Ήταν το χαμόγελο του 19ου τίτλου για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που την καθιστά πλέον την ομάδα με τα περισσότερα πρωταθλήματα στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, μπροστά από την «άσπονδη» Λίβερπουλ…
Ήταν το χαμόγελο της εκπλήρωσης μιας υπόσχεσης που είχε δώσει 8 χρόνια πίσω χωρίς την αβρότητα που αρμόζει σε έναν Sir…
Ήταν το χαμόγελο των 12 τίτλων που έχει χαρίσει στους «κόκκινους διαβόλους» από τους 19 συνολικά της ιστορίας τους…
Ήταν το χαμόγελο του μάνατζερ που δημιούργησε παίκτες – ηγέτες και διαχειρίστηκε προσωπικότητες εντάσσοντας τες πλήρως στο πρόγραμμα επίτευξης του στόχου. Ακόμη κι αν χρειαζόταν να τους πετάξει το «εξάταπο» στα μούτρα…
Ήταν το χαμόγελο του μάνατζερ, ο οποίος ως άλλος Dr. Merrick στο «Νησί» του Μάικλ Μπέι, είχε έτοιμο τον αντικαταστάτη όποιου αποχωρούσε. Λες και κατασκεύαζε ποδοσφαιριστές «ανταλλακτικά» με τα απαιτούμενα κατά περίπτωση χαρακτηριστικά για να διατηρεί αναλλοίωτη τη σύσταση του μηχανισμού που είχε έναν και μόνο στόχο…
Ήταν το χαμόγελο του μάνατζερ που έφτιαχνε όπως ο ίδιος ήθελε την ομάδα του. ʼλλαζε το αγωνιστικό της προφίλ, ανάλογα με την εποχή, έχοντας πάντα όμως το ίδιο αποτέλεσμα. Την επιτυχία…
Ήταν το χαμόγελο του προπονητή που κερδίζει την αναγνώριση, έστω και σιωπηρά εκείνων που ενοχλούνται από τον τρόπο που πανηγυρίζει χοροπηδώντας στα 70 του ή που μασάει την τσίχλα του…
Είναι ο προπονητής ο οποίος στους μοντέρνους καιρούς του Πεπ Γκουαρντιόλα, του Ζοσέ Μουρίνιο, του Αντρέ Βίλλας Μπόας, αντιπαραθέτει την αξία του κλασικού. Στην πατρίδα του άλλωστε τη Σκωτία, ο χρόνος είναι σύμμαχος. Όσο αυτός περνά, τόσο πιο μοναδικό και αξεπέραστο γίνεται το απόσταγμα…ή το χαμόγελο.
