Μια από τις σημαντικές μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι πια ανάμεσα μας. Ο Κώστας Παπαϊωάννου πάλεψε επί δύο χρόνια αντιμετωπίζοντας σοβαρά προβλήματα υγείας, δεν τα κατάφερε, το όνομα του ωστόσο θα πλανάται για πάντα στο «Κλ. Βικελίδης».
Γεννήθηκε στις 28 Ιουλίου 1945 και πήγε στον Άρη από τον ΠΑΟΔ.
Αγωνίστηκε στην ομάδα της καρδιάς του από το 1967 έως το 1976 έχοντας 258 συμμετοχές και 79 γκολ. Είναι ο τρίτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου, πίσω από τον Ντίνο Κούη και τον Αλέκο Αλεξιάδη, ενώ διετέλεσε για μία δεκαετία, πρόεδρος των βετεράνων του συλλόγου.
Ο Παπαϊωάννου ταυτίστηκε με την ομάδα της Μακεδονίας, καθώς πέτυχε ένα από τα κρισιμότερα γκολ στην ιστορία της.
Ήταν στις 21 Ιουνίου του 1970 στο «Γ. Καραϊσκάκης» στον αγώνα με τον Ολυμπιακό που από τη δική του προσπάθεια χάρισε στους “κίτρινους” την πρόκριση στον – νικηφόρο – τελικό του κυπέλλου Ελλάδος, στον αγώνα του Καυταντζογλείου κόντρα στον ΠΑΟΚ.
Ο μοναδικός τίτλος του Άρη μετά το 1946 και μέχρι σήμερα…
Λίγα χρόνια νωρίτερα (περίοδος 68 – 69 Κύπελλο Εκθέσεων) γινόταν ο πρώτος έλληνας ποδοσφαιριστής που πετύχαινε τρία γκολ σε ευρωπαϊκό αγώνα. Ήταν παιχνίδι για το κύπελλο Εκθέσεων κόντρα στην Μαλτέζικη Χιμπέρνιαν. Τελικό αποτέλεσμα 0-6 με τους «κιτρινόμαυρους» της Θεσσαλονίκης να καταγράφουν την μεγαλύτερη ευρωπαϊκή τους νίκη.
Κάποιοι – από τους ανθρώπους που είχαν την τύχη να ζήσουν από κοντά τα γεγονότα της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας εκείνη την εποχή – δεν δίστασαν να συγκρίνουν τον Κώστα Παπαϊωάννου, με ένα «μύθο» του Άρη, τον Κλεάνθη Βικελίδη.
Ο ίδιος πάντως διατηρούσε χαμηλούς τόνους, ήταν φιλικός και ευγενικός τόσο με τους συμπαίκτες του, όσο και με τους αντιπάλους του.
Ωστόσο στην ένταση του αγώνα, ήταν ικανός να συγκρουστεί με τους πάντες. Όπως για παράδειγμα σε ένα παιχνίδι στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας κόντρα στον Παναθηναϊκό όπου είχε έντονη λογομαχία με τον Φέρεντς Πούσκας. Από τις στιγμές που συζητήθηκαν έντονα εκείνη την περίοδο και το θέμα «έπαιξε» στα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων της επόμενης ημέρας.
Αγωνιζόταν με πείσμα, με δύναμη αλλά δεν ήταν ποτέ εριστικός.
Τα χρόνια που φόρεσε τα «κιτρινόμαυρα» ήταν μια εποχή που στην Θεσσαλονίκη και όχι μόνο, μεταξύ σοβαρού και αστείου λέγανε ότι ο Άρης διαθέτει στην άμυνα παίκτες… επιπέδου εθνικής Γερμανίας, στα χαφ ποδοσφαιριστές επιπέδου εθνικής Αγγλίας και στην επίθεση ποδοσφαιριστές βγαλμένους… από την εθνική Βραζιλίας».
Υπερβολικό ίσως, αλλά με συμπαίκτες όπως οι Χρηστίδης, Σπυρίδων, Πάλλας, Ναλμπάντης, Ραπτόπουλος, Σεμερτζής, Συρόπουλος, Κεραμιδάς, Αλεξιάδης, Μιχαηλίδης, ο Άρης μεγαλούργησε και έγινε η πρώτη ομάδα που «έσπασε» το μονοπώλιο των τίτλων από τις ομάδες του ΠΟΚ.
«Στην καλή του μέρα, κανείς από τους αντιπάλους του δεν ήθελε να τον αντιμετωπίσει. Η θέση του ήταν στην αριστερή πτέρυγα της μεσαίας γραμμής. Η ταχύτητα του και η τεχνική του κατάρτιση, ήταν τα δύο δυνατά του στοιχεία», δήλωσε συντετριμμένος από την απώλεια του φίλου του, ο Γιάννη Βένος, σημερινός πρόεδρος των βετεράνων ποδοσφαιριστών της ομάδας της Θεσσαλονίκης.
Ο Κώστας Παπαϊωάννου δεν είναι πια ανάμεσα μας, αλλά όπως πολύ σοφά λέει ο λαός… πεθαίνουν μόνο εκείνοι που λησμονιούνται.
Ο Κώστας Παπαϊωάννου ταξίδεψε στην γειτονιά των αγγέλων, πήγε να βρει τους παλιούς του συμπαίκτες, τον Συρόπουλο, τον Λουκανίδη, τον Ραπτόπουλο και κανείς τους δεν πρόκειται να λησμονηθεί από τον κόσμο του Άρη και κυρίως από εκείνους που είχαν την τύχη να ζήσουν την ρομαντική περίοδο του ποδοσφαίρου.
