Με τη λήξη του αγώνα της Μπαρτσελόνα με την Μίλαν το πρώτο πράγμα που ευχήθηκα ήταν η κλήρωση της Παρασκευής να είναι ευνοϊκή για το ποδόσφαιρο. Να μην βγάλει άλλον πρόωρο τελικό, ή μάλλον ας βγάλει, αλλά με εμπλεκόμενη την Μπάγερν που συγκαταλαγέται στα φαβορί της διοργάνωσης. Αν γίνεται όμως, ας μη μπλέξει στις επόμενες δύο φάσεις τις Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, χωρίς να θελω να μειώσω καμία από τις υπόλοιπες έξι των προημιτελικών.
Ωστόσο θα ήθελα πολύ να δω τελικό στο Γουέμπλεϊ ανάμεσα στη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Μπαρτσελόνα, όχι μόνο για αγωνιστικούς λόγους, αλλά και για λόγους που έχουν να κάνουν με την ιστορία του αθλήματος. Τα εννιά αστέρια της “βασίλισσας” της Ευρώπης θα παραταχθούν στον αυθεντικό ναό του ποδοσφαίρου απέναντι στα τέσσερα των Καταλανών που ομολογουμένως παίζουν το καλύτερο ποδόσφαιρο της τελευταίας δεκαετίας, αν και η ιστορία θα μπορούσε να το αναδείξει και σε καλύτερο όλων των εποχών.
Ρεάλ και Μπαρτσελόνα δεν έχουν αναμετρηθεί ποτέ στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης του πλανήτη. Όταν οι Μαδριλένοι έφταναν τα εννιά ευρωπαϊκά το 2002, η Μπαρτσελόνα είχε μόνο ένα. Έκτοτε οι “μπλαουγκράνα” κατέκτησαν τρία στους τρεις τελικούς που βρέθηκαν δημιουργώντας το δικό τους ποδοσφαιρικό μύθο. Η Ρεάλ επί έντεκα χρόνια στέκεται απλός παρατηρητής των τεκταινομένων στο Champions League και θέλει φέτος με Μουρίνιο και Κριστιάνο Ρονάλντο να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης, ει δυνατόν αμφισβητώντας την κυριαρχία των Μέσι, Τσάβι και Ινιέστα.
Ας κερδίσει το καλύτερο transition game
Στα προπονητικά σεμινάρια της ΟΥΕΦΑ τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στο transition game. Δηλαδή στη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση και από την επίθεση στην άμυνα. Όλοι οι προπονητές που αποκτούν το δίπλωμα, βάζουν ως πρωταρχικό στόχο να διδάξουν στις ομάδες τους τον τρόπο που θα πετύχουν την καλύτερη δυνατή μετάβαση προσαρμόζοντας την στο ταλέντο και την ευφυία των παικτών τους. Βασικά παραδείγματα που χρησιμοποιούνται στα μαθήματα, είναι αυτά των Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης.
Ο χρυσός κανόνας των “έξι δευτερολέπτων” του Γκουαρδιόλα στο κορυφαίο “defense transition”
Αν φτάσουμε λοιπόν ως τον τελικό με Ρεάλ και Μπαρτσελόνα τότε θα μπορέσουμε να δούμε τις δύο καλύτερες ομάδες του πλανήτη στο transition game αυτή τη στιγμή. Από τη μία την Ρεάλ Μαδρίτης που με τον Μουρίνιο έχει γίνει η καλύτερη ομάδα στη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση χτυπώντας με ιδιαίτερη επιτυχία στις αντεπιθέσεις. Από την άλλη την Μπαρτσελόνα που εδώ και χρόνια, έχει μάθει από τον Πεπ Γκουαρδιόλα, την καλύτερη μετάβαση από την επίθεση στην άμυνα ακολουθώντας σαν Ευαγγέλιο τον χρυσό κανόνα των έξι δευτερολέπτων.
Όσο κι αν ακούγεται περίεργο η Μπαρτσελόνα έχει την καλύτερη άμυνα στον κόσμο τα τελευταία χρόνια και με αυτόν τον τρόπο μπορεί και διαλύει κάθε οργανωμένη άμυνα χάρη στην απύθμενη μεσοεπιθετική της ποιότητα. Δεν αφήνει τον αντίπαλο να πάρει ανάσα. Στα παιχνίδια της, δεν είναι ότι ο αντίπαλος κλείνεται πίσω, είναι ότι η Μπαρτσελόνα δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα, δεν τον αφήνει να κρατήσει τη μπάλα πάνω από έξι δευτερόλεπτα. Με το που χάνεται η μπάλα στην επίθεση, μηχανικά, οι δύο-τρεις πιο κοντινοί παίκτες σπεύδουν να την ανακτήσουν εντός έξι δευτερολέπτων, την ώρα που οι υπόλοιποι επτά-οκτώ συσπειρώνονται στο ένα τέταρτο του γηπέδου κλείνοντας όλους τους χώρους στον αντίπαλο.
Το “offense transition” του Μουρίνιο στις κορυφαίες αντεπιθέσεις
Ο Μουρίνιο δούλεψε σκληρά στο πως να σπάσει αυτό το στιλ παιχνιδιού και φέτος δύο φορές έδειξε ότι έχει αρχίσει να βρίσκει το αντίδοτο μαθαίνοντας στους παίκτες του το offense transition game. Την τάχιστη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση, στην πιο εξελιγμένη μορφή αντεπίθεσης που έχει υπάρξει.Το πώς δηλαδή με το που κερδίζουν την μπάλα να βγαίνουν άμεσα μπροστά χωρίς χρονοτριβή και με μεγάλες μπαλιές στην “αδύναμη” πλευρά. Μακριά από το ένα τέταρτο του κλειστού γηπέδου που δημιουργούν οι παίκτες της Μπαρτσελόνα. Κι όλο αυτό προσπαθούν να το βγάλουν αυτόματα. Με κλειστά μάτια, γιατί αλλιώς το defense transition game της Μπαρτσελόνα θα τους πνίξει.
Γι’ αυτό λοιπόν στο lead έγραψα για μια ξεχωριστή ιστορική ποδοσφαιρική συγκυρία. Γιατί τέτοια είναι. Τόσο για ιστορικούς όσο και για αγωνιστικούς λόγους. Κανείς δε μειώνει τη Μπάγερν ή τη Γιουβέντους, αλλά όσοι πραγματικά αγαπούν το ποδόσφαιρο, θα ήθελαν να δουν αυτόν τον τελικό. Τον τελικό του Μέσι και του Ρονάλντο, της Ρεάλ και της Μπάρτσα, του Μουρίνιο, του Γουέμπλεϊ…
