Η εικόνα του Ολυμπιακού, από τα Χριστούγεννα και μετά είναι σαφέστατα προβληματική. Έχει κερδίσει ή δεν έχει χάσει τα ματς, χάρη στη δυναμική της φανέλας, που λένε και χάρη στην ατομική ποιότητα των παικτών του.
Όμως αυτό έχει ταβάνι. Δε μπορεί να μην έχει ταβάνι. Κάποια στιγμή ο Ολυμπιακός θα κάνει γκέλα και θα αρχίσουν τα όργανα γιατί είναι ομάδα με τεράστιες απαιτήσεις, μέσα σ’ αυτές και το “δεν πρέπει να χάσουμε παιχνίδι”.
Έχω γράψει πολλές φορές ότι στα μάτια μου ο Μαρτίνς δείχνει τρομερά πιεσμένος απ’ αυτό. Από το γεγονός πως αισθάνεται ότι “απαγορεύεται” η ήττα. Πως δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο αυτή η λέξη.
Αυτό έχει τις επιπτώσεις του και στον τρόπο που δουλεύει η ομάδα, αλλά κυρίως στον τρόπο που δουλεύει ο προπονητής.
Οι εποχή, από τον περασμένο Μάρτιο, είναι δύσκολη για όλες τις ομάδες, ειδικά για εκείνες που είχαν κι έχουν Ευρωπαϊκές υποχρεώσεις. Ο Ολυμπιακός είναι ανάμεσα σ’ αυτές, η μοναδική Ελληνική ομάδα, κάτι που του προσθέτει ένα έξτρα “βάρος” πνευματικό και αγωνιστικό.
Συνεχόμενα παιχνίδια, βάση αρχικού προγράμματος, εμβόλιμων παιχνιδιών που δεν έγιναν στην ώρα τους εξαιτίας του Covid-19, μεσοβδόμαδα Ευρωπαϊκά παιχνίδια και πλέον (από Τετάρτη) μπαίνει στη ζωή όλων και το Κύπελλο.
Αυτό σημαίνει πως εδώ κι έναν μήνα περίπου ο Πέδρο Μαρτίνς δεν έχει καταφέρει να προπονήσει κανονικά την ομάδα του για περισσότερες από 5(!!) φορές.
Τι σημαίνει αυτό; Απλό. Όσοι παίκτες προέρχονται από τραυματισμό ή από covid19 ή δεν έχουν προσαρμοστεί ακόμα δεν έχουν τον απαιτούμενο χρόνο να βρουν ρυθμό και χημεία με την ομάδα.
Αλυσιδωτή αντίδραση όλο αυτό φέρνει έξτρα προβλήματα.
Ο Μαρτίνς για να καταφέρει να τους προσφέρει χρόνο να μπουν στο πνεύμα της ομάδας και να βρουν αγωνιστικό ρυθμό θα πρέπει να το κάνει μόνο μέσα από τους αγώνες. Επιλογή, λογική, αλλά περιέχει μεγάλο ρίσκο. Αν ο Ολυμπιακός δεν… τσουλήσει όπως πρέπει, αν δεν βρει το γρήγορο γκολ, θα έχουμε σκηνικά όπως αυτό με τα Γιάννινα, ή όπως εκείνα με τον Παναιτωλικό.
Τα αποτελέσματα ήρθαν, αλλά με… αλλαγές στις αλλαγές και επιστράτευση των… βασικών.
Έρχονται μαζεμένα ντέρμπι και φυσικά τα δύο πολύ απαιτητικά παιχνίδια με την PSV για το Europa League. Εκεί που θέλει ο Μαρτίνς να έχει σε φόρμα σημαντικούς παίκτες του, όπως ο Ματιέ Βαλμπουενά. Χωρίς τις απαραίτητες προπονήσεις ο Μαρτίνς πρέπει να δώσει χρόνο στον Γάλλο να επιστρέψει στον καλό τους εαυτό μέσα από τα παιχνίδια. Ματς όπως αυτό στο Καραϊσκάκης με τον ΠΑΣ.
Οι λύσεις που δεν αποτελούν λύσεις…
Στη μεσαία γραμμή, νευραλγική θέση για κάθε ομάδα, ο Ολυμπιακός έχει… υπεραριθμία, όμως στην πραγματικότητα έχει μόλις τρεις παίκτες. Τον Εμβιλά, τον Καμαρά και τον Μπουχαλάκη.
Στα… χαρτιά έχει και τους Πέπε, Τιάγκο Σίλβα και Ανδρούτσο. Όμως κανείς από τους τρεις όποτε αγωνίστηκε δεν κατάφερε να δώσει στον Μαρτίνς και σε κανέναν άλλο, τη σιγουριά ότι θα βοηθήσουν. Ότι θα μπουν στα… παπούτσια του Καμαρά, του Μπουχαλάκη ή και του Εμβιλά.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν ο Μαρτίνς έχει μείνει με τρεις, κάτι που τον ανάγκασε να αλλάξει τον σχηματισμό του, καθώς είναι μάλλον απίθανο να επιμείνει στο 4-3-3 γιατί έτσι οι τρεις που προείπαμε δεν θα έβγαιναν από την 11άδα ούτε… λιπόθυμοι.
