνησε με διπλό σπάσιμο έδρας.
Η Φενέρ κατάφερε να φτάσει στον παράδεισο του 2-0 και πλέον έχει όλα τα πλεονεκτήματα με το μέρος της. Απέναντι της, ένας αντίπαλος που ψάχνει όχι ένα, αλλά τρία θαύματα! Η ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων είναι πολύ απλή και ατυχώς ισοπεδωτική για την ελληνική πλευρά. Ποτέ καμία ομάδα δεν γύρισε ζωντανή από το 2-0. Σκεφθείτε όταν αυτό το 2-0 είναι προϊόν δύο εκτός έδρας νικών…
Η Φενέρ δεν έχει ακόμη χάσει παιχνίδι πλέι οφ επί ημερών Ομπράντοβιτς και αν η σειρά δεν πάει πιο μακριά από τον αγώνα της ερχόμενης Τρίτης ο Σέρβος κόουτς θα απολαμβάνει ένα μοναδικό ρεκόρ. Ήδη η ομάδα έχει σκουπίσει δύο σειρές πλέι οφ πέρσι και πρόπερσι, και απέχει μια νίκη από ένα ασύλληπτο 9-0! Όποιος ψάξει να βρει την τελευταία ήττα της Φενέρ σε αγώνα πλέι οφ πρέπει να φτάσει πίσω στις 3 Απριλίου του 2008 όταν έχασε στην έδρα της από τη Σιένα και αποχαιρέτησε τις ελπίδες της να πάει στο φάιναλ φορ της Μαδρίτης.
Γίνονται θαύματα; Θεωρητικά όχι. Αλλά κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Ο Παναθηναϊκός είχε χάσει όλη τη χρονιά ένα παιχνίδι και αυτό σχεδόν στη λήξη από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Στο μέχρι προχθές σχεδόν απόρθητο κάστρο του κατάφερε μέσα σε 48 ώρες να χάσει όχι μια, αλλά δύο φορές. Στην ίδια ανατρεπτική λογική κανείς δεν μπορεί να του στερήσει τις ισχνές ελπίδες του στην Τουρκία.
Για να γίνουν όμως θαύματα χρειάζονται και μερικές πιο …γήινες και χωρίς μεταφυσικές προεκτάσεις καταστάσεις. Για παράδειγμα η Φενέρ σούταρε σε δύο αγώνες 22/46 τρίποντα. Νούμερο σχεδόν απαγορευτικό για να ηττηθεί. Ο “δήμιος” του Παναθηναϊκού, ο ασταμάτητος Μπογκντάνοβιτς, είχε 9/11 τρίποντα σε αυτούς τους δύο αγώνες παίζοντας χωρίς …ανάσα και νικώντας τους νόμους της ανθρώπινης κούρασης.
Η πικρή πραγματικότητα είναι ότι η Φενέρ νίκησε γιατί είχε ρόλους, έμεινε πιστή στο πλάνο της και κατάφερε να παίξει πολύ κοντά στο άριστα για 80 λεπτά, ειδικά στην επίθεση της μέσα στο ΟΑΚΑ. Οι αριθμοί που αναφέραμε λίγο πιο πάνω είναι καταλυτικοί. Στις φετινές της ήττες η Φενέρ σκόραρε πάντα κάτω από 70 πόντους και σούταρε με 30% στο τρίποντο. Με επιθετική παραγωγή 75,5 πόντων μέσο όρο σε δύο αγώνες και ποσοστά στο τρίποντα κοντά στο 50% απλά δεν χάνει.
Στο αντίστοιχο άρθρο του πρώτου αγώνα αναφερθήκαμε εκτενώς στην έλλειψη πλάνου Β από τον Πασκουάλ. Αυτή τη φορά θα ήταν άδικο να πάρει πάνω του ο Ισπανός κόουτς μεγαλύτερες ευθύνες από το τυπικό μερίδιο που αντιστοιχεί σε κάθε προπονητή όταν η ομάδα του χάνει ένα παιχνίδι. Στον δεύτερο αγώνα ανακάτεψε την τράπουλα και σε σχήματα και σε τακτικές. Ζητούσε συγκεκριμένα πράγματα από τους παίκτες του στα τάιμ άουτ τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση. Όχι παράλογα ή ανατρεπτικά, αλλά απολύτως λογικά. Υπομονή στην επίθεση, καλή κυκλοφορία της μπάλας και μια έξτρα πάσα για ένα καλό ελεύθερο σουτ. Σωστή αντιμετώπιση του Μπογκντάνοβιτς και των υπόλοιπων spot σουτέρ της Φενέρ ειδικά μετά από σκριν. Οι παίκτες του εφάρμοσαν αποσπασματικά τις εντολές του. Με δίλεπτα και τρίλεπτα απόλυτης συγκέντρωσης δεν κερδίζεις στα πλέι οφ. Τελεία και παύλα…
Πιθανώς ο Πασκουάλ ζητούσε πράγματα που δεν έχει στο DNA της μια ομάδα μαθημένη να παίζει με το ένστικτο της και όχι την απλή μπασκετική λογική. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το καλύτερο επιθετικά διάστημα του Παναθηναϊκού ήταν το κομμάτι της δεύτερης περιόδου που ο Μάικ Τζέιμς έπαιζε με λυμένα φρένα και θύμιζε πιο πολύ παίκτη ανοιχτού γηπέδου σε 3Χ3 παρά μπασκετμπολίστα κορυφαίου επιπέδου στην Ευρωλίγκα. Και αυτή η εικόνα λέει πολλά και με απόλυτη ακρίβεια για όσα πραγματικά μπορούν ή δεν μπορούν να κάνουν οι παίκτες που έχει στο φετινό του ρόστερ ο Παναθηναϊκός.
ΥΓ: Το γράφω όπως ακριβώς το είπαμε με τον Χρήστο Καούρη στη μετάδοση του αγώνα. Ο Παναθηναϊκός έχασε πρωτίστως και κυρίως από τα δικά του λάθη. Αλλά στο τελευταίο λεπτό δύο αποφάσεις των διαιτητών άλλαξαν ριζικά τη λογική του παιχνιδιού. Ένα φάουλ που δεν δόθηκε σε φόλοου του Μπουρούση (76-77) μπορούσε να φέρει στο Χ τις δύο ομάδες. Και αυτό θα άλλαζε άρδην τη λογική του παιχνιδιού. Αμέσως μετά δεν δόθηκε ένα φάουλ στον Σίνγκλετον όταν ο Ντίξον τον σώριασε στο έδαφος στη διεκδίκηση ενός ριμπάουντ και ο Παναθηναϊκός υποχρεώθηκε αμέσως να κάνει φάουλ που έστειλε τη διαφορά στο +3. Ενδεχόμενα η ιστορία του αγώνα να είχε γραφτεί διαφορετικά. Αλλά τα ενδεχόμενα και τα what if δεν γράφουν διαφορετικά την ιστορία την οποία στο μπάσκετ όπως και στον πόλεμο τη γράφουν τελικά οι νικητές.
