Δράση-εις χωρίς αντίδραση-άσεις …

Κι όμως … Αυτός ο ΠΑΟΚ το κατάφερε κι αυτό. Με όλες τις συγκυρίες υπέρ του «κατάφερε» να (ξανα)φύγει από την Αττική και συγκεκριμένα το ΟΑΚΑ, όχι απλά με «άδεια» χέρια αλλά με σωρεία σημαντικών προβλημάτων, αμφισβήτησης, πικρίας, στα όρια της οργής, εντός κι εκτός ομάδας. Η ΑΕΚ επικράτησε 1-0 (25’ Λιβάια), δεν πτοήθηκε από το γεγονός πως έμεινε με ποδοσφαιριστή λιγότερο από πολύ νωρίς επιδεικνύοντας απόλυτη προσαρμοστικότητα στις συνθήκες που προέκυψαν, έβγαλε πάθος, αποφασιστικότητα και σχέδιο σε ότι κι αν έκανε, σε πλήρη αντίθεση με τον αντίπαλό της. Ο «Δικέφαλος» του Βορρά έχασε – μια ακόμη – μοναδική ευκαιρία να τεθεί επικεφαλής στη βαθμολογία, απέτυχε στο να παρουσιάσει κάτι πειστικό σε αγώνα μακριά από την έδρα του κι απώλεσε άλλους δυο σημαντικούς ποδοσφαιριστές του για την επόμενη αγωνιστική του υποχρέωση, σύμφωνα με την οποία, σε δυο εβδομάδες θα υποδεχτεί στην άδεια – λόγω τιμωρίας – Τούμπας τον Ατρόμητο.
 
Παραμένει ανεξήγητο το χτεσινό επίτευγμα της ομάδας του κ. Λουτσέσκου. Με αντίπαλο που προερχόταν από ματς υψηλών απαιτήσεων δυο μέρες πριν, δίχως τον καλύτερό της ποδοσφαιριστή λόγω τραυματισμού (σ.σ. Μάνταλος), με απώλεια ενός ακόμη κομβικού στην προθέρμανση (σ.σ. Τσόσιτς) και με την αποβολή ενός εκ των σημαντικότερων (σ.σ. Αραούχο) από το όγδοο λεπτό, ακύρωσε τα πάντα κι έφυγε με σκυμμένο κεφάλι και περίσσιο προβληματισμό για τη συνέχεια, αφήνοντας ορθάνοικτη τη συζήτηση για το αν η ομάδα δουλεύει σωστά κι αν βαδίζει στο σωστό δρόμο για να πετύχει τους στόχους της. Ενα σύνολο με δεδομένη ποιότητα αλλά κι αντίστοιχη αδυναμία να τη βγάλει στο γήπεδο επανειλημμένα σε συνθήκες μακριά από την Τούμπα. Δε χωρά αμφιβολία πως ευθύνες υπάρχουν και πως από αυτές δεν εξαιρείται κανείς. Γιατί, είναι παράδοξο μια ομάδα να έχει αριθμητικό πλεονέκτημα και να παρουσιάζει εικόνα φοβική δίνοντας την αίσθηση πως αυτή αγωνιζόταν με ποδοσφαιριστή λιγότερο.
 
Φλύαρη κατοχή με δειλία στην κατά μέτωπο επίθεση. Ανυπαρξία πρωτοβουλιών με συνέπεια το προβλέψιμο κι άκρως αντιμετωπίσιμο παιχνίδι της. Αργή και περιττή κυκλοφορία της μπάλας σε λάθος ζώνη, κακές αποστάσεις με συνέπεια κάθε φορά που η μπάλα έφτανε σε ποδοσφαιριστή της μεσοεπιθετικής γραμμής, αυτός να βρίσκει μπροστά του δυο και περισσότερους αντιπάλους. Κανένας ποδοσφαιρικός εγωϊσμός, καθόλου πάθος και καθόλου δημιουργική διάθεση – πεποίθηση προκειμένου να δείξει και να αποδείξει πως μπορεί. Γενικώς και ειδικώς πως μπορεί. Ενα πρώτο ημίχρονο στο οποίο η ΑΕΚ σκοράρει με ποδοσφαιριστή λιγότερο και συνάμα χάνει τη μεγαλύτερη ευκαιρία στον αγώνα πέντε λεπτά αφού σκόραρε με τον Γιόχανσον εντός περιοχής και τον Ρέι να του λέει «όχι» αποκρούωντας σε κόρνερ. Είχε προηγηθεί ένα μακρινό σουτ του Βιεϊρίνια στο 15’ με τον Ανέστη να αποκρούει και τον Πρίγιοβιτς να μην εκμεταλλεύεται την ασταθή απόκρουσή του αλλά και μια πολύ άστοχη κεφαλιά του Βαρέλα στο 38’ σ’ εκτέλεση κόρνερ.
 
