Το 2019 για την επαγγελματική πυγμαχία είναι μία “μαύρη” χρονιά. Μία χρονιά πένθους, στεναχώριας, αλλά και προβληματισμού. Οι τέσσερις (4) θάνατοι μέσα σε ένα τρίμηνο αποτελούν πλήγμα για ένα από τα αρχαιότερα αθλήματα του κόσμου.
Στις 19 Ιουλίου, η πυγμαχία θρήνησε το θάνατο του Maxim Dadashev. Έπειτα από μερικές ημέρες (25/7) του Hugo Santillan από την Αργεντινή και στις 27 Σεπτεμβρίου στην Αλβανία “έφυγε” από τη ζωή ο Βούλγαρος, Boris Stanchov. Τελευταίος αθλητής που υπέκυψε στα τραύματά του, ύστερα κι από ένα δυναμικό νοκ άουτ, είναι ο Patrick Day πριν από 2 μέρες.
Η πυγμαχία είναι ένα σκληρό άθλημα από τη φύση του. Έχει ατελείωτες ώρες προπόνησης, έχει ατελείωτες ώρες “σπάρινγκ” (αγώνες προετοιμασίας, πριν τον κανονικό αγώνα), έχει επίσης κάτι πολύ επώδυνο και δύσκολο στην πράξη που είναι η απώλεια κιλών για να πιάσουν οι αθλητές το όριο της κατηγορίας τους.
Η επαγγελματική πυγμαχία, κι εδώ αξίζει να τονιστεί η τεράστια διαφορά ανάμεσα στην επαγγελματική και στην ερασιτεχνική πυγμαχία, έχει πλέον τεράστια ποσά να κινούνται γύρω από κάθε αγώνα. Οικονομικές συμφωνίες εκατομμυρίων, τηλεοπτικές συμφωνίες εκατομμυρίων και χορηγίες που έχουν θέσει στο άθλημα… νέους κανόνες.
Οι μάντζερς έχουν πλέον τεράστια ατζέντα στην οποία πρέπει να χωρέσουν αγώνες και να υπογραφούν συμβόλαια. Οι προπονητές πρέπει να ετοιμάσουν τους “μαχητές” και οι πυγμάχοι να δουλεύουν σαν ρομπότ για να μπορέσουν να βάλουν χρήματα στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.
Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα απίστευτο “εργαλείο” όμως υπάρχουν όρια στα όσα μπορεί να κάνει και να αντέξει. Εκεί, σε πολλές περιπτώσεις μπαίνουν στην ζωή των αθλητών τα αναβολικά. Το σώμα αποκτά αντοχή και δύναμη αλλά την ίδια ώρα “υπογείως” αποκτά τεράστια ευαισθησία και είναι ευάλωτο όταν η δράση των “φαρμάκων” περνά.
Όμως όλο αυτό σε συνδυασμό με την σκληρότητα που έχει έτσι κι αλλιώς το άθλημα, έχει ανεβάσει το ρίσκο που παίρνουν οι αθλητές σε μεγαλύτερα επίπεδα, στα όρια ζωής και θανάτου.
Είναι λογικό λοιπόν, οι απώλειες αυτές, να γεννούν ερωτήματα, τα οποία είναι απαραίτητο να απαντηθούν από τους αρμοδίους, αλλά την ίδια στιγμή θα πρέπει να βρεθεί και ο τρόπος να αλλάξει πλεύση η πυγμαχία αν θέλει να συνεχίσει να δέχεται στις “αγκάλες” της νέα παιδιά.
Σίγουρα δεν είμαστε κάτι παραπάνω από απλοί καταγραφείς των γεγονότων, αναλυτές των δεδομένων και υποχρεωμένοι να κάνουμε τις απαραίτητες ερωτήσεις σε εκείνους που ζουν το άθλημα, το υπηρετούν και το ξέρουν σαφώς καλύτερα από εμάς.
Επικοινωνήσαμε λοιπόν με μερικούς από τους κορυφαίους “υπηρέτες” και εκπροσώπους της Ελληνικής πυγμαχίας για να μπορέσουμε να αφουγκραστούμε το πώς εκείνοι εισπράττουν τα όσα έχουν γίνει στην επαγγελματική πυγμαχία τους τελευταίους μήνες.
