ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Ολυμπιακός μετράει πλέον έξι προκρίσεις σε Final Four Ευρωλίγκας επί προεδρίας των αδελφών Αγγελόπουλου (και 10 στην ιστορία του συνολικά) γιατί πάνω απ’ όλα είναι ομάδα με χαρακτήρα. Ένα σύνολο με πανίσχυρες δομές, συμπαγές σε τέτοιο βαθμό που μπορεί να διαχειριστεί ψύχραιμα και μεθοδικά κάθε πιθανό ή απίθανο σενάριο αποσταθεροποίησης. Χρησιμοποιώντας, πολλές φορές, «εργαλεία» και μεθόδους, που σε άλλες ομάδες μάλλον θα είχαν οδυνηρές συνέπειες.
Το φετινό παράδειγμα με τον Έρικ Γκριν είναι ενδεικτικό. Ο Σφαιρόπουλος, ως άλλος Γιάννης Ιωαννίδης τα χρόνια του Άρη και του Ολυμπιακού, ανακοίνωσε μέσω του γραφείου Τύπου ότι έστειλε τον Αμερικανό για λίγες ημέρες σπίτι του, λόγω κακής συμπεριφοράς. Γκρίνιαζε γιατί θεωρούσε ότι είχε περιορισμένο ρόλο, λέει το ρεπορτάζ.
Ο Σαλονικιός προπονητής δεν αρκέστηκε σε συστάσεις προς τον Γκριν ή σε μια σιωπηρή τιμωρία του, αλλά το πήγε στα άκρα, στέλνοντας δημόσια το μήνυμα ότι υπάρχουν αυστηροί κανόνες για εκείνους που θα περάσουν τις γραμμές και τα όρια.
Μια τέτοια ενέργεια από την πλευρά του προπονητή πιθανότατα θα επιδρούσε αρνητικά σε μια ομάδα με την συνοχή της φετινής Μακάμπι. Θα είχε ως αποτέλεσμα την στοχοποίηση του παίκτη και κατά συνέπεια την απομόνωσή του από το σύνολο, αφού τα αποδυτήρια της άλλοτε πανίσχυρης «ομάδας του λαού» δεν διαθέτουν, όπως φάνηκε στην περίπτωση του Σόνι Γουίμς, την απαραίτητη συνοχή για να απορροφήσουν τους κραδασμούς και να βάλουν ξανά το μαύρο πρόβατο μέσα στο μαντρί.
Τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού την έχουν. Και αυτό ξεκινάει από τους δύο ιδιοκτήτες. Όχι απλώς επιτρέπουν στον προπονητή να αποφασίζει αυτός και μόνο αυτός για όλα (τα εντός παρκέ και αποδυτηρίων), αλλά στηρίζουν έμπρακτα την κάθε απόφασή του. Κι ας διαφωνούν ίσως κάποιες φορές. Αυτό δίνει την δυνατότητα στον Γιάννη Σφαιρόπουλο (και παλαιότερα στους προκατόχους του), να λειτουργεί (όχι στη θεωρία, όπως συμβαίνει σε τόσες και τόσες ομάδες, αλλά στην πράξη) με βάση τους κώδικες και τα όρια που ο ίδιος θέτει.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ο προπονητής των «ερυθρολεύκων»το πηγαίνει μέχρι εκεί που πιστεύει ότι τα αποδυτήριά του μπορούν να αντέξουν. Κανείς δεν έχει ευκρινέστερη και πιο αναλυτική ματιά μέσα σε αυτά από τον ίδιο και το επιτελείο του.
Έτσι και στην περίπτωση του Γκριν. Ο Σφαιρόπουλος το τράβηξε μέχρι το σημείο που είχε κάθε λόγο να νιώθει σίγουρος ότι ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης (και δευτερευόντως ο Μάντζαρης με τον Παπανικολάου) θα αγκάλιαζαν και θα έδειχναν τον δρόμο στον Αμερικανό κι εκείνος θα τους ακολουθούσε.
Ανοίγουμε παρένθεση: το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτορύθμισης μιας εσωτερικής υπόθεσης στον μπασκετικό Ολυμπιακό, δεν είναι ο Γκριν, αλλά ο Παπανικολάου. Το θέμα της ολικής επαναφοράς του «Παπ», περίπου ένα χρόνο μετά την επιστροφή του από το ΝΒΑ, χρειάζεται ωστόσο περισσότερες από δέκα σειρές για να αναλυθεί.
Σπανούλης και Πρίντεζης λοιπόν. Οι δύο θρύλοι. Ο πρώτος, ο μεγαλύτερος killer της γενιάς του. Ο παίκτης που έφυγε απ’ τον Παναθηναϊκό για να γίνει ο ηγέτης της ερυθρόλευκης επανάστασης στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο επίμονος Λαρισαίος, που άλλαξε την ροή των πραγμάτων και εντός των τειχών, με τα τρία πρωταθλήματα απ’το 2012 έως σήμερα.
Ο δεύτερος, το παιδί που 15 χρονών πήγε απ’ τον Αστέρα Αγίου Δημητρίου στην ομάδα της καρδιάς του. Ο φόργουορντ με το καλύτερο footwork στην Ευρωλίγκα, ένας συνδυασμός απαράμιλλης αθλητικής ικανότητας και (ανορθόδοξης, αλλά… εκνευριστικά αποτελεσματικής) τεχνικής, που τον καθιστά κυρίαρχο επιθετικά.
Οι δύο αρχηγοί. Ο μεγάλος (Σπανούλης) και ο μικρότερος (Πρίντεζης). They lead by example, που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι αγγλοσάξονες. Ηγούνται δηλαδή, βάζοντας πάντοτε εκείνοι πρώτοι τα στήθια μπροστά. Κορυφαίοι στο παιχνίδι, κορυφαίοι στην προπόνηση, εμπνέουν σεβασμό τόσο ως παίκτες, όσο και ως προσωπικότητες.Όταν λοιπόν ζητούν από τον Γκριν, τον Μπιρτς ή τον Γιανγκ να ακολουθήσουν τα χνάρια τους, έχουν αυξημένες πιθανότητες να το πετύχουν.
Κάπως έτσι άλλωστε εξελίχθηκαν τα πράγματα με τον πρώτο.Στην αρχή ο Αμερικανός γκαρντ διεκδικούσε κάποιες έξτρα μπάλες στο παιχνίδι, επιθέσεις που ανήκαν στον μεγάλο αρχηγό. Μέσα σε λίγους μήνες έγινε ο νούμερο ένα ιεραπόστολος του μπασκετικού «δόγματος Σπανούλη». Μελετάει τα πάντα επάνω του. Τι τρώει, πόσο κοιμάται, πως προετοιμάζεται για την προπόνηση και τα παιχνίδια, με ποιο τρόπο έχει «κουρδίσει» το μυαλό και το σώμα του για να μπορεί να κυριαρχεί ακόμα και στα 35.
Αν ενώσει κανείς όλες αυτές τις μικρές ιστορίες που διαδραματίζονται καθημερινά στα ενδότερα του μπασκετικού Ολυμπιακού, θα έχει πλέον μια ξεκάθαρη εικόνα γι’ αυτό που λέγαμε στην αρχή. Για τον χαρακτήρα αυτής της ομάδας.
