Από την καθολική αποθέωση στην απόλυτη γρίνια. Απόσταση δύο αγώνων, τεσσάρων αλλαγών, μιας κόκκινης κάρτας. Η πραγματικότητα του ποδοσφαίρου από σκληρή γίνεται παρανοϊκή όταν δεν κλείνεις τα αυτιά σου...

Ήρθε λοιπόν η ώρα της αποτίμησης και της… καταδίκης. Από την πρώτη μέρα του Οκτώβρη και μετά την πρώτη ήττα στη σεζόν.

Ο μέχρι πριν 15 μέρες κορυφαίος προπονητής Πέδρο Μαρτίνς, τον οποίο αποθέωσαν οι φίλοι του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη επανειλημμένως από την αρχή της χρονιάς, έγινε ξαφνικά κολλημένος και σχεδόν αποτυχημένος.

Σε κάθε εταιρία το αφεντικό θέτει τους στόχους και οι υπάλληλοι καλούνται να τους βγάλουν εις πέρας. Η διοίκηση του Ολυμπιακού έχει θέσει ως βασικό στόχο το ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ. Το έθεσε με όλους τους τρόπους, ακόμη και μετά το σπουδαίο αποτέλεσμα της πρεμιέρας με την Τότεναμ.

Πάμε να δούμε τώρα τι κάνει και τι δεν κάνει ο Μαρτίνς.

Στα προκριματικά βάζει (όπως και πέρυσι) αυτούς που εμπιστεύεται περισσότερο και πετυχαίνει τον στόχο. Χωρίς ροτέισον. Πέτυχε τον στόχο όμως οπότε γκρίνια από πουθενά… Το αντίθετο μάλιστα άπαντες συμφώνησαν με τη λογική του.

Στο ματς με το Παναθηναϊκό, λίγες ημέρες μετά από την υπερπροσπάθεια με την Τότεναμ βάζει την ίδια ενδεκάδα. Ο Ολυμπιακός παρουσιάζεται πνευματικά ανέτοιμος (το ομολόγησαν οι παίκτες του) κάνει κακή εμφάνιση και το ματς λήγει ισόπαλο. Ρητορικό ερώτημα. Άν έκανε αλλαγές εκεί θα τον είχαν… σταυρώσει τον Πορτογάλο γιατί βρήκε ακατάλληλο ματς να κάνει ροτέισον;

Πέρυσι με τη Λαμία έκανε αλλαγές στο κύπελλο και αποκλείστηκε. Φέτος κάνει λιγότερες και παίρνει το τρίποντο, όχι πολύ εύκολα. Με επόμενο παιχνίδι πρωταθλήματος στη Θεσσαλονίκη απέναντι σε μια κατά κοινή ομολογία πάρα πολύ καλή ομάδα όπως ο Άρης, επιλέγει να αφήσει εκτός στο ματς με τον Αστέρα τους Ποντένσε, Βαλμπουενά, Ελ Αμπντελαουί και Γκιλιέρμε. Τέσσερις παίκτες που καλώς ή κακώς έκαναν διαφορά στο ξεκίνημα της σεζόν.

Προφανής λόγος είναι να είναι ξεκούραστοι στο παιχνίδι με τον Άρη. Μήπως δεν είναι όμως μόνο αυτός; Στο παιχνίδι με τη Λαμία οι τρεις από τους καλύτερους παίκτες του Ολυμπιακού στο ξεκίνημα της χρονιάς, Ποντένσε, Ομάρ και  Βαλμπουενά δείχνουν άκεφοι, με βαριά πόδια ίσως και λιγότερη όρεξη. Εικόνα που είχαν και στο ματς με τον Παναθηναϊκό. Σε αυτή την εικόνα προστίθεται και ο Γιλιέρμε. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη δεν είναι σύμπτωση… Είτε φορτώθηκαν αρκετά στο ξεκίνημα της χρονιάς, είτε (απολύτως δικαιολογημένα μέχρι ενός σημείου) εστίασαν στο Τσάμπιονς Λιγκ και όχι στα ενδιάμεσα που προφανώς θεωρούν πως εύκολα ή δύσκολα θα τα καταφέρουν.

Αν ισχύει το δεύτερο υπάρχουν δύο επιλογές του προπονητή. Είτε αφήνει τους παίκτες εκτός ενδεκάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ για να καταλάβουν πως αν δεν είναι στο ίδιο επίπεδο στο πρωτάθλημα δε θα παίζουν ούτε στο Τσάμπιονς Λιγκ, είτε τους αφήνει να εστιάζουν εκεί που θέλουν, χάνει ο πρωτάθλημα και χρεώνεται εκείνος (όπως πάντα με τους προπονητές) την αποτυχία.

Ο Μαρτίνς είναι άνθρωπος που έχει κρατήσει με εξαιρετικό τρόπο τα πολύ απαιτητικά αποδυτήρια του Ολυμπιακού. Είναι αυτός που οφείλει να μοιράσει τον χρόνο σε όλους τους παίκτες δίνοντας ρόλους για τον πολύ απλό λόγο ότι πρέπει όλοι να είναι χαρούμενοι και να έχουν κίνητρο. 

Όταν ο βασικός στόχος είναι το πρωτάθλημα, θα κάνει αλλαγές και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Τώρα βέβαια πως γίνεται να φταίει ο Μαρτίνς που έβαλε Τοροσίδη, Καμαρά, Μπενζιά και Λοβέρα (λες και έβαλε παίκτες από την ακαδημία) και τον “κρέμασαν” όλοι… αυτό είναι ρητορικό ερώτημα…

Ο Ολυμπιακός του Βελιγραδίου μέχρι τη στιγμή της αποβολής έχει απόλυτο έλεγχο του αγώνα. Η αποβολή (άδικη) του κόστισε το ματς. Αυτό είναι αλήθεια. Όπως αλήθεια είναι και το γεγονός ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ολυμπιακός προηγείται και επαναπαύεται. Τ έχει κάνει και σε ντέρμπι στο πρωτάθλημα τα τελευταία χρόνια. Και όχι μόνο στην εποχή Μαρτίνς. 

Αλλά και αυτό είναι θέμα του προπονητή (πάντα) για να το λύσει. Σίγουρα όμως δε μπορεί να δώσει καμία λύση όταν διαπιστωμένα η ομάδα του δεν έχει πρόβλημα στις στατικές φάσεις και δέχεται δύο γκολ με αυτό τον τρόπο  στο ίδιο παιχνίδι. 

Τι θα μπορούσε τώρα και δεν έκανε. Ο Πορτογάλος έχει δείξει πως δεν βιάζεται να κάνει αλλαγές. Αντίθετα μοιάζει να καθυστερεί κάποιες φορές. Σίγουρα εκείνος ξέρει τον λόγο για να μην κάνει μια αλλαγή στο 60′ και να την κάνει στο 75′. Λόγος όμως για να μπαίνει παίκτης στο 88′ και το 90′ δεν υπάρχει παρά μόνο εξαιτίας τραυματισμού ή καθυστέρησης.

Η σεζόν μπήκε στη ρυθμός της. Ποδοσφαιρικά και καφενειακά. Καλό χειμώνα…