Καταγράφοντας τα όσα είχαν να μας πουν, με μία γρήγορη ματιά, μπορούσες να βρεις ίδιες λέξεις και ίδιες έννοιες μέσα από τα λόγια τους. Μπορούσες να καταλάβεις πως αθλητές και προπονητές έχουν στο μυαλό τους ίδιες σκέψεις, ίδιες ιδέες και ίδιους προβληματισμούς.
Αντιλαμβανόσουν ξεκάθαρα, κρυστάλλινα, πως το χρήμα έχει διαβρώσει το άθλημα, όπως άλλωστε έχει κάνει σε όλες τις πτυχές της ζωής του κόσμου.
Πολλά λεφτά σημαίνει πολλές θυσίες και πολλές θυσίες… δεν σου υπογράφει κανείς πως δεν θα εμπεριέχουν, αίμα, δάκρυα και… κηδείες. Σκληρό; Ναι, όσο και το ότι ένας πυγμάχος , αθλητής, σύζυγος, πατέρας, φίλος, αδερφός και γιος, δεν γύρισε σπίτι του μετά από έναν αγώνα πυγμαχίας. Μετά από τον αγώνα του αθλήματος που “μου δίνει ζωή, που με κάνει να αισθάνομαι όμορφα και να είμαι ευτυχισμένος”, όπως είπε ο Day μία μέρα πριν τον μοιραίο αγώνα.
Διαβάστε παρακάτω τι πιστεύουν μερικοί από τους καλύτερους του χώρου της πυγμαχίας στην χώρα μας αλλά κι εκτός συνόρων για το τι μπορεί να πηγαίνει εντελώς λάθος στο επαγγελματικό κομμάτι του αθλήματος.
Γιώργος Καμπόσος Τζούνιορ (Παγκόσμιος Πρωταθλητής πυγμαχίας): Η πυγμαχία είναι ένα πολύ ωραίο άθλημα, αλλά ο κίνδυνος για ένα σοβαρό τραυματισμό είναι μεγάλος και το τίμημα για το μαχητές θα μπορούσε να είναι ακόμη και ο θάνατος. Οι 4 πρόσφατοι θάνατοι τους τελευταίους 3 μήνες μου έχουν ραγίσει την καρδιά και τα συλλυπητήριά μου πηγαίνουν στις οικογένειες και τα αγαπημένα πρόσωπα των αθλητών που χάθηκαν. Πολλοί παράγοντες παίζουν ρόλο για να συμβεί κάτι τόσο κακό. Ένας από αυτούς είναι μάχη που δίνουν οι αθλητές για να χάσουν βάρος. Η αφυδάτση που προκαλείται στον οργανισμό αλλά και το κάθε… έγκλημα που γίνεται για να πετύχουν οι αθλητές τον στόχο των κιλών. Όταν σ’ έναν αφυδατωμένο εγκέφαλο δεχθείς πολλά και δυνατά χτυπήματα έχεις μία “συνταγή” καταστροφής.Θα πρέπει να υπάρχουν φυάλες οξυγόνου για τέτοιες περπτώσεις. Ενας άλλος παράγοντας είναι τα πολλά και δυνατά χτυπήματα που μπορεί να δεχτεί ένας πυγμάχος στο κεφάλι κατά την προετοιμασία του, πριν καν μπει δηλαδή στο ρινγκ για τον αγώνα του. Οι μαχητές και οι προπονητές τους πρέπει να καταλάβουν πως δεχόμενοι περισσότερα χτυπήματα στο κεφάλι δεν σημαίνει πως θα τους βοηθήσει κατά τη διάρκεια του αγώνα. Αν χαλαρώσουν τα “σπάρινγκ” πιστεύω πως οι αθλητές θα έχουν λιγότερους τραυματισμούς και θα επιστρέφουν σπίτι τους με λιγότερα προβλήματα. Επίσης και οι προπονητές θα πρέπει να είναι περισσότερο κοντά στους αθλητές τους και να σταματούν έναν αγώνα όταν βλέπουν πως ο αθλητής τους έχει δεχτεί πολλά χτυπήματα, είναι σημαντικότερο να επιστρέψει χωρίς προβλήματα στο σπίτι το. Με το άθλημα αυτό ξέρουμε όλοι οι μαχητές πως βάζουμε τους εαυτούς μας σε ρίσκο, το κάνουμε για να δώσουμε μία καλύτερη ζωή στις οικογένειές μας. Προτρέπω λοιπόν τους αθλητές να μάθουν την τέχνη της πυγμαχίας και όχι το πως θα χάνουν κιλά για να αποφύγουν τις περιπέτειες”.
