Αυτοί που… ρίζωσαν

Η χειμερινή μεταγραφική περίοδος έφτασε στο τέλος της. Κάποιες ομάδες ενισχύθηκαν, κάποιες άλλες όχι. Πολλοί παίκτες άλλαξαν στρατόπεδα, αναζητώντας ένα καλύτερο. αύριο, περισσότερες ευκαιρίες και μια νέα αρχή. Κάποιοι άλλοι παρέμειναν πιστοί στις ομάδες τους.  Η αλήθεια πάντως είναι πως λίγοι είναι αυτοί που έχουν δείξει μακρόχρονη αφοσίωση σε έναν σύλλογο. Το novasports.gr σας παρουσιάζει 10 σπουδαίες προσωπικότητες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου που… ρίζωσαν στα εδάφη τους.
  
No 10: Πελέ – Σάντος: Οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως η καριέρα του Πελέ πήρε την… κατιούσα με την μεταγραφή στους Νιου Γιορκ Κόσμος, αλλά κανείς δεν μπορεί να διαγράψει τα 18 χρόνια παρουσίας του στην Σάντος. «Η Ρεάλ Μαδρίτης με ήθελε, το ίδιο και η Μάντσεστερ Γ. με τη Γιουβέντους» είχε δηλώσει ο Πελέ το 2009 στο Eurocalcio για να συμπληρώσει: «Είναι γεγονός, ότι ο τότε πρόεδρος της Γιουβέντους είχε συμφωνήσει με την Σάντος. Σκέφτηκα το ενδεχόμενο να μεταγραφώ στην Ευρώπη, αλλά προτίμησα να συνεχίσω να φοράω τη φανέλα της ομάδας της καρδιάς μου, της Σάντος».
 
Νο 9: Σεπ Μάγερ – Μπάγερν Μονάχου: Ένας ακόμα τερματοφύλακας που παρέμεινε πιστός σε μια ομάδα, τη Μπάγερν Μονάχου. Ο Μάγερ φόρεσε τη φανέλα των Βαυαρών για 17 χρόνια, κατακτώντας πολλούς τίτλους. Τόσο σε συλλογικό, όσο και σε Εθνικό επίπεδο, όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974.
Δίχως αμφιβολία, ο Μάγερ θα είναι περήφανος για το ρεκόρ του Δανού γκολκίπερ, Λαρς Χογκ, ο οποίος ξόδεψε 23 χρόνια στην Οντένσε, αγωνιζόμενος σε περισσότερα από 800 παιχνίδια μέχρι την αποχώρησή του από τα γήπεδα το 2000.
 
Νο 8: Μάθιου Λε Τισιέ – Σαουθάμπτον: Ίσως ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που φόρεσε τη φανέλα της Σαουθάμπτον γράφοντας τη δική του ιστορία. Δεν αποκλείεται κάποια στιγμή οι «Άγιοι» να τον χρίσουν… «Άγιο» της ομάδας του. Σπουδαίος επιθετικός μέσος, ο πρώτος στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ που έφτασε τα 100 γκολ. Οι οπαδοί της ομάδας τον αποκαλούν «Le God» και δεν έχουν άδικο. Άλλωστε, για χάρη της Σαουθάμπτον αρνήθηκε προτάσεις των Τότεναμ και Τσέλσι, κρεμώντας τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια στην Σαουθάμπτον. Επίσης, κατέχει ένα μοναδικό ρεκόρ. Εκτέλεσε 49 πέναλτι στην 16χρονη καριέρα του, στέλνοντας τη μπάλα στα δίχτυα 48 φορές. Πριν λίγους μήνες ο Τσάβι Ερνάντεθ αποκάλυψε πως ο Λε Τισιέ ήταν το ποδοσφαιρικό του είδωλο, χαρακτηρίζοντας τον 42χρονο σήμερα Άγγλο ποδοσφαιρική ιδιοφυία.
 
Νο 7: Λεβ Γιασιν – Ντιναμό Μόσχας: Ο Λεβ Γιασιν ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος τερματοφύλακας του 20ου αιώνα, ενώ το παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει λόγω των εκπληκτικών ρεφλέξ, ήταν «Μαύρη Αράχνη». Με τρεις συμμετοχές σε Παγκόσμια Κύπελλα, παραμένει ακόμα και σήμερα ο μοναδικός τερματοφύλακας που κατέκτησε τη «Χρυσή Μπάλα» το 1963. Τα 22 χρόνια καριέρας του στο ποδόσφαιρο τον βρήκαν να φοράει μόνο τη φανέλα της Ντιναμό Μόσχας και παρέμεινε στην ομάδα για περισσότερες από δύο δεκαετίες από διοικητικό πόστο, μέχρι που έφυγε από τη ζωή το 1990.  Τον Γιασίν ακολούθησε ο σπουδαίος Ρώσος αμυντικός, Ρινάτ Ντασάεφ, ο οποίος ξόδεψε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στην μισητή αντίπαλο της Ντιναμό, Σπαρτάκ Μόσχας. Ολοκλήρωσε την καριέρα του to 1991 φορώντας τη φανέλα της Σεβίλης.
 
