Η ανάρτηση υποστήριξης του Ζιοβάνι προς τον Ζαϊρ Μπολσονάρο προσέθεσε τον πρώην σταρ του Ολυμπιακού σε μια μεγάλη “παρέα” Βραζιλιάνων αθλητών, οι οποίοι έχουν ταχθεί στο πλευρό του ακροδεξιού πολιτικού.
Ρονάλντο, Ροναλντίνιο, Εντμούντο, Κακά, Καφού, Φελίπε Μέλο, Εντμούντο, Λούκας Μόουρα, ο σταρ του φουτσάλ Φαλκάο, είναι μερικοί από τους ποδοσφαιρικούς υποστηρικτές του Μπολσονάρο, ενώ η “χάρη” του έχει αγγίξει και άλλα σπορ καθώς ο θρύλος της F1 Έμερσον Φιτιπάλντι και οι αθλητές του UFC Ζοσέ Άλντο και Βαντερλέι Σίλβα έχουν ταχθεί, μεταξύ άλλων, στο πλευρό του 63χρονου πολιτικού.
Ο Ζαϊρ Μπολσονάρο έχει κερδίσει επάξια το προσωνύμιο του «Βραζιλιάνου Τραμπ». Η ατζέντα του περιέχει συστατικά όπως ο ρατσισμός και ο μισογυνισμός, ενώ τα βέλη της προεκλογικής του φαρέτρας είναι η ακραία καταστολή, η σκληρή λιτότητα και ο αυταρχισμός. Έχει ταχθεί υπέρ της εκτέλεσης των κακοποιών και κατά της νομικής τους υπεράσπισης, ενώ αμφισβητεί τα δικαιώματα των ιθαγενών, χαρακτηρίζοντας τους «παράσιτα». Αυτός είναι ο άνθρωπος ο οποίος θριάμβευσε στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών της Βραζιλίας με ποσοστό 46,1%.
Σε μια χώρα που διαχρονικά παρατηρούνται ακραία κοινωνικά χάσματα, διαφθορά και αναξιοπιστία προς το πολιτικό προσωπικό, το έδαφος είναι ιδανικό για μια περσόνα με μισαλλόδοξη ρητορική. Ο Μπολσονάρο στηρίζει την ηθική παλινόρθωση της Βραζιλίας σε υπεραπλούστευση του πολιτικού λόγου. Για παράδειγμα υποσχέθηκε πως όταν εκλεγεί, θα στελεχώσει τις δημόσιες υπηρεσίες με υψηλόβαθμους στρατιωτικούς για να χτυπήσει τη διαφθορά!
Μια σειρά πολιτικών επιστημόνων από τη Βραζιλία εξηγούν την παρείσφρηση του λόγου του Μπολσονάρο στην κοινωνία και κατά συνέπεια στα ποδοσφαιρικά αποδυτήρια.
Ο Μαουρίσιο Σαντορό, καθηγητής διεθνών σχέσεων στο πανεπιστήμιο του Ρίο, θεωρεί πως «οι λαϊκές μάζες θέλγονται καθώς βλέπουν τον Μπολσονάρο σαν επαναστάτη, ο οποίος μάχεται του πτωχευμένου πολιτικού προσωπικού».
Ο Φλάβιο ντε Κάμπος, καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο αναφέρει πως «όταν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στη δημοκρατία είναι επόμενο να ευδοκιμήσουν τέτοια φαινόμενα και να προταθεί η ιδέα μιας «σιδηράς» κυβέρνησης».
Η απλότητα ή απλοϊκότητα των λύσεων του Μπολσονάρο ελκύουν τις απογοητευμένες λαϊκές μάζες και μεγάλη μερίδα ποδοσφαιριστών, καθώς συνήθως δεν διεισδύουν στις πολιτικές εξελίξεις και προτιμούν να «αγοράσουν» την προφανή, δημοφιλέστερη και επικρατέστερη άποψη.
Παράλληλα υπάρχει μια ακόμα εξήγηση της αποδοχής του Μπολσονάρο από μεγάλος μέρος των Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών. Είναι η ίδια η κοινωνική τους κατάταξη (όχι προέλευση). Τα δύο τρίτα των ψηφοφόρων του Μπολσονάρο είναι άνδρες, ενώ η μεγάλη του δύναμη έλκεται από τη μεσαία και υψηλή οικονομικά τάξη! Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές – υποστηρικτές του Μπολσονάρο έχουν βιώσει μια αλματώδη αλλαγή κοινωνικής κάστας, έχοντας ξεχάσει τις ρίζες τους. Η αλλοίωση του κοινωνικού DNA των ποδοσφαιριστών τους οδηγεί αυτόματα στην «αγκαλιά» του Μπολσονάρο, όπως το 2014 σ’ εκείνη του Αέσιο Νέβες. Ο Νεϊμάρ και ο Ρονάλντο είχαν ταχθεί υπέρ του Νέβες, ο οποίος εν συνεχεία ηττήθηκε από την Ντίλμα Ρούσεφ.
