Ενας αγώνας που ξεκίνησε με εβδομήντα πέντε λεπτά καθυστέρηση εξαιτίας ιχθύων που τοποθετήθηκαν – με το πρόσχημα της καζούρας – στον πάγκο των φιλοξενούμενων. Σε μια στιγμή, κατά την οποία η κατάμεστη Τούμπα είχε φτάσει σε σημείο κορύφωσης περιμένοντας την έναρξη του αγώνα, οι είκοσι δυο ποδοσφαιριστές είχαν παραταχθεί στον αγωνιστικό χώρο κι όλοι περίμεναν να δουν πως θα επηρεάσει τις δυο ομάδες στο χορτάρι, προκλήθηκε μια διακοπή που μετέφερε τη σέντρα από τις 20.00 στις 21.15 «παγώνοντας» ποδοσφαιριστές και κόσμο.
Ακόμη κι έτσι, το σφύριγμα της έναρξης ακούστηκε και λίγα δευτερόλεπτα μετά οι γηπεδούχοι έχασαν την πρώτη τους ευκαιρία με τον Αθανασιάδη να τροφοδοτείται από το Νάτχο και να πλασάρει άουτ. Δυο λεπτά μετά ο Σαλίνο γίνεται αποδέκτης μιας άλλης «καζούρας» που προσβάλει την ανθρώπινη υπόσταση, εξίσου με το αντεθνικό σύνθημα που ακούγεται ατιμώρητα στα γήπεδα για τους Βορειοελλαδίτες κι εκείνος απαντά επιστρέφοντας το φρούτο που του πέταξαν στην κερκίδα. Νέα ένταση, νέες διαβουλεύσεις, νέες αντεγκλήσεις μεταξύ των ποδοσφαιριστών.
Οι ποδοσφαιριστές του Γιώργου Γεωργιάδη μπήκαν «δυνατά» στα πρώτα λεπτά, έδειξαν να ελέγχουν τον ρυθμό, λειτούργησαν αποτελεσματικά ανασταλτικά υποχρεώνοντας τον αντίπαλο σε πρώτη επίσκεψη στην εστία του Γλύκου, είκοσι τρία λεπτά μετά την έναρξη μ’ ένα μακρινό κι άστοχο σουτ του Εντινγκά. Με ανάλογο τρόπο ήρθε η απάντηση του ΠΑΟΚ δώδεκα λεπτά μετά, από τα πόδια του Στοχ μόνο που η μπάλα πέρασε λίγο έξω από την αριστερή δοκό του Μέγερι. Στο ενδιάμεσο των δυο ευκαιριών, η ομάδα του κ. Μίτσελ ισορρόπησε τον αγώνα, βρήκε λύσεις να διασπάσει την πίεση των αντιπάλων, γεγονός που τους ανάγκασε να υποχωρήσουν, προσέχοντας περισσότερο τα άκρα και τον χώρο μπροστά από την περιοχή τους.
Στο 39′ ήταν η σειρά του Κάμπελ καθώς εκμεταλλεύτηκε ένα κακό διώξιμο του Σκόνδρα για να πιάσει διαγώνιο σουτ εντός περιοχής όμως και πάλι η μπάλα έφυγε ψηλά. Το πρώτο σαράντα πεντάλεπτο έκλεισε μ’ ένα – νέο – σουτ του Στοχ από μακριά που υποχρέωσε τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού να πέσει στη δεξιά του γωνία και να διώξει σε κόρνερ. Η συνέχεια έμελε να επιβεβαιώσει πως η χτεσινή ήταν μια ημέρα στην εβδομάδα των . Παθών.
Αγωνιστικά, το γκολ του Αθανασιάδη, έπειτα από σέντρα του Τζαβέλλα, στο 48′ κι η ευκαιρία του Μαρκάνο στις καθυστερήσεις, την κεφαλιά του οποίου έδιωξε πάνω στη γραμμή ο Κίτσιου ήταν ότι πιο ενδιαφέρον, αφήνοντας στην άκρη τις αποβολές των Κατσουράνη – Μανιάτη, η οποία προκλήθηκε αφού λίγο νωρίτερα ο Νάτχο είχε βρεθεί στο έδαφος ενώ μάρκαρε τον Σαβιόλα, την αποβολή του Ισραηλινού μετά από ένταση με τον Μαρκάνο, την κίτρινη του σκόρερ της αναμέτρησης που τον αφήνει εκτός τελικού για λόγο που λίγοι αντιλήφθηκαν στις καθυστερήσεις αλλά και τη φωτοβολίδα που πέρασε δίπλα από τον Μέγερι.
Με τη λήξη του αγώνα, η ένταση μεταφέρθηκε αρχικά στη φυσούνα και στη συνέχεια στ’ αποδυτήρια. Ηταν ένας αγώνας που άνοιξε – εκ νέου – πολλές συζητήσεις γύρω από το ελληνικό ποδόσφαιρο, τους νόμους που το διέπουν και τον τρόπο που εφαρμόζονται. Εν ολίγοις, συνέβη το απευκταίο με την όποια συζήτηση για τη συγκεκριμένη αναμέτρηση να θέτει σε δεύτερη, τρίτη μοίρα το αγωνιστικό της μέρος.
