Μια Εθνική ομάδα βασίζεται στο εκάστοτε γκρουπ που απαρτίζει το ρόστερ της. Δεν μπορεί να λειτουργήσει ως σύλλογος. Δεν μπορεί στην καθημερινότητά της να δημιουργήσει ποδοσφαιρική ταυτότητα βάσει προπόνησης, τακτικής και συνεχών βελτιώσεων. Στην Εθνική ομάδα η ταυτότητα είναι απόρροια των βασικών χαρακτηριστικών των ποδοσφαιριστών που προέρχονται από τις εγχώριες Ακαδημίες και τον τρόπο που αυτές λειτουργούν.
Το να επιρρίπτονται ευθύνες σε έναν ομοσπονδιακό τεχνικό για το γεγονός ότι διεθνείς ποδοσφαιριστές δεν είναι τάχιστοι, δεν έχουν τεχνική κατάρτιση, δεν έχουν καλή τακτική παιδεία, δεν σκοράρουν, δεν πασάρουν, δεν αποκρούουν, δεν έχουν καλό χαρακτήρα είναι το λιγότερο άκυρο. Για τον λόγο αυτό είθισται τον ομοσπονδιακό τεχνικό να τον λέμε “εκλέκτορα”.
Διότι βασική δουλειά του είναι να επιλέγει τους κατάλληλους ποδοσφαιριστές που θα απαρτίσουν σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο το ρόστερ της Εθνικής ομάδας. Συνεπώς ένας προπονητής μιας Εθνικής ομάδας πρέπει να κρίνεται κυρίως γι’ αυτό. Για τους παίκτες που επιλέγει. Κρίνεται επίσης για τον τρόπο διαχείρισης των αποδυτηρίων. Για τη δημιουργία καλού κλίματος στους κόλπους της ομάδας ώστε να πάρει το 100% των δυνατοτήτων τους.
Αυτά λίγο πολύ ισχύουν και για την Εθνική Ελλάδος. Μόνο που πλέον σε αυτήν πρώτιστο ρόλο πλέον παίζουν τα αποτελέσματα. Κάποιοι στην Ομοσπονδία πίστεψαν πως η έλευση ενός προπονητή μπορεί να αλλάξει το στιλ ποδοσφαίρου της Εθνικής ομάδας. Λάθος. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να αλλάξει όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Το πλάνο που έλαβε να φέρει εις πέρας ο Ρανιέρι απέτυχε. Όχι ο Ρανιέρι. Το πλάνο του Σκίμπε απέτυχε, ο Αναστασιάδης απέτυχε επειδή “έχασε” και το κλίμα. Ο Φαν΄τ Σχιπ δεν απέτυχε. Μάλλον πέτυχε βάσει όσω του ζητήθηκαν να κάνει. Ο Ολλανδός κρίθηκε για τις επιλογές του, αλλά κυρίως για τα αποτελέσματα. Κακώς. Γιατί η Εθνική έγινε και πάλι ομάδα, βρήκε και πάλι σε μεγάλο ποσοστό τη χαμένη της (αμυντικογενή) ταυτότητα και πρόσθεσε πινελιές ολλανδικής επιθετικότητας.
Πλέον η ΕΠΟ αποφάσισε να προσλάβει έναν πιο αμυντικογενή προπονητή, τον Γκουστάβο Πογέτ, ώστε να βρει για τα καλά και πάλι την ταυτότητά της η “γαλανόλευκη”, αυτή που είχε στην τσέπη από το 2002 ως το 2014. Αυτή είναι μια επιλογή με συγκεκριμένο κριτήριο από την Ομοσπονδία. Και με στόχο τα αποτελέσματα και την επιστροφή στις μεγάλες διοργανώσεις.
Ο ίδιος το γνωρίζει καλά. Του έχει διαμηνυθεί ότι αυτό είναι αυτοσκοπός. Αντιλαμβάνεται την πίεση. Ξέρει ότι δεν μπορεί να επιλέγει παίκτες για να τους μάθει την ποδοσφαιρική “αλφάβητο”. Θέλει έτοιμους, τους καλύτερους κάθε στιγμή. Πρέπει να επιλέγει με γνώμονα το καλό της ομάδας και με βάση τα κριτήρια που ο ίδιος έθεσε στα κανάλια Novasports.
Στην τελική γι’ αυτό θα κριθεί. Για τους παίκτες που θα επιλέξει να στελεχώσουν την ομάδα για να κάνουν τη δουλειά. Θα κριθεί σαν καλός μάνατζερ. Όχι σαν προπονητής. Όπως ένα καλός μάνατζερ επιλέγει τους υπαλλήλους του. Έτσι ακριβώς.