Η αλλαγή σε 4-2-3-1 έγινε μονόδρομος ώστε να δίνεται η ευκαιρία σ’ έναν εκ των Καμαρά – Μπουχαλάκη να παίρνει ρεπό. Ρεπό που δεν μπορεί να πάρει για την ώρα, ο Εμβιλά, καθώς ο Πέπε που υποτίθεται παίζει στην θέση του, όποτε μπήκε ήταν πραγματικά… αόρατος.
Ο Ολυμπιακός με το 4-3-3 έβαζε στο γήπεδο κυριαρχία, δύναμη, μπορούσε να… καταπιεί τον αντίπαλο και να βγάλει τελικές. Αυτό, που τόσο του ταιριάζει πλέον δεν υπάρχει. Άρα έπρεπε από τον Μαρτίνς να υπάρξει… ανασχηματισμός. Θέλει υπομονή (υπάρχει;) και χρόνος (υπάρχει;) για να βγει το σχήμα, που ναι μεν δεν τους είναι άγνωστο, αλλά δεν είναι κι εκείνο που τους ταιριάζει “γάντι”.
“Ακραίο” να μην κάνει μεταγραφή στα άκρα
Είναι πραγματικά απορίας άξιο, το ότι δεν φαίνεται στον ορίζοντα προοπτική μεταγραφής στην θέση των ακραίων χαφ, είτε δεξιά, είτε αριστερά.
Ο Μπρούμα είναι παίκτης που δείχνει να θέλει να μην έχει την ικανότητα να δώσει κάτι περισσότερο από το 6,5, ο Λοβέρα δεν είναι ακραίος, αλλά ως Αργεντίνος έχει τεράστιος θέμα προσαρμογής. Ο Μασούρας κάνει χίλιες δουλειές, όμως ακραίος δεν είναι, ο Ολυμπιακός έχει πάρει περισσότερα από εκείνον λειτουργώντας ως “κρυφός” ή φανερός δεύτερος επιθετικός.
Ο Ρατζέλοβιτς δεν έχει σημάδια βελτίωσης στο παιχνίδι του και θέλει και γήπεδο για να παίξει, δεν αποδίδει απέναντι σε κλειστές άμυνες. Ο Βρουσάι είναι πολύ καλός, έχει αξιοπρόσεκτο ταλέντο, αλλά παραμένει “άγουρο φρούτο” από το οποίο ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να είναι σίγουρος πως θα πάρει… χυμό.
Εκ των πραγμάτων ο Μαρτίνς αναζητά λίγη ποιότητα και κυρίως αποτελεσματικότητα από τους Φορτούνη και Βαλμπουενά στα άκρα, πότε από τον έναν και πότε από τον άλλον αλλά αυτό μοιάζει περισσότερο με αλχημεία παρά με σχέδιο. Κάποιες φορές βγαίνει κάποιες όχι.
Είναι λοιπόν “τρελό” το ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού δεν κινείται για την απόκτηση του ακραίου που θα κάνει τη διαφορά, που θα δώσει λύσεις και θα ξεκολλήσει τον Ολυμπιακό από τα άκρα.
Μπορεί πάντα ο προπονητής να δέχεται την περισσότερη κριτική, αλλά μεταξύ παιδιά… ξέρει κάτι περισσότερο από όλους μας.
Ο Μαρτίνς αυτά τα υλικά έχει, τέτοια ομελέτα θα φτιάξει. Βελτιωμένη κατά πολύ η εικόνα στα αριστερά της άμυνας με την παρουσία του Όλεγκ Ρέαμπτσιουκ, καλύτερη και από τα δεξιά με τον Ντρέγκερ, που σίγουρα πρέπει να βελτιωθεί ακόμα περισσοτερο.
Το ίδιο πρέπει να γίνει και στα άκρα της επίθεσης, να βρεθεί ο τρόπος να προστεθεί στο ρόστερ των Πρωταθλητών, ένας ακραίος χαφ όπως ο Ποντένσε, που είναι φρέσκος στο μυαλό, για να μην πάμε πιο πίσω και θυμηθούμε τον Μιραλάς (της πρώτης παρουσίας του στο λιμάνι) ή ακόμη πιο πίσω τον Λουτσιάνο Γκαλέτι, ώστε να μπορεί ο Ολυμπιακός να παίξει ακόμη καλύτερα στο επιθετικό κομμάτι.
Η αλήθεια είναι πως ο Πέδρο Μαρτίνς έχει μπει σ’ ένα πολύ δύσκολα διαχειρίσιμο “τριπάκι’ αφού θέλει να πάρει περισσότερα από το ρόστερ του, το οποίο, ναι μεν είναι γεμάτο, από την άλλη όμως, παραμένει λιγότερο απ΄ ότι ο ίδιος θα ήθελε, δουλεμένο, καθώς ο Covid19 και τα πολλά και συνεχόμενα παιχνίδια του έχουν σχεδόν αφαιρέσει τον απαιτούμενο χρόνο δουλειάς και προσαρμοστικότητας.