Τα δύσκολα για την ελληνική ποδοσφαιρική κοινωνία και όχι για αυτά τα παιδιά, που απέδειξαν ότι τα φέρνουν βόλτα και με το παραπάνω όταν οι απαιτήσεις χτυπούν κόκκινο.
Η ηθική υποχρέωση να λάβουν οι νεαροί τις ευκαιρίες που τους αξίζουν είναι παραπάνω από επιτακτική περισσότερο από ποτέ. Η οικονομική δυσπραγία οδηγεί τις ομάδες της Superleague σε νέες συνήθειες, όμως όλοι οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η αξιοποίηση αυτών των παιδιών δεν πρέπει να αποτελέσει λύση ανάγκης, αλλά προόδου και εξυγίανσης. Δεν πρέπει να λάβουν τις ευκαιρίες που τους αξίζουν λόγω του ότι αποτελούν οικονομικότερες περιπτώσεις, αλλά επειδή μπορούν να παίξουν ρόλο πρωταγωνιστικό.
Όταν αυτά τα παιδιά, που προκύπτουν από μια ποδοσφαιρική κοινωνία η οποία εσχάτως αποφάσισε να αναπτύξει την απαραίτητη μέριμνα στα θέματα υποδομών, κοιτάζουν στα μάτια, ξεπερνούν ή χάνουν στα σημεία από χώρες – ποδοσφαιρικές βιομηχανίες, τότε κάτι καλό μπορεί να συμβεί και στα μέρη μας. Και σε αυτό το ενδεχόμενο δε μπορούμε πλέον να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά μας.
Το 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας η Εθνική ομάδα των Ανδρών μας χάρισε τη μεγαλύτερη διάκριση που έχουμε πανηγυρίσει. Ξέρετε όμως ποια είναι η διαφορά; Οι παίκτες του Ότο Ρεχάγκελ τότε ήταν γεμάτοι παραστάσεις και εμπειρίες, καθότι είχαν σχεδόν όλοι πρωταγωνιστικό ρόλο στις ομάδες τους. Γεγονός που σφυρηλατεί τη μενταλιτέ του αθλητή και φουλάρει το ρεζερβουάρ της αυτοπεποίθησης του. Στην περίπτωση των Νέων όμως…;
Η ευκαιρία του ελληνικού πρωταθλήματος και του ελληνικού ποδοσφαίρου βρίσκεται ενώπιον του. Και πρέπει να αξιοποιηθεί πριν προλάβουν οι σκάουτερ από το εξωτερικό να μας κλέψουν τον ακατέργαστο χρυσό που έχουμε στα χέρια μας.
Γιατί σε αυτή την περίπτωση αυτό που λάμπει είναι χρυσός…