Δευτέρα 25, Μαΐου 2020
Τέλος η σεζόν, μπάσκετ ξανά από Οκτώβρη.
Ο μεγαλύτερος φόβος κάθε αθλητή είναι να μην μπορεί να αγωνιστεί. Πολλοί από αυτούς κατά τη διάρκεια της καριέρας τους είχαν να αντιμετωπίσουν σοβαρούς τραυματισμούς που τους στέρησαν πολλούς μήνες, ακόμα και ολόκληρες σεζόν, μακριά από τα παρκέ και από το άθλημα που αγαπούν. Σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, όπως αυτή της πανδημίας, οι ομάδες, ο οπαδοί αλλά κυρίως οι αθλητές στερήθηκαν λίγους μήνες «μπασκετικής ζωής». Μια ζωή που αν με ρωτάτε συγκεκριμένα για τους αθλητές, είναι πολύ μικρή -σύντομη χρονικά δηλαδή – έντονη αλλά και πολύ επιβλαβής για την υγεία τους, τόσο την σωματική όσο και την ψυχική, μια παράμετρος που θαμπωμένοι από τα μεγάλα χρηματικά ποσά που ακούμε συχνά, αν όχι πάντα, επιλέγουμε να αψηφήσουμε επιδεικτικά και να τους κρίνουμε πολύ αυστηρά και ίσως άδικα πολλές φορές.
Πέμπτη, 12 Μαρτίου 2020
Η Προσωρινή διακοπή, ο φόβος για το αύριο και τα social media.
Ολυμπιακός επιστρέφει από το Μιλάνο με το ίδιο αεροπλάνο λόγω της προσωρινής διακοπής και το «επικοινωνιακό παιχνίδι» των social media γύρω από το θέμα της πανδημίας ξεκινά…. Θα ακολουθήσουν πολλά αμφιλεγόμενα tweets από παίκτες, πολλές συνεντεύξεις από τους ιδιοκτήτες των ομάδων -κυρίως για το οικονομικό κομμάτι- καθώς και τοποθετήσεις των προπονητών ως προς τις δυσκολίες που θα έχουν να αντιμετωπίσουν σε μια πρωτόγνωρη περίοδο απόλυτης απραξίας τόσο σωματικής αλλά και κοινωνικής συναναστροφής σε ένα σπορ που βασίζεται εξ ολοκλήρου σε αυτά τα δυο.
Η “επανάσταση” των παικτών ξεκίνησε από το ισπανικό έδαφος με τους παίκτες τόσο της Μπαρτσελόνα όσο και της Ρεάλ να εκφράζουν έντονα φόβους και ανησυχίες και συνεχίστηκε στη Ρωσία με έναν από τους πιο φανατικούς τουϊτεράδες ever, τον εκκεντρικό Μάικ Τζέιμς, να δημοσιεύει κατά ριπάς tweets ανησυχίας και προβληματισμού.
Απρίλιος 2020
Μήνας «Αθλητικής Καραντίνας»
Με τα σενάρια για επανένταξη να πληθαίνουν τα plan B, C κτλ να ανακοινώνονται το ένα μετά το άλλο και τις τηλεδιασκέψεις μεταξύ τόσο των μετόχων όσο και τους εκπροσώπους των παικτών, με τον ισχυρό άνδρα της Euroleague, Τζόρντι Μπερτομέου, να δίνουν και να παίρνουν τα σαλόνια, οι αυλές και τα μπαλκόνια μετατράπηκαν σε …..γυμναστήρια! Με τις περισσότερες χώρες να αποφασίζουν καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας και την έξαρση του ιού να βρίσκεται στο πίκ της, η γυμναστική κατ’οίκον έγινε trend. Χάρη στα social media μάθαμε εν έτη 2020, το πως ένας παίκτης ύψους 2 μέτρων και 10 εκατοστών, που ζυγίζει 120 κιλά μπορεί να γυμναστεί το σαλόνι του σπιτιού του. Αλήθεια όμως πιστεύει κανείς από εμάς ότι αυτό μπορεί πραγματικά να συμβεί και να είναι το ίδιο αποτελεσματικό με την κανονική προπόνηση;
Να σας πω μόνο ότι μετά από τρία χειρουργεία στα γόνατα και με ύψος που δεν ξεπερνά τα 183 εκατοστά (και ζυγίζοντας μόλις 67 κιλά) παίζοντας στο ερασιτεχνικό γυναικείο ελληνικό πρωτάθλημα της Α1 (τα μεγέθη είναι υπερβολικά δυσανάλογα αλλά ιδανικά για να επιχειρηματολογήσω) αν για 2-3 μέρες ΔΕΝ έκανα προπόνηση κανονικά, οι πόνοι μου ήταν αφόρητοι και η επανένταξη μου σε αγωνιστικό ρυθμό καθώς και τα πατήματα μου πολύ… έως και πάρα πολύ επίφοβα, γεγονός που μου δημιουργούσε φόβο και ανασφάλεια στον υπέρτατο βαθμό.
Πέμπτη 23, Απριλίου 2020
Ο Συμβιβασμός, οι αντιδράσεις και ο παραλογισμός για τις απαιτήσεις των παικτών.