Από τη μια οι μεν να διαμαρτύρονται για όλα τα κακώς κείμενα που έλαβαν χώρα χτες στην Τούμπα κι από την άλλη οι δε να μνημονεύουν ανάλογες καταστάσεις του παρελθόντος, μικρότερης ή μεγαλύτερης έκτασης, λιγότερες ή περισσότερες, αλλά στο σύνολό τους ως πρωταίτια της όλης εικόνας. Ο καθ’ ένας όπως εξυπηρετείται και καλύπτεται έναντι των ευθυνών του. Κι από κοντά όλοι εκείνοι που «ποτίζουν» καθημερινά με μίσος, πάθος και φρενήρη οπαδισμό – εκμεταλλευόμενοι και την εποχή των άκρων, της πόλωσης που διάγει η χώρα – μέσα από ιστοσελίδες, ραδιόφωνα κι εφημερίδες δίχως ποτέ να έχουν την παραμικρή συνέπεια. Η χαρά του ανεύθυνου ηθικού αυτουργού.
Η αντίστοιχη, χτεσινή τοποθέτηση του υπογράφοντα είχε ως τίτλο «στιγμή συνείδησης κι ευθύνης», αναφέροντας πως αυτό ίσχυε για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές – ουσιαστικά – ενός τέτοιου αγώνα. Τώρα, ποιος μπορεί να την είχε τη συνείδηση και σε ποιους ανήκουν οι ευθύνες είναι κάτι που κρίνεται από τη σιωπηρή πλειοψηφία η οποία χρόνια τώρα παρακολουθεί τις – όχι μόνον αγωνιστικές – εξελίξεις δίχως να παρεμβαίνει δραστικά κι αποτρεπτικά, περιορίζοντας εαυτόν σε ρόλο θεατή.
Σε μια κοινωνία πίεσης, ανεργίας, αβεβαιότητας, αδικίας και καθημερινής έντασης το ποδόσφαιρο ανέκαθεν ήταν το άντρο της ατιμωρησίας, εκεί όπου ο όχλος έχει τον πρώτο λόγο, εκεί όπου το ισχυρό συναίσθημα του οπαδού μπορεί εύκολα να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης, εκεί όπου οι νόμοι κι οι κανονισμοί αποκτούν παράδοξη ελαστικότητα, με συνέπεια η κάθε επόμενη φορά να δημιουργεί αφ’ ενός μεγαλύτερη εντύπωση αφετέρου να προκαλεί . υποσχέσεις γι’ ανταπόδοση. Ηδη, εδώ και λίγες ώρες κυκλοφόρησε η φήμη για έκρηξη βόμβας σε μαγαζί διεθνούς ποδοσφαιριστή του «Δικεφάλου» στην Αθήνα.
Η κάθε ομάδα έχει τα δικά της κακώς κείμενα αλλά το θέμα δεν είναι η σύγκρισή τους παρά η εξάλειψή τους κι όχι από χτες, από την πρώτη φορά που έγιναν. Η πλάστιγγα των μεν και των δε έχει πολλές γωνίες υπό τις οποίες μπορεί να την κοιτάξει κανείς μήπως και διαπιστώσει την πραγματική της ισορροπία, αλλά μόνον μια για το που πάνω πατάει, στην επιδείνωση, στην εκτράχυνση και στα χειρότερα όλων, που ενδεχομένως ακόμη δεν έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Κι όταν συμβεί αυτό θα είναι πολύ αργά για όλους. Ολα αυτά δεν έχουν ομάδα, δεν έχουν χρώματα, δεν περιορίζονται σε πρόσωπα. Είναι δυστυχώς η μικρογραφία του τόπου μας, που λόγω της – σχετικής – απλότητας λειτουργίας του ποδοσφαίρου ως μηχανισμός, καθίσταται ευδιάκριτος, ευανάγνωστος κι αντίστοιχα κατανοητός ακόμη και στον απλό κόσμο.
Κατά συνέπεια η αλλαγή των υπαρχόντων δεδομένων, ενός μείζονος προβλήματος που διογκώνεται με την πάροδο του χρόνου, δεν είναι θέμα δυνατότητας αλλά θέμα βούλησης όλων. Οταν πάψει απλά να σηκώνεται ένα δάχτυλο για να καταδείξει κάποιον άλλον ως υπεύθυνο και στραφεί κατά αυτού που το σηκώνει, ίσως δημιουργηθεί ελπίδα για κάτι καλύτερο. Μέχρι τότε οι εκατέρωθεν κατηγόριες κι ο διαγωνισμός «ανδραγαθημάτων» επικαλυμμένα από το αγωνιστικό αποτέλεσμα θα ζουν και θα βασιλεύουν πιστοποιώντας το νόμο είτε του γενικώς είτε του εφήμερου ισχυρού.
Η επόμενη μέρα για τον ΠΑΟΚ φαντάζει δύσκολη. Επιστρέφει σε τελικό Κυπέλλου έπειτα από έντεκα χρόνια αλλά θα στερηθεί των υπηρεσιών τριών σημαντικών ποδοσφαιριστών του. Κατσουράνης, Νάτχο και Αθανασιάδης είναι εκτός, αλλά το πιο σημαντικό είναι η ψυχολογία που θα του επιφέρει το αποτέλεσμα του τελικού για τον αγωνιστικό επίλογο της σεζόν. Παράλληλα, θα περιμένει να μάθει τις συνέπειες του χτεσινού αγώνα εν όψει των πλέι οφ. Μέχρι τότε, καλή συνέχεια, καλή δύναμη και καλές γιορτές σε όλον τον κόσμο…