Η αποβολή του Αραούχο θαρρείς κι άφησε μια «ανοικτή» υποχρέωση της αποκατάστασης της αριθμητικής ισορροπίας των δυο ομάδων, αφού σε κάθε παράβαση η τιμωρία των ποδοσφαιριστών του ΠΑΟΚ είχε το χαρακτήρα σύσσωμης απαίτησης από όλους όσοι βρίσκονταν στο γήπεδο, πλην – φυσικά – των «ασπρόμαυρων». Μια αφόρητη πίεση που απέδωσε καρπούς στο 35’ όταν ο Ζαμπράνο (σ.σ. είχε αντικρύσει κίτρινη στη φάση της αποβολής του Αραούχο), τιμωρήθηκε με δεύτερη κίτρινη κάρτα για μαρκάρισμα στο κέντρο του γηπέδου. Αποβολή για την ΑΕΚ που έχασε την αιχμή του δόρατος στην επίθεση κι απλώς άλλαξε σχηματισμό, προσαρμόστηκε, συσπειρώθηκε και σκόραρε, αποβολή για τον ΠΑΟΚ, ακύρωση μιας αλλαγής αφού αποχώρησε ο Λέοβατς για να μπει ο Κρέσπο στο κέντρο της άμυνας και να γυρίσει ο Βιεϊρίνια στη θέση του Κροάτη με την ψυχολογία των πρώτων να πολλαπλασιάζεται και των δεύτερων να καταβαραθρώνεται.
 
Το δεύτερο ημίχρονο ξεκινάει με την είσοδο του Κάμπος αντί του Σάκχοφ, σε μια προσπάθεια ο «Δικέφαλος» του Βορρά ν’ ανακτήσει αυτοπεποίθηση, να πάει σε πιο κοντρολαρισμένο παιχνίδι και να αναπτυχθεί πιο ορθολογικά, με τις ελπίδες του να στηρίζονται σ’ έναν ποδοσφαιριστή που μοιάζει ακόμη επηρεασμένος από τον τραυματισμό του, ενώ η υπόλοιπη ομάδα εμφάνιζε ακριβώς τα ίδια αρνητικά συμπτώματα με το πρώτο μέρος. Η κόπωση κι η έλλειψη ενέργειας των γηπεδούχων – άκρως φυσιολογική τηρουμένων των αναλογιών – φαίνεται στον τρόπο διαχείρισης με την προσπάθεια φθοράς του «καθαρού» χρόνου αλλά και με την αντικατάσταση του σκόρερ της στο 66’ από τον Μπακασέτα και οκτώ λεπτά μετά με την αντίστοιχη του Χριστοδουλόπουλου από τον Γαλανόπουλο. Στο 69’ ο Μπίσεσβαρ μπαίνει αντί του Πέλκα. Ενα λεπτό νωρίτερα ο Βιεϊρίνια απειλεί εκ νέου με μακρινό σουτ που περνάει άουτ, ενώ στο 71’ ο Μπίσεσβαρ με ένα τεχνικό σουτ από τον άξονα, στις παρυφές της αντίπαλης περιοχής σημειώνει μια αξιόλογη ευκαιρία να ισοφαρίσει.
 
Πάραυτα, τη σημαντικότερη τη χάνει ο Πρίγιοβιτς στο 86’ όταν σε γέμισμα του Ελ Καντουρί στην περιοχή καταφέρνει να ξεμαρκαριστεί κι από το ύψος του πέναλτι, πάνω στην κίνηση δε βρίσκει την μπάλα με συνέπεια να περάσει άουτ. Ούτε οι ευκαιρίες που έχασε ο ΠΑΟΚ δεν αθωώνουν κανέναν, καθώς η εν γένει εμφάνιση και το τελικό – κακό για έναν ακόμη εκτός έδρας αγώνα – αποτέλεσμα μετράει, αφήνοντας τους πάντες ν’ αναρρωτιούνται φωναχτά «αφού όχι και τώρα, τότε πότε;». Τα … «δικαστήρια», ως είθισται σ’ αυτές τις περιπτώσεις (σ.σ. αλλά κάθε άλλο παρά άδικα ειδικά αυτήν τη φορά), στήθηκαν άμεσα, φέρνοντας στο κάδρο τον Ραζβάν Λουτσέσκου, τη διαχείριση και την αδυναμία να παρουσιαστεί η ομάδα του έτοιμη για τις υψηλές απαιτήσεις ενός τέτοιου αγώνα. Φυσικά κι ο Ρουμάνος τεχνικός φέρει ευθύνη. Κι η μεγαλύτερη όλων είναι το ρίσκο που δείχνει να διστάζει να πάρει, συμβιβαζόμενος με τη σκέψη του «λιγότερου αρνητικού αποτελέσματος». Ρίσκο σ’ επίπεδο επιλογής προσώπων, ρίσκο σ’ επίπεδο τακτικής, ρίσκο σ’ επίπεδο αντίδρασης την ώρα του αγώνα.
 
