Μόνον εσύ…

Ισως ένας από τους … κραταιούς κανόνες που διέπουν την πραγματικότητα του ΠΑΟΚ στο πέρασμα των ετών κι αφορά την ομάδα και το αγωνιστικό της κομμάτι αναφέρει πως ο «Δικέφαλος», ανεξαρτήτως προσώπων, συνθηκών, αντιπάλων, είναι ικανός για το χειρότερο και για το καλύτερο …. Δεν είναι μια ομάδα που έχει κάνει κόσμο για τους τίτλους της αλλά για τις ανείπωτες χαρές που έχει δώσει, οι οποίες πολλές φορές δείχνουν ικανές να υπερκαλύψουν τις όποιες απογοητεύσεις έχει προκαλέσει κατά καιρούς κι ας μην είναι λίγες. Επιτυχίες με … ημερομηνία λήξης; Εστω … Ωστόσο είναι στιγμές που δύσκολα περιγράφονται κι εκφράζονται σε όποιον δε γνωρίζει. Είναι αυτές που μόνον ο καθένας για την αγαπημένη του ομάδα ξέρει να πει, όποια κι αν είναι αυτή, επιστρατεύοντας τη φράση «μόνον εσύ … ».
 
Για τον ΠΑΟΚ, είναι βραδιές όπως κόντρα στην Μπάγερν τη δεκαετία του ’70, με τη Νάπολι την αντίστοιχη του ’80, με την Αρσεναλ αυτήν του ’90, στην Κωνσταντινούπολη με τη Φενέρμπαξε τον Αύγουστο του 2010, ένα χρόνο μετά στο Λονδίνο απέναντι στην Τότεναμ και κόντρα στην Ντόρτμουντ χθες! Το βράδυ της Πέμπτης στο «Σιγκνάλ Ιγκούνα Παρκ» ο Ιγκορ Τούντορ κι οι ποδοσφαιριστές του, μαζί με τέσσερις χιλιάδες οπαδούς στη γωνιά του γηπέδου, στην κερκίδα των φιλοξενούμενων κι άλλους αρκετούς διάσπαρτα σε διάφορα σημεία του εντυπωσιακού αυτού γηπέδου, δίχως να υπάρχει η ελπίδα πρόκρισης, αποφάσισαν να στήσουν τη δική τους γιορτή. Και το έκαναν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
 
Τί κι αν έλειπαν ποδοσφαιριστές όπως οι Βίτορ, Κόστα, Κίτσιου, Χαρίσης, Γκολάσα, Ζάιρο, ενώ στον πάγκο έμειναν οι Ροντρίγκεζ, Πέλκας, Λέοβατς, Σάμπο, Αντόνις και Αθανασιάδης; Τί κι αν η ψυχολογία δεν ήταν και στα υψηλότερα σημεία της λόγω του πως έχει εξελιχθεί μέχρι τώρα η σεζόν; Τί κι αν δοκιμάζονταν σε μια από τις πλέον δύσκολες έδρες της Ευρώπης κόντρα σε μια ομάδα που βρίσκεται στη δεύτερη θέση του σκληροτράχηλου, γερμανικού πρωταθλήματος, η οποία ναι μεν είχε κατοχυρώσει την πρόκριση στους «32» του Europa League αλλά επιστράτευσε τους Μικιταριάν, Βέιγκλ και Ομπαμεγιάνγκ για να μη φύγει με σκυμμένο το κεφάλι από το ίδιο της το «σπίτι».
 
Ολα αυτά μικρή σημασία – αποδείχτηκε ότι – είχαν καθώς ένα γκολ του Ρόμπερτ Μακ στο 33′ από ασίστ του Μυστακίδη ήταν αρκετό για να πυροδοτήσει ντελίριο ενθουσιασμού στους φίλους της ομάδας που είτε ήταν εκεί, είτε παρακολουθούσαν εξ αποστάσεως. Μια χαρά που περίμεναν πάρα πολύ καιρό να έρθει κι ας μην έδινε κάτι περισσότερο από περηφάνεια, κύρος κι αυτοπεποίθηση. Γιατί είναι η στιγμή, που οι περισσότεροι κρίνουν επιφανειακά, θεωρούν κάτι βέβαιο κι όμως προκύπτει ακριβώς το αντίθετο, με το μέγεθος των συναισθημάτων ν’ αποτυπώνεται μόνον στις εκφράσεις των προσώπων.
 
Η χαλαρότητα στα πρόσωπα των βέβαιων γίνεται συνοφρύωμα και σιγά – σιγά μετατρέπεται σε αγωνία, πριν καταλήξει στην απογοήτευση. Την ίδια στιγμή που τα αντίστοιχα – σχεδόν – αδιάφορα γίνονται πιο αποφασιστικά, πιο έντονα για να καταλήξουν στο … ιδεατό. Μα δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό πιο συχνά, είναι η λογική απορία του καθενός κι η απάντηση είναι πολυσύνθετη μεν αλλά εύκολη, μονολεκτική. Οχι … Οχι γιατί αυτό της δίνει και μοναδικότητα στην αξία της, την καθιστά ξεχωριστή και διαχρονική. Αντίπαλος είναι η μεγαλύτερη επιτυχία, η συνέπεια στην απόδοση και στην επιτυχία.
 