Την ίδια ώρα δεν είναι λίγοι εκείνοι που θυμούνται την περίπτωση του μεγάλου Σόκρατες, ο οποίος έβαλε κινηματική σφραγίδα στα 80’s με τη «Δημοκρατία της Κόρίνθιανς». Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας στη Βραζιλία, ο Σόκρατες, αρχηγός της Σελεσάο και της Κορίνθιανς, χρησιμοποίησε ως άρμα το ποδόσφαιρο για να προωθήσει την έννοια της δημοκρατίας. Με τη βοήθεια των συμπαικτών του, «ο γιατρός» μεταμόρφωνε κάθε αγώνα σε μια πολιτική δήλωση. Η δομή της ομάδας ήταν δημοκρατική, χωρίς ιεραρχία, ενώ στήριζε όλα τα δημοκρατικά κινήματα, εκφράζοντας την επιθυμία του βραζιλιάνικου λαού για εκδημοκρατισμό του πολιτεύματος και πτώση της δικτατορίας.
Υπήρξαν κι άλλες τρανές περιπτώσεις Βραζιλιάνων ποδοσφαιρανθρώπων, που προτίμησαν το δύσβατο δρόμο της κοινωνικής πάλης, από εκείνον του χρήματος και της δόξας. Ο Αλφοσίνιο ήταν ένας απ’ αυτούς, γνωστός για την έντονη συνδικαλιστική του δράση στα χρόνια κυριαρχίας του Εμίλιο Μέντιτσι. Ο μέσος της Μποταφόγκο υπέστη διωγμούς για τις ιδέες του, ωστόσο έμεινε αμετακίνητος σ’ αυτές.
Ο Ζοάο Σαλντάνια, δημοσιογράφος και προπονητής της Βραζιλίας των Τοστάο, Ριβελίνο, Ζαιρζίνιο και Πελέ, απολύθηκε από τη θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού, γιατί ήταν μέλος του κομμουνιστικού κόμματος, αν και οδήγησε τη «Σελεσάο» στην τελική φάση του παγκοσμίου κυπέλλου του 1970 με ένα απίθανο ρεκόρ.
Στη σύγχρονη εποχή ο Ζουνίνιο Περναμπουκάνο είναι εκείνος που έχει σταθεί απέναντι στη «λαίλαπα» του Ζαϊρ Μπολσονάρο. Ο πρώην αστέρας της Λιόν δήλωσε πρόσφατα πως «θέλει να συναναστρέφεται λιγοτερο με «Μπολσομίνιος» και περισσότερο με άτομα με υψηλότερες ανθρώπινες αξίες!».
Δύο ιστορικοί σύλλογοι της χώρας, η Κορίνθιανς και η Παλμέιρας έχουν ιδρυθεί από μέλη της εργατικής τάξης και από πρόσφυγες και οι φίλοι τους διχάζονται ανάμεσα στις ρίζες τους και τη σύγχρονη εικόνα της Βραζιλίας.
Ο μεγαλύτερος σύνδεσμος της Κορίνθιανς, Gavioes da Fiel εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρει: «Γνωρίζετε την ιστορία του συλλόγου μας; Γνωρίζετε την ιστορία του συνδέσμου μας; Ιδρυθήκαμε κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού πραξικοπήματος και οι πρώτοι από εμάς δεν δίαστασαν να σηκώσουν τη σημαία μας για χάρη της δημοκρατίας και καταπιέστηκαν γι’ αυτό! Όσοι από εσάς υποστηρίζετε τον Μπολσονάρο, παρακαλώ να αποχωρήσετε από το σύλλογο μας».
Η επίσημη Κορίνθιανς απέφυγε να πάρει θέση στον δημόσιο διάλογο.
Στις 22 Οκτωβρίου η Βραζιλία θα αποφασίσει αν θα έχει επικεφαλής τον «Λατίνο Τραμπ», σε μια από τις σημαντικότερες αποφάσεις της σύγχρονης ιστορίας της. Μέχρι τότε ελπίζουμε να μην δούμε να «γκρεμίζονται» κι άλλα είδωλα μας, που είχαν την ευχή και την κατάρα να γεννηθούν στη Βραζιλία. Μια χώρα στην οποία οι φτωχοί, οι απόκληροι, οι παρίες δημιούργησαν τη μαγεία του ποδοσφαίρου, για να την αρπάξουν ή να την αφομοιώσουν σταδιακά οι αστοί, οι νυκοκοιραίοι, οι πλεονέκτες του πλανήτη.