Σίγουρα … όμως δεν μπορεί η ευθύνη να είναι μόνον δική του και κατά την ταπεινή άποψη του υπογράφοντα, δεν είναι μόνον δική του. Κατηγορείται για τη μη αντικατάσταση του Ζαμπράνο μετά την πρώτη κίτρινη, όταν όλοι γνωρίζουν πως αν είχε προβεί σ’ αυτήν περνώντας τον οποιοδήποτε στη θέση του Περουβιανού κι αυτός έκανε ένα λάθος που θα κόστιζε, θα τον ξέσκιζαν επειδή φοβήθηκε κλπ κλπ. Την ίδια στιγμή που εξίσου ευθύνη για την αποβολή του φέρει ο ίδιος ποδοσφαιριστής, καθώς έχοντας αντιληφθεί το κλίμα και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα από τη στιγμή της αποβολής του αντιπάλου και μετά, δίνει την αφορμή για να τεθεί εκτός.
 
Οτι κι αν γίνει και συμβεί στο εξής, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να διαγράψει όλα όσα έχουν προηγηθεί από το ξεκίνημα αυτής της σεζόν, γεγονότα για τα οποία ο μόνος που δεν ευθύνεται είναι ο Ρουμάνος. Επίσης, αν έχει δεχτεί την άποψη περί πρωταθλητισμού ενώ δεν τη συμμερίζεται, τότε επίσης έχει ευθύνη, καθώς κάτι τέτοιο σημαίνει πως  συμβιβάστηκε με την απαίτηση της διοίκησης και του κόσμου, προσπαθώντας να προλάβει να διορθώσει και να δημιουργήσει μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, υπό αντίξοες συνθήκες και με αφόρητη πίεση. Αρα οι συνέπειες του ανήκουν και σ’ αυτήν την περίπτωση. Γιατί η πίεση τον οδηγεί σε λάθη. Και τέτοια είναι αυτά της διαχείρισης. Λάθη που δεν είχαν αποφύγει κι οι προκάτοχοί του, όπως η σταθερή χρησιμοποίηση συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών που δεν αποδίδουν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους και ταυτόχρονα αδρανοποιούνται και περιθωριοποιούνται πολλοί άλλοι που πιθανόν να μπορούσαν να προσφέρουν πολλά περισσότερα.
 
Σε πολύ δύσκολους καιρούς για όλους, οι ποδοσφαιριστές της ομάδας τυγχάνουν της καλύτερης δυνατής εργασιακής συμπεριφοράς. Αμείβονται αδρά, τους προσφέρονται τα πάντα και δεν τους λείπει τίποτα. Παρόλα αυτά όμως, μακριά από την έδρα τους δείχνουν ανήμποροι να σηκώσουν μ’ επιτυχία το βάρος του πρωταθλητισμού. Μιας πρωτόγνωρης νοοτροπίας για αρκετούς εξ αυτών που απαιτεί αποφασιστικότητα, συγκέντρωση, θράσος και αποτελεσματικότητα, απαγορεύοντας αυστηρότητα τη νωθρότητα, την αφέλεια και τον εφησυχασμό. Για όλα αυτά τα συστατικά, είναι απαραίτητη η συνδρομή πολλών εντός της ομάδας – πλην τεχνικής ηγεσίας και ποδοσφαιριστών – προκειμένου να καταστεί σαφές ότι άλλη επιλογή δεν υπάρχει. Είναι μια σπουδαία ευκαιρία για όλους κι όποιος δεν ανταποκριθεί δεν μπορεί να παραμείνει μέλος αυτού του συνόλου. Οχι μακροπρόθεσμα, αλλά άμεσα. Και πρέπει να τονιστεί πως δεν είναι μόνον το εκάστοτε αποτέλεσμα όσο η εν γένει εικόνα. Υπάρχουν πρόσωπα που η δουλειά τους είναι η αξιολόγηση όλων αυτών. Ωστόσο, όπως κρίνουν … έτσι κρίνονται. Και δεν μπορεί απλώς να κρίνονται εσαεί … Οφείλουν να βρουν το πρόβλημα και να το επιλύσουν δίνοντας πειστικές εξηγήσεις για όλα όσα έχουν συμβεί ως τώρα. Αν η αιτία είναι η τεχνική ηγεσία, οι ποδοσφαιριστές ή οτιδήποτε άλλο ας επιληφθούν να το λύσουν. Δεν μπορεί να φταίνει πάντα οι άλλοι … Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους …