Η Ισπανία είναι ότι καλύτερο έχει να παρουσιάσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ τα τελευταία 15 χρόνια. Δεν είναι οι τίτλοι που έχει κατακτήσει, αλλά όλη η διαδικασία μέχρι να φτάσει στην κορυφή. Κι επειδή πιο δύσκολο από το να φτάσεις ψηλά είναι να μείνεις εκεί, οι Ίβηρες διδάσκουν σε όλα τα επίπεδα.
Αν παρακολουθήσει κάποιος τις διεθνείς διοργανώσεις όλων των ηλικιών και φτάσει μέχρι τον τελικό με την Αργεντινή σε επίπεδο ανδρών, θα διαπιστώσει (χωρίς να είναι ειδικός) ότι το μπασκετικό μοτίβο που έχει επιλέξει να εκπροσωπεί η συγκεκριμένη χώρα το υπηρετεί με ευλάβεια, ακόμα κι αν η φουρνιά σε επίπεδο παίδων πχ δεν έχει το κατάλληλο υλικό για να διακριθεί.
Να μια πολύ σοβαρή διαφορά με το ελληνικό μπάσκετ που η ομοσπονδία έχει καταστήσει κανόνα την «μεταλλοθηρία» ακόμα και σε επίπεδο μίνι. Οι Ισπανοί είναι οι επόμενοι μετά τους Αμερικάνους που ενδιαφέρονται να μάθουν στα παιδιά τους τα βασικά του αθλήματος. Ξέρουν κι εκ του αποτελέσματος έχουν δικαιωθεί, πως αυτή η επιμονή, προϊόντος του χρόνου κι όταν αυτό είναι σημαντικό θα γίνει επιτυχία.
Κέρδισαν τον τελικό του παγκοσμίου Κυπέλλου κάνοντας τα πιο βασικά του μπάσκετ. Έδιναν την μπάλα κι έκοβαν (είχαν δηλαδή διαρκή κίνηση στο παρκέ) και αμυντικά ήταν για σεμινάριο όσον αφορά την συμπεριφορά τους στο ένας εναντίον ενός.
Αν σε αυτά υπολογίσεις ότι ξέρουν να πασάρουν καλά ακόμα και οι ψηλοί τους, ξέρουν να σουτάρουν σωστά και είναι πάντα πάνω από τον μέσο όρο, τότε βρίσκεις γιατί οι μοναδικοί που μπορούν να τους κοντράρουν είναι, μόνο, οι πρωτοκλασάτοι Αμερικάνοι κι αυτό επειδή αθλητικά είναι μερικά level πιο πάνω.
Η Ισπανία είναι πλέον μια σχολή, ίσως η πρότυπη σχολή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, είναι ό,τι ήταν οι Σέρβοι τις δεκαετίες ’80 και ’90.Δεν έχουν σπουδαίους προπονητές, έχουν όμως, σπουδαίο πλάνο που δεν το τσαλαπατούν για χάρη μιας νίκης ή μιας διοργάνωσης. Έχουν αρχές, έχουν πρόγραμμα και δίκαια είναι μόνιμα στην κορυφή.