Οι παίκτες πήραν αυτό που έπρεπε να πάρουν. Μια συμφωνία που θεσμικά τους δίνει το δικαίωμα να διεκδικήσουν το 80% των συμβολαίων τους σε περίπτωση ΜΗ επανέναρξης της σεζόν και 85% σε τυχόν επανεκκίνηση. Οι αντιδράσεις πολλές, ο παραλογισμός για τα χρήματα που έχουν συμφωνήσει -από την αρχή της χρονιάς- οι παίκτες να παίρνουν, ξαφνικά απερίγραπτος!
Σάββατο 23, Μαΐου 2020
•Η τηλεδιάσκεψη με τους παίκτες, ο φόβος για το αύριο και η κοινή λογική.•
Όποιος πει ή γράψει ότι οι παίκτες ήταν αυτοί που έπαιξαν το μεγαλύτερο ρόλο στην απόφαση που πάρθηκε για οριστική διακοπή της φετινής σεζόν, θα έχει απόλυτο δίκιο. Και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε αφού το πιο σημαντικό προϊόν αυτής της διοργάνωσης είναι αυτοί!
Στην κριτική που τους ασκήθηκε για το αν φοβούνται να παίξουν θέτω το εξής ερώτημα: γιατί να μη φοβούνται;
Να σας υπενθυμίσω ότι μιλάμε για αθλητές. Για ανθρώπους που θυσιάζουν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους να κάνουν αυτό που αγαπάνε προσφέροντας θέαμα στον κόσμο του μπάσκετ. Για ανθρώπους που στο παρκέ έχουν ημερομηνία λήξης η οποία δεν αναγράφεται καν «στη συσκευασία».
Τόσο ρευστή και απρόβλεπτη είναι η ζωή τους. Όσα χρήματα και υπογράφουν στα συμβόλαια τους, οι περισσότεροι από αυτούς δεν ξέρουν αν θα παίζουν αύριο ή του χρόνου, με αρκετούς από αυτούς να μην γνωρίζουν σε τι κατάσταση, μυοσκελετικά, θα βρίσκονται όταν σταματήσουν το μπάσκετ και τι ποιότητα ζωής θα έχουν.
Γιατί να κατακρίνουμε το δικαίωμα που θεσμικά εξασφάλισαν μέσα από διαπραγματεύσεις όσον αφορά τα συμβόλαια τους; Προσωπικά, το βρίσκω παράλογο.
Τρίτη, 26 Μαΐου 2020
6.00π.μ
Άυπνη και στεναχωρημένη προσπαθώντας να γράψω τον επίλογο για αυτή τη σεζόν.
Τι και αν έχω κλείσει τα 32, νιώθω σαν μικρό παιδί με ένα τεράστιο παράπονο επειδή του στέρησαν μισό χρόνο μπάσκετ! Ποια; Εγώ! μια απλή ρεπόρτερ που αναλύω παιχνίδια και παίρνω συνεντεύξεις στα παρασκήνια, και που στα τέσσερα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά είναι ζήτημα να έχω βγάλει τα λεφτά που αντιστοιχούν σε ένα «μηνιάτικο» του συμβολαίου αυτών των παικτών. Δεν το είδα ποτέ όμως έτσι.
Ας σταματήσουμε να βάζουμε σε όλα μπροστά το σήμα του δολαρίου. Ας μπούμε για μια φορά στα «μπασκετικά παπούτσια» των αθλητών και ας βγούμε από τα ακριβά αυτοκίνητα που οδηγούν ώστε να δούμε το μπάσκετ για αυτό που πραγματικά είναι δηλαδή ένα παιχνίδι για εμάς και για αυτούς –τους παίκτες- ολόκληρη η ζωή τους….
Πιστέψτε με οι περισσότεροι από αυτούς νιώθουν όπως και εγώ, σαν παιδιά που τους πήραν το παγωτό από το χέρι!
Αναμφίβολα χωρίς τους παράγοντες και τα χρηματικά ποσά που διαθέτουν, δε θα μπορούσαν να συντηρηθούν οι ομάδες. Χωρίς τους προπονητές δε θα μπορούσε να υπάρξει ένα τακτικό πλάνο για την αξιοποίηση των παικτών με βάση ικανότητές τους. Αυτό που κατάλαβα όμως και μετά τη χθεσινή απόφαση της Euroleague, είναι αυτό που ήξερα από πάντα, ότι χωρίς τους παίκτες δεν υπάρχει μπάσκετ!
Κι αν κάποιοι χαρακτηρίσουν τη στάση μου άδικη ως προς τα σωματεία και την οικονομική «χασούρα» που έχουν υποστεί, ή τη συσχετίσουν με την προηγούμενη ιδιότητα μου, αυτή της αθλήτριας, να τους το επιβεβαιώσω και γραπτώς, πως πάντα θα τάσσομαι με τη μεριά των παικτών. Και όχι γιατί πέρασα 17 χρόνια από τη ζωή μου μέσα στα παπούτσια τους, αλλά γιατί τώρα που βρίσκομαι από την «άλλη μεριά» συνειδητοποιώ καθημερινά ότι χωρίς αυτούς δεν υπάρχει μπάσκετ άρα και ουσία στη δουλειά που κάνω.
Εις το επανιδείν.
