Ένα πράγμα είναι βέβαιο ενόψει του άτυπου τελικού που δίνει σε λίγες ώρες από τώρα στην Κίνα η εθνική ομάδα μπάσκετ, με αντίπαλο τη Νέα Ζηλανδία. Θα μας… δέρνουν από το ζέσταμα.
Το γιατί είναι αυτονόητο:
-Επειδή, παρακολουθώντας το παιχνίδι της Τρίτης με τους Βραζιλιάνους, άπαντες στην Κίνα αντιλήφθηκαν ότι η προσέγγιση αυτή έχει αποτέλεσμα. Μόλις εγκλωβιστήκαμε στο «5 εναντίον 5» και άρχισαν να πέφτουν κορμιά, οι διεθνείς μας «μάσησαν», για να το πούμε λαϊκά.
– Γιατί οι αντίπαλοί μας στο τρίτο και τελευταίο παιχνίδι της πρώτης φάσης, ξέρουν να υπηρετούν το συγκεκριμένο μπασκετικό «δόγμα» όσο λίγοι.
Αν για τους Βραζιλιάνους η λογική των αδιάλειπτων σωματικών επαφών, που προσθέτει στο μπάσκετ… κάτι από πάλη, αποτελεί βασική επιλογή, για τους Ωκεάνιους είναι η δεύτερη φύση τους. Επίσης, με δεδομένο ότι δεν διαθέτουν το ταλέντο της ομάδας του Μπαρμπόσα, του Χουέρτας και του Βαρεζάο, είναι υποχρεωμένοι να στηριχθούν ακόμα περισσότερο σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά. Και το γεγονός ότι είναι νεότεροι, ψηλότεροι και δυνατότεροι σε σχέση με τους λατινομαμερικάνους, δημιουργεί, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα, ένα εκρηκτικό μείγμα.
Μέσα σε όλα αυτά, έχει και η εθνική μας δύο όπλα τα οποία δεν διέθετε προχθές. Κατ’ αρχάς, οι μώλωπες που αποκόμισαν από τα κόλπα του Γκαρσία και του Βαρεζάο ουσιαστικά εγγυώνται ότι οι παίκτες του Θανάση Σκουρτόπουλου θα είναι πλέον υποψιασμένοι. Το δεύτερο και σημαντικότερο αφορά τον εγωισμό τους. Δεν γίνεται, ο MVP της κανονικής διάρκειας του NBA (Αντετοκούνμπο), δύο θρύλοι της Ευρωλίγκας (Μπουρούσης, Πρίντεζης) και δύο εκ των κορυφαίων παικτών της Ευρώπης (Καλάθης, Σλούκας), να έπαθαν αυτά που έπαθαν την Τετάρτη από τους Βραζιλιάνους και να μην βράζουν μέσα τους από θυμό, μετρώντας τις ώρες αντίστροφα, μέχρι να τους δοθεί η ευκαιρία να απαντήσουν.
Όλα τα παραπάνω, που αποτελούν τη βάση για το ραντεβού χωρίς αύριο που έχουν δώσει οι δύο ομάδες για το μεσημέρι της Πέμπτης, περιστρέφονται γύρω από την ψυχολογία. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι η τακτική θα περάσει σε δεύτερη μοίρα.
Οι Νεοζηλανδοί σίγουρα δεν έχουν την ποιότητα και την τακτική αρτιότητα για να μας στήσουν ένα κόλπο σαν κι εκείνο των Σέρβων στο Ακρόπολις, ωστόσο τα βασικά ξέρουν να τα κάνουν καλά. Με σημείο αναφοράς το «μπασκετικό ξύλο» που θα επιδιώξουν να μας ρίξουν από το πρώτο δευτερόλεπτο, θα προσπαθήσουν να αντιγράψουν σε μεγάλο βαθμό την προσέγγιση των Βραζιλιάνων, η οποία είχε δύο θεμελιώδεις αρχές:
– Δεν βιαζόμαστε και γενικότερα αποφεύγουμε τα ρίσκα και τις απερισκεψίες στην επίθεση, προκειμένου να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες να μας χτυπήσει η ελληνική ομάδα στο ανοιχτό γήπεδο, που αποτελεί… ψωμοτύρι για τον Γιάννη, αλλά και τον Καλάθη.
– Μόλις επιστρέψουμε έγκαιρα στα μετόπισθεν, μετατρέπουμε την ρακέτα σε «ναρκοπέδιο». Για να το διασφαλίσουμε αυτό, φτάνουμε στο σημείο να αφήνουμε ακόμα και σε προκλητικό βαθμό ορισμένα σουτ. Σε αυτό εξαιρείται μονάχα ο Σλούκας.
Είναι ξεκάθαρα στο χέρι της εθνικής να βρει λύσεις και αντίμετρα για όλα τα παραπάνω, που δεν είναι δα και πυρηνική φυσική. Είναι προφανές ότι τα πάντα ξεκινούν από τη συγκέντρωση, το νεύρο και την αποφασιστικότητα που θα επιδείξουν οι διεθνείς μας, ωστόσο την ίδια στιγμή είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα χρειαστούν και τακτικές προσαρμογές. Σουτέρ δεν μπορούμε να… γεννήσουμε μέσα σε δύο 24ωρα, όμως κάποια πιο ορθόδοξα σχήματα (δύο γκαρντ, δύο φόργουορντ κι ένας ψηλός, ή δύο γκαρντ και τρία φόργουορντ) μπορούν να μας δώσουν επιπρόσθετες επιλογές στην επίθεση, ιδιαίτερα αν οι Νεοζηλανδοί καταφέρουν να οδηγήσουν τα πράγματα σε καταστάσεις «5 εναντίον 5».