Στέλιος Παπαδόπουλος (επαγγελματίας Έλληνας πυγμάχος):
Πιστεύω ότι όλο και συχνότερα βλέπουμε θανάτους μέσα στο ρινγκ γιατί οι αθλητές μπαίνουν σε αυστηρές δίαιτες και την μέρα της ζύγισης είναι αφυδατωμένοι. Έτσι μέχρι την επόμενη μέρα που είναι ο αγώνας δεν προλαβαίνουν να ενυδατώσουν το σώμα τους κ κύριος το μυαλό τους. Ο συνδυασμός… κόψε πολλά κιλά, με τα πολλά χτυπήματα στο κεφάλι φέρνουν τον εγκέφαλο στα όριά του, να μην αντέχει και να γίνονται αιματώματα και βλάβες σοβαρές.
Ίσως η ζύγιση την ίδια μέρα του αγώνα και οι ζυγίσεις μέσα στην προετοιμασία του αθλητή να μην άφηνε να χάσουν τόσα πολλά κιλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα!
Ένα άλλο που θα μπορούσε να αλλάξει είναι το πόσο προσεκτικοί και αποφασιστικοί πρέπει να είναι οι διαιτητές όταν βλέπουν κάποιον να δέχεται πολλά χτυπήματα. Τότε θα πρέπει να επεμβαίνουν άμεσα και να τελειώνει ο αγώνας”.
Βαγγέλης Παπουτσάκης (πρώην Πρωταθλητής πυγμαχίας και νυν προπονητής):
Το να ασχολείσαι με το μποξ σε ερασιτεχνικό επίπεδο και σε επίπεδο γυμναστικής έχει μόνο προτερήματα. Το να ασχολείσαι επαγγελματικά ή σε επίπεδο αγωνιστικό (Ολυμπιάδας ,πρωταθλημάτων κ.α.) έχεις κάποια ρίσκα, όχι όμως τέτοια ώστε να χάσεις την ζωή σου. Οι τέσσερις θάνατοι πυγμάχων πιστεύω είναι ένα ατυχές γεγονός στο οποίο μεγάλη ευθύνη φέρουν οι μάνατζερς οι οποίοι σαφώς και δεν ενδιαφέρονται για την υγεία των αθλητών, οι προπονητές οι οποίοι πιέζουν στα άκρα τους αθλητές τους και μετά οι ίδιοι οι αθλητές γιατί ρίσκαραν ενώ έβλεπαν τα σημάδια. Για να αποφευχθούν όλα αυτά θα πρέπει να αλλάξουν κατά την γνώμη μου η συχνότητα των ιατρικών εξετάσεων, η συχνότητα και η ένταση των σπάρινγκ, η νοοτροπία των προπονητών και να μπουν πλέον σοβαρές κυρώσεις στους μάνατζερ που πιέζουν τους αθλητές σαν να είναι μονομάχοι σε αρένα. Καλό το χρήμα, καλή η δόξα, αλλά η υγειά είναι πάνω από όλα.
Το να πεθαίνουν αθλητές σ’ αυτή την εποχή είναι δολοφονία στην οποία ευθύνονται κάποιοι. Ο αθλητισμός είναι υγεία, παιδεία και τρόπος ζωής.
Με 25 χρόνια εμπειρίας σαν αθλητής και και σαν προπονητής μπορώ να πω ότι είναι ένα ασφαλές άθλημα στο ερασιτεχνικό του κομμάτι.
Όσον αφορά τους επαγγελματίες υπάρχει πάντα η πιθανότητα της κακιάς στιγμής όπως σε πολλά άλλα σπορ. Οι επαγγελματίες γνωρίζουν τους κινδύνους και το ρίσκο που παίρνουν.
Η πυγμαχία σαν γυμναστική είναι για όλους. Η επαγγελματική πυγμαχία δεν είναι για όλους είναι πολλά τα εκατομμύρια και πολλά τα ρίσκα.
