Στο εύλογο ερώτημα «γιατί τώρα και όχι τότε» που προκύπτει από την μεταγραφή του Μιχάλη Λούντζη στον Ολυμπιακό και ενώ ο ίδιος παίκτης είχε υπογράψει στον Παναθηναϊκό σε ηλικία 16 ετών, η απάντηση είναι απλή και επιβεβαιώνει ότι το λάθος…διπλής όψης που έχει γίνει κατ’ επανάληψη στις περιπτώσεις των ταλαντούχων παικτών και των μεγάλων ομάδων με τους… «φαρδείς» πάγκους. Ο Λούντζης, ο Μουράτος, ο Χαλαραμπόπουλος κι άλλοι συνομήλικοι παίκτες με μικρές αποκλίσεις, συν και πλην ηλικίας, έδειξαν την προοπτική ανάδειξης τους, πριν ακόμα ενηλικιωθούν. Δεν είχαν γίνει…ακόμα ολοκληρωμένοι παίκτες και ήταν φύσιν αδύνατον να είχε συμβεί αυτό, όταν τους τέθηκε η πρόσκληση-πρόκληση να κάνουν, όχι ένα βήμα καταξίωσης, αλλά ένα άλμα υψηλού ρίσκου για την συνεχιζόμενη βελτίωση και εξέλιξη τους.
Η περίπτωση του Σλοβένου Λούκα Ντόνσιτς που πήγε στην Μαδρίτη από ηλικία 11 ετών, είναι πολύ διαφορετική και ίσως μοναδική στο ευρωπαϊκό μπάσκετ για την επιτυχία που είχε το μοντέλο ανάδειξης ενός ταλαντούχου παίκτη, ο οποίος καταξιώθηκε και πολύ γρήγορα στο ΝΒΑ και στους Ντάλας Μάβερικς.
Έμαθε μπάσκετ στην ακαδημία της Ρεάλ και πολύ στοχευμένα και μεθοδικά μπήκε στην ανδρική ομάδα της «βασίλισσας», το περιβάλλον του συλλόγου ήταν άκρως οικείο και κατέκτησε τα πάντα με την Ρεάλ. Γιατί, η Ρεάλ δημιούργησε και επένδυσε στον Ντόνσιτς, τον περίμενε να εξελίξει το ταλέντο του και ο ίδιος ο Ντόνσιτς δικαίωσε την στοχευμένη επιλογή του να ζήσει μακριά από την πατρίδα του και να προχωρήσει βήμα-βήμα για να σηκώσει την φανέλα μίας μεγάλης ομάδας και όταν ωρίμασαν και οι ηλικιακές συνθήκες να παίξει στους Ντάλας Μάβερικς και να σκοράρει 40 και 45 πόντους. Γιατί ο Ντόνσιτς έκανε στο σωστό timing της καριέρας του το ταξίδι από την Μαδρίτη στο Ντάλας, με αποτέλεσμα, όχι απλά να μπει στον δύσκολο κόσμο του ΝΒΑ, αλλά να του ζητάνε την φανέλα του και άλλοι σταρ των αντίπαλων ομάδων, ως αναγνώριση των εκπληκτικών εμφανίσεων του…
