Κάποτε, ο Μάικ Ντ’ Αντόνι είχε πει ότι «όταν η ομάδα μου κερδίζει φιλικά προετοιμασίας χάνω τον ύπνο μου γιατί φοβάμαι ότι όταν έρθουν τα επίσημα θα έχουμε προβλήματα». Αν πιστέψουμε το τσιτάτο του Ιταλο-Αμερικανού κόουτς ο Αργύρης Πεδουλάκης μάλλον πρέπει να μην έχει….αυπνίες τον τελευταίο καιρό. Αλλά η λογική λέει το αντίθετο. Ο Παναθηναϊκός έχει ήδη δημιουργήσει την πρώτη αίσθηση ως «νεοσύστατη» ομάδα και το δείγμα γραφής είναι ξεκάθαρο: Η φετινή πράσινη βερσιόν αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα σε όλα τα επίπεδα.
Το ρόστερ του Παναθηναϊκού μοιάζει απόλυτα γοητευτικό γεμάτο από βαριά ονόματα αλλά τα κομμάτια του παζλ απέχουν πολύ από το να βρεθούν στη σωστή θέση. Και τα στοιχήματα είναι παραπάνω από ένα.
Μοιάζει ξεκάθαρο σε όποιον παρακολούθησε την ομάδα στα τουρνουά της Πάτρας και του ΟΑΚΑ ότι φέτος οι πράσινοι δεν θα πονάνε στην μόνιμη σχεδόν αχίλλειο πτέρνα τους την περσινή σεζόν: Το μακρινό σουτ. Στο ρόστερ προστέθηκαν μπόλικοι ικανοί σουτέρ με πρώτο και καλύτερο τον Τζίμερ Φριντέτ. Αλλά όπως γράφαμε και μετά τους αγώνες της Πάτρας και το τουρνουά του Προμηθέα ο Αμερικάνος είναι το πρώτο μεγάλο στοίχημα.
Και η…ζαριά που ρίχνει ο Πεδουλάκης εμπεριέχει ακόμη πιο μεγάλο ρίσκο αφού αν είχε να διαχειριστεί μόνο τον Φριντέτ θα έβγαζε μάλλον εύκολα την άκρη. Μετά το τουρνουά στη μνήμη του Παύλου Γιαννακόπουλου το ερωτηματικό που αιωρείται είναι πιο ξεκάθαρο από κάθε άλλη φορά: Πως θα χωρέσουν στην ίδια πεντάδα Φριντέτ και Καλάθης.
Πριν από σχεδόν μια δεκαετία το κρίσιμο καλοκαίρι που οδήγησε στη φυγή του Σπανούλη ο Ομπράντοβιτς είχε απαντήσει στο δίλημμα του Έλληνα γκαρντ. «Όσο υπάρχει ο Διαμαντίδης η μπάλα θα είναι στα χέρια του», είχε πει. Σε μια νεότερη εκδοχή θα παραφράζαμε εκείνη την ατάκα με το «όσο υπάρχει ο Καλάθης η μπάλα θα είναι στα χέρια του». Κανείς λογικός ή παράλογος προπονητής δεν μπορεί να….πάρει τη μπάλα από τα χέρια του κορυφαίου πασέρ και δημιουργού στην Ευρωλίγκα. Σε θεωρητικό επίπεδο, ο Φριντέτ μπορεί να αποτελέσει το τέλειο συμπλήρωμα και να τιμωρήσει οποιαδήποτε άμυνα προσπαθήσει να αντιμετωπίσει με βοήθειες ή να δώσει χώρο στον Καλάθη.
Το σουτ του έλλειπε πέρσι σε περιπτώσεις όπως οι αγώνες με τη Ζάλγκιρις, όπου σχεδόν προκλητικά ο Γιασικεβίτσιους έμοιαζε να….φωνάζει σε όλους τους τόνους: «Αν είναι να χάσω ας χάσω από το σουτ του Καλάθη». Εδώ όμως τίθεται ένα πρώτο καίριο ερωτηματικό: Ο Φριντέτ δεν είναι μαθημένος να σουτάρει βγαίνοντας από σκριν αλλά δημιουργώντας τα σουτ του με τη μπάλα στα χέρια.
Ως γνωστόν, το μπάσκετ παίζεται με μια μπάλα και αυτή καλείται να βρει τρόπο να μοιράσει ο Πεδουλάκης. Ο Καλάθης θα είναι στο παρκέ, τουλάχιστον στα δύσκολα και καθοριστικά παιχνίδια, τριάντα λεπτά και θα αποφασίζει για την τύχη των επιθέσεων του Παναθηναϊκού.
Την ίδια ώρα ο Φριντέτ είναι καταδικασμένος να ψάχνει τη μπάλα και το DNA του δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν θα διστάσει να σουτάρει κάτω από οποιαδήποτε αμυντική συνθήκη! Πολύ περισσότερο όταν θα αισθάνεται ότι δεν θα έχει μαζεμένες ευκαιρίες. Το πάντρεμα δύο παικτών που θεωρητικά αλληλοσυμπληρώνονται αλλά πρακτικά είναι απόλυτα ετερόκλητοι είναι το πρώτο μεγάλο στοίχημα του Πεδουλάκη.