Γρήγορης Μάλλιος (προπονητής πυγμαχίας και προπονητής του Στέλιου Παπαδόπουλου):
Δυστυχώς μέσα στο 2019 είδαμε τέσσερις αθλητές υψηλού επιπέδου, επαγγελματικής πυγμαχίας να χάνουν τη ζωή τους.
Η ανθρώπινη ζωή είναι ότι πιο πολύτιμο υπάρχει και πρέπει νομίζω να παρθούν δραστικά μέτρα ώστε να αποφύγουμε τέτοιες τραγωδίες στο μέλλον.
Το ένα, κατά τη γνώμη μου, που πρέπει να αλλάξει, είναι το να ζυγίζονται οι πυγμάχοι την ίδια μέρα και όχι μία μέρα πριν προσπαθώντας να κόψουν πάρα πολλά κιλά και να κάνουν τόσο κακό στο σώμα τους αλλά και στον εγκέφαλο τους λόγω της αφυδάτωσης.
Όταν ένας οργανισμός είναι αφυδατωμένος τα αιματώματα δημιουργούνται πιο εύκολα καθώς μειώνεται η αντοχή του εγκεφάλου στα χτυπήματα σχεδόν στο μισό.
Ένα δεύτερο μέτρο πολύ σημαντικό που πρέπει να πάρουν είναι το να γίνονται συχνότερα έλεγχοι ντόπινγκ καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας των αθλητών. Όπως επίσης και η τιμωρία για αυτούς που πιάνονται να είναι ο ισόβιος αποκλεισμός από το άθλημα.
Βοηθώντας το σώμα που κάποιος με αναβολικά γίνεται σχεδόν δύο φορές πιο δυνατός με αποτέλεσμα τα χτυπήματα πλέον να έχουν τέτοια δύναμη που να μην μπορούν να τα αντέξουν τα σώματα των πυγμάχων. Σε όλες τις κατηγορίες, όχι μόνο στις μεγάλες.
Μόνο με τον φόβο ότι δεν θα ξαναπαίξουν θα σταματήσουν τέτοια φαινόμενα από πυγμάχους”.
“Μάνι¨ Λαβδάκης (πρώην πυγμάχος και νυν προπονητής της Παγκόσμιας Πρωταθλήτριας Χριστίνας Λιναρδάτου):
Από την αρχή της η πυγμαχία είχε τέτοιες απώλειες, από τις πρώτες της μέρες, από την αρχαιότητα, είναι από τη φύση του ένα σκληρό άθλημα.
Αλλά τότε ήταν αλλιώς. Τώρα είναι άλλο πράγμα η ερασιτεχνική πυγμαχία και άλλο η επαγγελματική.
Πλέον υπάρχουν πάρα πολλές απαιτήσεις από τους πυγμάχους. Υπάρχουν πάρα πολλά και δυνατά σπάρινγκ που προκαλούν πολλά προβλήματα. Σκέψου πόσα χτυπήματα δέχεται ένας πυγμάχος κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, εκατοντάδες. Έχουν υπάρξει αγώνες με 100-150 χτυπήματα στον γύρο και μπορεί να παίξουν μέχρι και 12 γύρους. Όταν λοιπόν κάνεις τόσα πολλά και σκληρά σπάρινγκ τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Ειδικά αν δεχτεί ένα δυνατό χτύπημα που θα του επιφέρει ένα νοκ ντάουν ή ακόμα κι ένα νοκ άουτ.