No 6: Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο – Γιουβέντους: Όταν το 1993 άφηνε την Πάντοβα για το Τορίνο και την Γιουβέντους, ένα παιδικό του όνειρο γινόταν πραγματικότητα. Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο μπορεί ακόμα να μην έχει… κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, όμως η συνεισφορά του αυτά τα 18 χρόνια στην Γιουβέντους είναι ανεκτίμητη. Η πίστη και η αφοσίωση που έδειξε στους «μπιανκονέρι» δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Ακόμα και όταν η ομάδα υποβιβάστηκε, ο «Πιντουρίκιο» δεν εγκατέλειψε το καράβι. Έμεινε στην αγαπημένη του Γιουβέντους για να την βοηθήσει να επιστρέψει στην Serie A. Κατά καιρούς υπήρχαν προτάσεις και ενδιαφέρον από μεγάλες ομάδες της Αγγλίας και της Ισπανίας για τον «Μέγα Αλέξανδρο» του ιταλικού ποδοσφαίρου, όμως αυτός σαν σύγχρονος… Οδυσσέας έκλεισε τα αυτιά του στις σειρήνες. «Εδώ έχω γράψει την ιστορία μου και δεν νομίζω πως μπορώ να αγωνιστώ για κάποια άλλη ομάδα στην Ιταλία. Ελπίζω να βρεθεί μια λύση και να μείνω» είχε δηλώσει στο παρελθόν ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο.
 
Νο 5: Γιαν Κέλεμανς – Κλαμπ Μπριζ: Αποτελεί αναμφίβολα την μεγαλύτερη προσωπικότητα του Βελγικού ποδοσφαίρου. Με στιλ ιδιαίτερο στην δεκαετία του 80, μεγαλούργησε με τη φανέλα της Κλαμπ Μπριζ, ενώ οι 96 συμμετοχές με τη φανέλα της Εθνικής Βελγίου αποτελούν ακόμα και σήμερα αξεπέραστο ρεκόρ. Ο Γιαν Κέλεμανς έμεινε 14 χρόνια στην Κλαμπ Μπριζ, με την οποία κατέκτησε αρκετούς τίτλους. Από τη Λιρς το 1978 μετακόμισε στην Κλαμπ Μπριζ, στην οποία έμεινε μέχρι το 1992. Έδειξε αφοσίωση στην ομάδα του, αρνούμενος μάλιστα κάποια στιγμή πρόταση της Μίλαν για να αγωνιστεί με τα χρώματα των «ροσονέρι», να βελτιώσει κατά πολύ τα οικονομικά του, αλλά και να φτάσει σε ακόμα περισσότερους τίτλους.
 
Νο 4: Κάρλες Πουγιόλ – Μπαρτσελόνα:  Είναι απλό. Το μπουκλέ μαλλί και η χαίτη του είναι συνδυασμένα με τα χρώματα της Μπαρτσελόνα. Ουδείς στην Ισπανία, μετά από τόσα χρόνια παρουσίας του Κάρλες Πουγιόλ στη Βαρκελώνη, δεν μπορεί να τον φανταστεί αγωνιζόμενο με άλλα χρώματα, εκτός από τα «μπλαουγκράνα». Ο Πουγιόλ προέρχεται από τα σπλάχνα του συλλόγου και η ηγετική του φυσιογνωμία στην άμυνα της «Μπάρτσα» είναι διακριτή από τον καθένα. Το 2003, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για την απόκτηση του, με τον Πουγιόλ να δηλώνει: «Η Μάντσεστερ είναι μια από τις κορυφαίες ομάδες στον κόσμο και ο καθένας θα ήθελε να αγωνιστεί. Αν είναι να βοηθήσω τον σύλλογο με τη μεταγραφή μου τότε να φύγω, αλλά εγώ είμαι ευχαριστημένος στην Μπαρτσελόνα». Η απάντηση της «Μπάρτσα»; «Η Γιουνάιτεντ ενδιαφέρεται για τον παίκτη μας, αλλά εμείς δεν ενδιαφερόμαστε να τον παραχωρήσουμε. Κανένας από την ομάδα δεν επιθυμούμε να φύγει, αλλά όλοι είναι διαθέσιμοι αν η πρόταση είναι ικανοποιητική».
 