Ηταν ένα ματς που επιβεβαίωσε και τους ισχυρισμούς πολλών προπονητών ανάμεσα στους οποίους και του Ιγκορ Τούντορ, που όπως έλεγε πιο εύκολα αμύνεται μια ομάδα και πιο δύσκολα δημιουργεί. Για τα δεδομένα του ελληνικού πρωταθλήματος, στις περισσότερες περιπτώσεις οι ρόλοι είναι αντιστρόφως ανάλογοι με τους χτεσινούς. Κι εκεί ο ΠΑΟΚ είναι αυτός που πρέπει να δημιουργήσει, να πιέσει, να κάνει το κάτι παραπάνω για να πάρει αυτό που θέλει. Οπως έκανε χτες η πανίσχυρη Ντόρτμουντ, όμως ο «Δικέφαλος» ήταν πολύ καλά προετοιμασμένος, με αντίστοιχες αποστάσεις ανάμεσα σε ποδοσφαιριστές και γραμμές, με αποτελεσματική αλληλοκάλυψη και με αρωγό την τύχη, αφού στις τρεις περιπτώσεις που δεν μπόρεσε ο εξαιρετικός Γλύκος να σταματήσει τις προσπάθειες των αντιπάλων του το έκαναν τα δοκάρια. Είναι άδικο να ξεχωρίσει κανείς οιονδήποτε, ωστόσο θα συνιστούσε παράλειψη η μη αναφορά στον Τσίμιροτ, που από αγώνα σε αγώνα πιστοποιεί την ορθότητα της επιλογής του. 
 
Ολα τα παραπάνω είναι στοιχεία που για όσους θυμούνται υπήρξαν σε άλλες περιπτώσεις εις βάρος του ΠΑΟΚ. Ετσι είναι η ζωή, αλλάζει ρόλους διαρκώς και γι’ αυτό υποχρεώνει τη δικαιοσύνη του καθενός απέναντι στον εαυτό του κι απέναντι στους άλλους, προκειμένου να έχει περισσότερες πιθανότητες να εισπράξει και το ίδιο. Γιατί ότι δίνει κανείς … παίρνει. Μπορεί λίγο αργά, ίσως πάλι όχι στον ίδιο βαθμό, αλλά παίρνει. Κι αν ψάχνει κάποιος για ένα κρίμα θα το βρει στην απτή επιβεβαίωση του τί θα μπορούσε να είχε καταφέρει η ομάδα ακόμη και σ’ αυτόν τον όμιλο, αν ήταν λίγο πιο προσεκτικός, λίγο πιο ουσιαστικός, λίγο πιο τυχερός. Με τα «αν» όμως δεν υπάρχει ουσία.
 
Πέρα από τις εντυπώσεις, το βράδυ της Πέμπτης στη Βεστφαλία ο «Δικέφαλος» πήρε ένα πολύ σημαντικό και συνάμα επικίνδυνο «όπλο», αυτοπεποίθηση. Αν τη διαχειριστεί σωστά θα τον βοηθήσει όσο τίποτα άλλο στη συνέχεια. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει έγκειται στη μεταμόρφωσή του σε έπαρση κι εφησυχασμό. Πρέπει ν’ αντμετωπιστεί όπως θα συνέβαινε κι αν το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό. Με ψυχραιμία και σύνεση. Γιατί ο δρόμος είναι πολύ μακρύς ακόμη και δεν μπορεί να μην έχει σκαμπανεβάσματα. Αλίμονο όμως να μένει κανείς είτε στα πολύ κάτω, είτε στα πολύ πάνω … Η ισορροπία κάνει τη διαφορά.
 
Με τον Γλύκο να προστίθεται στις πολλές απώλειες των τραυματιών με θλάση – και – φέτος, η ομάδα έχει σημαντικό, εκτός έδρας αγώνα την προσεχή Δευτέρα κόντρα στον φορμαρισμένο Λεβαδειακό. Διαθέτει ποδοσφαιριστές ξεκούραστους, «διψασμένους» για έναν τέτοιο αγώνα και τα συναισθήματα που ένιωσαν χτες είναι ένα πανίσχυρο κίνητρο για τη συνέχεια. Η ομάδα μετράει τέσσερις διαδοχικές νίκες και θέλει να κλείσει τη χρονιά ανάλογα έχοντας δυο δύσκολες αναμετρήσεις, καθώς την επόμενη Κυριακή θα υποδεχτεί στην Τούμπα τη μια από τις – μέχρι τώρα – θετικές εκπλήξεις της σεζόν, τον Πλατανιά.
 
Μέχρι τότε όμως δικαίωμα στην ευφορία, στη χαρά, στην ικανοποίηση. Κοινός παρονομαστής σε πρωταγωνιστές, σε οπαδούς το χαμόγελο. Μ’ αυτό θα επιστρέψουν οι ταξιδιώτες ανεξαρτήτως ταλαιπωρίας και θυσιών, μ’ αυτό θα πάνε οι ομογενείς στη δουλειά τους το πρωί στη μακρινή κι όχι πάντα φιλόξενη Γερμανία, μ’ αυτό θα «σπάσουν» τη μονοτονία και τις όποιες στεναχώριες της καθημερινότητας άπαντες πίσω στην πατρίδα. Κι αυτό είναι κάτι που δεν πληρώνεται … Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε όλους …