Αν εκεί του κάνεις εξετάσεις θα δεις ότι θα έχει ζημιά και ότι κανονικά δεν θα πρέπει να κάνει ούτε καν προπόνηση για ένα μήνα. Υπάρχουν όμως κλεισμένα ματς, υποχρεώσεις. event που ζητάνε πολλές εξετάσεις στις οποίες πρέπει να υποβληθούν οι αθλητές. Η Χριστίνα για παράδειγμα ένα μήνα πριν τον αγώνα της μας ζήτησαν να κάνει μαγνητική εγκεφάλου, αλλά και μία ακόμη μαγνητική πιο ειδικευμένη. Αν βρεθεί το παραμικρό δεν θα επιτρέψουν να γίνει ο αγώνας. Θα πρέπει να υπάρχουν αυστηροί ιατρικοί έλεγχοι. Να περνούν τους αθλητές από κόσκινο και αν βρεθεί κάτι να μην επιτρέπουν στους αθλητές να παίξουν. Δεν είναι εύκολο γιατί το κόστος είναι μεγάλο, οικονομικά μιλώντας, αλλά αυτή είναι η λύση. Στο τι γίνεται λάθος δε μπορούμε να απαντήσουμε με ακρίβεια, για παράδειγμα ο αθλητής που έχει ανάγκη από χρήματα και ξέρει πως έχει έναν τραυματισμό ίσως τον κρύψει για να μπορέσει να παίξει και να πάρει τα λεφτά. Αυτό ίσως να είναι λάθος, αλλά δεν το ξέρεις, μόνο αν κάνεις εξετάσεις.
Στο τέλος, τέλος το άθλημα είναι από τη φύση του σκληρό και όπως είπα παραπάνω, όλα αυτά αφορούν την επαγγελματική πυγμαχία. Γιατί στην ερασιτεχνική πυγμαχία όλα είναι διαφορετικά, λιγότεροι γύροι μεγαλύτερα γάντια, μέχρι και οι κάσκες που υπήρχαν, το έκαναν ασφαλές. Αυτό που βγαίνει προς τα έξω μετά τους θανάτους κάνει πολύ κακό στο άθλημα και οι γονείς φοβούνται να τα στείλουν στα γυμναστήρια, γιατί νομίζουν πως θα γίνουν όλοι σαν τον Ρόκι με μαυρισμένα μάτια και όλα αυτά. Κάτι βέβαια που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα καθώς ξεκαθαρίζω πως είναι άλλο πράγμα η επαγγελματική πυγμαχία και άλλο πράγμα η ερασιτεχνική.
Μιχάλης Σιούλης (ο καλύτερος Έλληνας cutman):
“Η πυγμαχία είναι ένα καταπληκτικό άθλημα, που την επιλέγουν χιλιάδες αθλητές στον κόσμο. Τον τελευταίο καιρό δυστυχώς, είχαμε κάποια περιστατικά τα οποία μας γέμισαν θλίψη αλλά και με ένα μεγάλο γιατί. Στην πυγμαχία όπως και σε κάθε άθλημα, υπάρχουν κανόνες και κανονισμοί. Αυτοί πρέπει να εφαρμόζονται και οι αθλητές να κάνουν ιατρικές εξετάσεις και να ακολουθούν τα πρωτόκολλα αποχής από sparring και αγώνες σε περίπτωση knockout είτε αυτό συμβεί σε προπόνηση είτε σε αγώνα. Να υπάρχουν σοβαροί επιστήμονες δίπλα στα rings και οι γωνίες των αθλητών να πλαισιώνονται από εξειδικευμένους ανθρώπους σε τραυματισμούς που θα φανούν χρήσιμοι και θα συμβουλεύουν τον προπονητή, σχετικά με τον αθλητή αν κάτι δεν πάει καλά, γιατί γνωρίζουν την συμπεριφορά του πυγμάχου. Στις προπονήσεις να λαμβάνονται όλα τα μέτρα προστασίας για να μειώνονται ή και να εξαλείφονται οι πιθανότητες κάποιου τραυματισμού. Είναι άδικο από αμέλεια να υπάρχουν άσχημες ειδήσειςσε ένα τόσο συναρπαστικό άθλημα.”
Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς υπάρχουν, όπως γράψαμε και πιο πάνω πολλά κοινά στοιχεία στο τι πιστεύει ο κάθε ένας από τους ανθρώπους που γνωρίζουν πολύ καλά τον χώρο. Η αφυδάτωση, τα υπερβολικά σπάρινγκ, τα ανβολικά σε κάποιες περιπτώσεις και οι… κρυμμένοι τραυματισμοί στον βωμό των χρημάτων είναι αυτά που έχουν προσθέσει ακόμη περισσότερη επικινδυνότητα στην επαγγελματική πυγμαχία.
Ευχή όλων κάποιοι να ταρακουνηθούν από τα… μαύρα και να αλλάξουν τρόπο σκέψεις και να βάλουν πάνω από το άθλημα, τα λεφτά και τα συμβόλαια τους ίδιους τους αθλητές.