Νο 3: Χουάν Κάρλος Πλάτα – Μιουνισιπάλ: Σε πολλούς από εσάς το συγκεκριμένο όνομα πιθανότατα να μη λέει τίποτα, όμως στην κεντρική Αμερική αποτελεί είδωλο. Μια… μηχανή σκοραρίσματος. Ένας επιθετικός που στο ποδόσφαιρο της Γουατεμάλας κατέρριπτε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο παίζοντας με τη φανέλα της Μιουνισιπάλ από το 1990 μέχρι και πριν λίγους μήνες. Κατέκτησε 15 πρωταθλήματα, ενώ όλοι θα θυμούνται το 1998 το γκολ της ισοφάρισης στο φιλικό με την Βραζιλία, 1-1. Ένας πραγματικός θρύλος για το ποδόσφαιρο της Γουατεμάλας. Μάλιστα, η ζωή του έγινε ντοκιμαντέρ το 2006 και ενώ ακόμα αυτός συνέχιζε να σκοράρει. Τον αντίστοιχο Ευρωπαίο, Πλάτα μπορεί κανείς να τον εντοπίσει στη Νορβηγία και την Ρόζενμποργκ, εκείς όπου ο τοπικός ήρωας, Ρόαρ Στραντ έχει πανηγυρίσει 16 πρωταθλήματα σε 21 χρόνια παρουσίας στον σύλλογο.
 
Νο 2: Ράιν Γκιγκς – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: Τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα μπορεί να έγιναν στη μισητή, Μάντσεστερ Σίτι, όμως οι θρυλικοί «κόκκινοι διάβολοι», στιγμάτισαν τον Ράιαν Γκιγκς. Μόνιμος κάτοικος του «Ολντ Τραφορντ» εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες, ποτέ δεν σκέφτηκε να το εγκαταλείψει. Η Μίλαν αποπειράθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 90 να τον αποκτήσει, χωρίς όμως αποτέλεσμα, ενώ ο πρόεδρος της Ίντερ, Μάσιμο Μοράτι δήλωνε πάντα θαυμαστής του. Το 2003 ακούστηκε έντονα πως ο Ράιαν Γκιγκς θα μετακόμιζε στο Μιλάνο ως αντάλλαγμα για τη μεταγραφή του Αντριάνο από την Ίντερ στη Μάντσεστερ, κάτι που πάντως δεν έγινε ποτέ. «Δεν νομίζω πως υπάρχει ποτέ σοβαρή πιθανότητα, από την πλευρά μου, να φύγω από την ομάδα. Υπήρχαν διάφορες ιστορίες με την Ίντερ, όμως από την πλευρά μου, ποτέ δεν υπήρξε καμία τέτοια επιθυμία» είχε δηλώσει ο Ράιαν Γκιγκς, ο οποίος έχει 11 πρωτάθλημα με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και σε ηλικία 37 ετών μπορεί ακόμα να βελτιώσει τη συγκεκριμένη επίδοση.
 
Νο 1: Πάολο Μαλντίνι – Μίλαν: Πολλοί έχουν πει πως αν κάποιος επιχειρήσει να κόψει κάποιο σημείο του σώματος του Πάολο Μαλντίνι, τότε το αίμα που θα στάξει θα έχει χρώμα μαύρο και κόκκινο. Τα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας δηλαδή. Της Μίλαν. Από το ντεμπούτο του σε ηλικία 16 χρόνων, φορώντας ακόμα μικρό νούμερο παπούτσια, μέχρι την κατάκτηση 7 πρωταθλημάτων Ιταλίας και 5 ευρωπαϊκών τίτλων, αποτέλεσε την σταθερότερη αξία στην πορεία της Μίλαν προς τις επιτυχίες εδώ και μια 20ετία. Μαζί με τον Φράνκο Μπαρέζι και τον Τζουζέπε Μπεργκόμι παρέμεινε πιστός σε έναν σύλλογο σε ολόκληρη την καριέρα του. Ο Μαλντίνι είχε πολλές ευκαιρίες να φύγει από τη Μίλαν, όμως ποτέ δεν το έκανε. Ούτε το 1997 όταν η Μίλαν περνούσε μια δύσκολη περίοδο, με τον Ρούουντ Γκούλιτ να φεύγει για την Τσέλσι. Πλέον, οι φίλοι της Μίλαν περιμένουν τον επόμενο Μαλντίνι που θα δεσπόζει στην άμυνα των «ροσονέρι». Οι δυο γιοι του Πάολο βρίσκονται από μικροί στα τμήματα υποδομών της Μίλαν. Και επειδή… Σόι πάει το Βασίλειο… Από τον μπαμπά, Τσέζαρε στον γιο, Πάολο, οι «ροσονέρι» έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι η παράδοση θα συνεχιστεί σε μερικά χρόνια είτε με τον 15χρονο Κριστιάν, είτε με τον 10χρονο, Ντάνιελ.