Η χημεία της περιφέρειας του Παναθηναϊκού δείχνει ακόμη πιο….εκρηκτική με την παρουσία και του Ταϊρίς Ράις. Ούτε αυτός μπορεί να παίξει χωρίς τη μπάλα και αποτελεί μια ενδιάμεση κατάσταση. Έχει περγαμηνές και προδιαγραφές μεγάλου σκόρερ, όταν το θέλει μπορεί να πασάρει και να δημιουργήσει αλλά το χαμηλό μπόι του κάνει δύσκολη τη συνύπαρξη του με τον Φριντέτ.
Η αντίπαλη περιφέρεια θα τους ποστάρει ανελέητα δημιουργώντας μόνιμη αμυντική ανισορροπία. Θεωρητικά, πάντα μπορούν να συνυπάρξουν μόνο σε συνθήκες όπου ο Παναθηναϊκός θέλει να πιέσει, να σουτάρει πολύ και να τρέξει ακόμη περισσότερο για να αλλάξει τον ρυθμό ενός αγώνα. Όλα αυτά δεν αφαιρούν στο ελάχιστο την τρομακτική ικανότητα της συγκεκριμένης τριπλέτας που είναι ικανή να διαλύσει στο καλό της βράδυ οποιαδήποτε άμυνα της Ευρωλίγκα. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι οι καλές βραδιές, όπου όλα θα πηγαίνουν πρίμα.
Από εκεί και πέρα και στα δύο τουρνουά ο Παναθηναϊκός έδειξε χτυπητή αδυναμία στην άμυνα μέσα στο ζωγραφιστό και στα ριμπάουντς. Η Μακάμπι με πολύ έξυπνες δημιουργίες σκόραρε κατά….ριπάς μέσα από τη ρακέτα και δεν θα είναι η μοναδική που θα δοκιμάσει να παίξει πάνω στις αργές μετακινήσεις του Παπαγιάννη. Θα είναι μάλλον ο κανόνας.
Τα πολλά χαμένα ριμπάουντς δεν βαρύνουν μόνο τους ψηλούς αλλά ικανό μερίδιο έχουν και οι περιφερειακοί που ξεχνάνε εύκολα να κάνουν box out και να κρατήσουν μακριά τους έξτρα παίκτες που πιέζουν τους ψηλούς. Δυνητικά, πάντα, αυτό είναι ένα από τα μικρότερα προβλήματα και βρίσκει εύκολη λύση. Ο Γουάιλι με τα αθλητικά προσόντα του θα είναι υπερ-πολύτιμος στις σημαντικές δευτερεύουσες δουλειές, ενώ ο Μπέντιλ για την ώρα ψάχνεται και λογικά δεν θα βρει μεγάλο ρόλο στο ξεκίνημα.
Ο Τζόνσον που κινείται στις δύο θέσεις των φόργουορντ αποτελεί τον ορισμό του all around, κάνει πολλές μικρές ή μεγάλες δουλειές αθόρυβα και μπορεί σε μια πρώτη ανάγνωση να μην δείχνει φτιαγμένος από στόφα σούπερ σταρ αλλά θα αποδειχθεί πολύτιμη μονάδα. Κυρίως γιατί μπορεί να κάνει πολλά πράγματα που θα βοηθήσουν την ομάδα και δεν θα λειτουργήσει πάνω ή σε βάρος του συνόλου.
Στα καλά νέα της ημέρας: Ο Πεδουλάκης έχει τη δυνατότητα πολλών εναλλαγών σχημάτων. Μπορεί το ίδιο εύκολα να παρατάξει μια ομάδα με τρεις κοντούς που θα πιέζει τη μπάλα και θα τρέχει το παρκέ ή αντίστοιχα μια βαριά πεντάδα, ακόμη και με τον Παπαπέτρου στη θέση δύο! Η ικανότητα του στο διάβασμα του αντιπάλου και των συνθηκών που διαμορφώνονται ακόμη και μέσα στον αγώνα θα τον βοηθήσει να αλλάζει εύκολα ρυθμούς και πεντάδες.
Τελικό συμπέρασμα: Ο Παναθηναϊκός διαθέτει τις μονάδες. Χρειάζεται όμως μπόλικο χρόνο για να γίνει ομάδα. Και ως γνωστόν, σε μια ομάδα που ψάχνει μετά από μια άνυδρη επταετία την παρουσία της σε ένα φάιναλ φορ και όχι απλά μια ακόμη χαμένη σειρά πλέι οφ η υπομονή δεν συγκαταλέγεται στα βασικά της προτερήματα. Ο Παναθηναϊκός δεν θα κριθεί φέτος από την ικανότητα του μέσα στο παρκέ αλλά από τα αντισώματα που θα αναπτύξει τις στιγμές της κρίσης.