Οι πρώτοι μήνες του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στη Βαρκελώνη ήταν πάνω – κάτω αποθεωτικοί. Το χρυσό αγόρι είχε επιστρέψει στην Καταλούνια και ήταν έτοιμο να σαρώσει ό,τι έβρισκε μπροστά του. Οι θεατρικές αγριοφωνάρες στα τάιμ άουτ γίνονταν viral, οι δηλώσεις καταναλώνονταν σαν ισπανικές τορτίγιες. Μετά από μία δεκαετία κυριαρχίας της Ρεάλ, η σελίδα είχε γυρίσει, ήταν θέμα χρόνου, αφού οι Μαδριλένοι αιμορραγούσαν παίκτες και έβλεπαν τον χρόνο να στέκει αμείλικτος στους βετεράνους τους.
Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα ο Λιθουανός νιώθει την πλάτη του κολλημένη στον τοίχο την ώρα που τα διασταυρούμενα πυρά παικτών και ισπανικού τύπου γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Όλα σημαίνουν κάτι τώρα. Ο Μίροτιτς που ξεκαθαρίζει πως οι παίκτες παίζουν με τον τρόπο που θέλει αυτός, που μιλά ορθά – κοφτά για αποτυχία. Τα ρεπορτάζ που αποκαλύπτουν το κοινό μυστικό, πως ο Νικ Καλάθης ποτέ δεν τρελαινόταν με την προπονητική προσέγγιση του προπονητή του. Ο Ντέιβις που είχε το μυαλό στο Μιλάνο από τη στιγμή που συμφώνησε με την Αρμάνι.
«Είχαμε μια καλή σεζόν, απλά δεν μπορέσαμε να την τελειώσουμε» ήταν τα πρώτα λόγια του Σάρας μετά την απώλεια του τίτλου από μια αποδεκατισμένη, μπασκετικά ανορθόδοξη και χωρίς τον προπονητή της Ρεάλ. Τι ειρωνεία: το περασμένο καλοκαίρι ο Σάρας επένδυσε στο μέγεθος με τους Γιοκουμπάιτις, Χέιζ, Σανλί και είδε αυτό ακριβώς το μέγεθος (αλλά της Ρεάλ) να του στήνει οδόφραγμα στο δρόμο προς τον τίτλο. «Πράγματι, ήταν μια καλή σεζόν ως τον Μάρτιο, αλλά οι έλεγχοι μοιράζονται στον Ιούνιο» σημείωσε καυστικά ο Juan Ignacio Huguet στην El Mundo.
Οι Σατοράνσκι και Βέσελι μπορεί να είναι ante portas (μαζί με τον ρολίστα Όσκαρ Ντα Σίλβα), αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η Μπάρσα θα είναι ακριβότερη από πέρσι – όχι όταν ο Ντέιβις αποχαιρετά και οι θέσεις των Καλάθη, Χίγκινς κρίνονται ως επισφαλείς. Το ρόστερ θα είναι φυσικά φτιαγμένο για να κατακτήσει την Ευρωλίγκα, όμως ο πανέξυπνος Σάρας ξέρει πολύ καλά πως ο τρίτος και τελευταίος χρόνος του συμβολαίου του θα είναι καθοριστικός για το μέλλον του στη Βαρκελώνη, περίπου όπως και για τον Ιτούδη το 2018. Κερδίζεις, μένεις. Δεν κερδίζεις και όλα είναι ανοιχτά.
Το πραγματικά ενδιαφέρον στην περίπτωση του τελειομανούς, σκληρού, μονομανούς στα όρια της αλαζονείας Γιασικεβίτσιους είναι αν η φετινή εκκωφαντική αποτυχία θα τον οδηγήσει σε μερική αναθεώρηση της προσέγγισης του. Η απάντηση δεν είναι δεδομένη: άνθρωποι με το εγώ και την αυτοπεποίθηση του Σάρας απαιτούν ένα γερό σοκ για να μπουν σε διαδικασία αλλαγής, όμως ακόμη και αυτό μπορεί να μην είναι αρκετό.
Τα γεγονότα δείχνουν πάντως πως η άτεγκτη λογική ελέγχου κάθε λεπτομέρειας του παιχνιδιού δεν σημαίνει απαραίτητα επιτυχία. Ο Έτορε Μεσίνα έχει την στιβαρή δικαιολογία των τραυματισμών, όμως ακόμη και αυτός εμπιστεύτηκε περισσότερο την ευφυΐα και το ένστικτο του Τσάτσο από ότι ο Σάρας έκανε μια διετία τώρα με τον Καλάθη. Στην άλλη πλευρά στέκει μειδιώντας μισοπερήφανα και μισοσαρκαστικά ο Εργκίν Αταμάν, ο πιο player empowerment προπονητής στην Ευρωλίγκα, ενώ ο Γιώργος Μπαρτζώκας ακροβατεί πάνω στην λεπτή γραμμή ανάμεσα τους.
Αλλά δεν είναι όλα σκριν, πινακάκια και περίπλοκα συστήματα. Σε αυτό το επίπεδο πρωταθλητισμού η ικανότητα διαχείρισης χαρακτήρων και κρίσεων μαζί με το επικοινωνιακό/εμπνευστικό κομμάτι διαδραματίζουν τον ίδιο, αν όχι πιο σημαντικό ρόλο. Ο Λιθουανός δεν άφησε σχεδόν καμία ευκαιρία να τοποθετήσει τους παίκτες του στο κέντρο της κριτικής όταν είχε την ευκαιρία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως άφηνε συνεχώς τον εαυτό του εκτός. «Δεν ξέρω αν απαιτείται καν προπονητής για να μην δεχτεί μια ομάδα 52 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο» είχε πει στο Βελιγράδι.
Ένα μήνα μετά η Μπάρσα έδειχνε μια ομάδα η οποία μπορεί να έπαιζε για την επιβίωση, τον επαγγελματισμό, το γόητρο και τη φιλοδοξία της, όμως είχε στον πάτο αυτής της λίστας τον προπονητή της. Η σύγκριση με την εικόνα της Ζενίτ είναι η πιο αντιπροσωπευτική: σχεδόν όλοι οι παίκτες του Πασκουάλ ήξεραν πως η επόμενη σεζόν θα τους έβρισκε σε άλλες πολιτείες. Επαγγελματίες όπως ο Λόιντ, ο Μπάρον και ο Μίκι όχι μόνο διάλεξαν να μείνουν στην Αγία Πετρούπολη, αλλά έγιναν μια γροθιά για να επιστρέψουν από το 1-3 και να πανηγυρίσουν τον τίτλο μέσα στη Μόσχα.
Και αν νομίζετε ότι η αναφορά στον σενιόρ Τσάβι έγινε τυχαία, ξανασκεφτείτε το. Άνθρωποι που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα στη Βαρκελώνη δεν κρύβουν πως όσο ο Καταλανός συνεχίζει να ανεβάζει κατακόρυφα της μετοχές του, τόσο το σενάριο επιστροφής του στη γενέτειρα του θα γίνεται μια όλο και πιο ρεαλιστική πιθανότητα.
Για την Ρεάλ, την ομάδα «του Lasismo χωρίς τον Λάσο» όπως έγραψε η Marca, θα τα πούμε προσεχώς.
