Η πτωτική τάση στο σκοράρισμα μπορεί να αποδοθεί σε πολλούς τομείς. Στην έλλειψη “οξυγόνου” με την πάροδο του χρόνου. Στην απώλεια πολλών αμυντικών ριμπάουντ που ανανέωναν τις επιθέσεις της Μάλαγα. Αρκεί να αναφέρω ότι το σύνολο των ριμπάουντ ήταν 32-19 με τα επιθετικά να είναι στο 14-3… Στα λάθη της τελευταίας περιόδου στην οποία το μυαλό “θόλωσε”. Στον τραυματία Γκιστ. Στον ανέτοιμο (ακόμα) Ούκιτς… Δικαιολογίες υπάρχουν. Ο χρόνος όμως τελειώνει.
Ακόμα και τα πολύ καλά ποσοστά ευστοχία για εκτός έδρας ματς (70% 2π και 41% 3π.) δεν σε σώζουν όταν δίνεις στον αντίπαλο 15 παραπάνω επιθέσεις (!!!). Κι ας ήταν πολλά από τα εύστοχα σουτ των Ισπανών “σκοτωμένα”. Και να φανταστεί κανείς ότι οι πράσινοι μείωσαν κατά πολύ τα λάθη τους σε σχέση με το ματς κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Απλά τα περισσότερα έγιναν στο πιο κρίσιμο χρονικά σημείο του παιχνιδιού. Από το 25ο λεπτό κι έπειτα. Εκεί όπου ο Πλάθα “έδεσε” τον Πεδουλάκη “δένοντας” τον Διαμαντίδη.
Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά από αυτό το διάστημα του παιχνιδιού απουσίασε ο Ραμέλ Κάρι, πρώτος σκόρερ του τριφυλλιού, ο οποίος πέτυχε και τους 14 του πόντους στο πρώτο ημίχρονο. Ο Αμερικανός ξεκίνησε με 4 στα 4 τρίποντα, όμως μετά τα δύο πρώτα άστοχα έμεινε στον πάγκο για πάρα πολλή ώρα. Συνολικά αγωνίστηκε 18 λεπτά. Παπάς και Γιάνκοβιτς (1′) για μια ακόμη φορά δεν χρησιμοποιήθηκαν, ενώ ο Ούκιτς ακόμα προσπαθεί να βρει τον περσινό καλό του εαυτό μετά την περιπέτειά του στο Ευρωμπάσκετ και τους ταλαιπωρημένους αχιλλείους. Συνεπώς, η περιφέρεια περιορίζεται, οι “ψηλοί” απομονώνονται, και ο Πεδουλάκης πρέπει να βρει τις λύσεις ενόψει ντέρμπι.
