Ο Πεπ Γουαρδιόλα πρέπει να ευλογεί την τύχη του για το συναπάντημα με την στρατιά του Ντιέγο Σιμεόνε στα προημιτελικά. Τα διδάγματα από τα 196 λεπτά μπάλας/ξύλου είναι πολύτιμα για τον Καταλανό. Γνωρίζει καλά πως τα νοκ-άουτ του Champions League δεν είναι βραδιές ποίησης. Οι παίκτες δεν μπαίνουν στη λέσχη για να διαβάσουν Times του Λονδίνου, να πιουν ακριβό μπράντι και να καπνίσουν πούρα, θυμίζοντας οκνηρούς ευγενείς άλλων εποχών.
Είναι ωφέλιμο για τον μπανταρισμένο στο κεφάλι Φόουντεν να φάει την κλωτσιά από τον Φελίπε, να προσπαθήσει να στείλει την μπάλα εκτός γηπέδου λες και παίζει στην ΕΠΣΑΝΑ και να αντιπαρατεθεί (!) με το ball boy. Όπως και για τον Γκρίλις να δεχθεί το bullying από τον Σάβιτς, κι ας έχασε μερικές τρίχες. Η πρόκριση πήγε στους περσινούς φιναλίστ. Job done. The hard way ναι, αλλά γιατί αυτό να είναι κακό;
Από τα 4 ημίχρονα οι πρωταθλητές Αγγλίας ήταν ανώτεροι στα 3. Ο Αργεντινός στρατάρχης οδήγησε τη σειρά εκεί που ήθελε. Ανοικτή, στα τελευταία 45 λεπτά της, στο σπίτι του. Πίεσε, έκανε 13 επιθετικές προσπάθειες, οι 2 στην εστία. Έχασε το εισιτήριο για την τετράδα, αλλά κατ’ουσίαν «κέρδισε». Το ζευγάρι παρήγαγε μόλις 6 προσπάθειες μεταξύ των τριών δοκαριών! Η χειρότερη επίδοση από την άνοιξη του 2004.
Η αρμάδα του Πεπ έφυγε από την ισπανική πρωτεύουσα (θα επιστρέψει για τον αγώνα με τη Ρεάλ) με μώλωπες, γρατζουνιές, επιδέσμους, αλλά άντεξε. Δεν έχει μόνο φρου φρου κι αρώματα. Έχει κι ατσάλι. Δεν μπορείς να περνάς τους γύρους αβρόχοις ποσίν. Πρέπει και να υποφέρεις. Vittoria sofferta το λένε οι Ιταλοί που ξέρουν από αυτά. Όσο για την Wannabe Βig Σίτι, τελικός πέρσι, (τουλάχιστον) ημιτελικός φέτος, 3 από τα 4 τελευταία πρωταθλήματα Αγγλίας, η προσπάθεια γιγάντωσης οδεύει καλώς. Κι άλλοι ξοδεύουν (βλέπε Παρί Σεν Ζερμέν) αλλά άσκοπα.
Στο «Άνφιλντ» το αρχικό σχήμα του Γιούργκεν Κλοπ ήταν ένα ελκυστικό μείγμα που συνέθεσαν μια παλιοσειρά (Μίλνερ), διακεκριμένοι ιππότες (Άλισον, Χέντερσον, Φιρμίνο, Ζότα), νέοι αστέρες (Ντίας, Κονατέ), πιθανοί cult heroes (Τσιμίκας, Κεϊτά, Γκόμεζ) κι ο MVP της Λίβερπουλ στο 2-2 του πρωταθλήματος κόντρα στη Σίτι (Μάτιπ).
Μετά το 3-1 στην Πορτογαλία και την ισοπαλία στο «Ίτιχαντ», ο Γερμανός προχώρησε σε rotation δίνοντας ανάσες στους στρατηγούς. Παλιότερα δεν μπορούσε, τώρα μπορεί. Αποτελεί ξεχωριστή ικανότητα ποδοσφαιρικής αλχημείας να διατηρείς την συνοχή του συνόλου, δίχως να αποξενώνεις τους παίκτες που δεν αποτελούν πρώτη επιλογή στη θέση τους. «Ο βασιλιάς των τροπαίων Έμερι είναι μεγάλη απειλή» προειδοποίησε ο Κλοπ μιλώντας στους δημοσιογράφους.
Ο Φονέας των Γιγάντων (Γιουνάιτεντ, Γιουβέντους, Μπάγερν Μονάχου) δεν είναι παραμύθι, ούτε θαύμα. Δεν υπάρχουν τέτοια στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. «Δεν θέλω να ακούω πως είμαστε μάγοι, πόσο συμπαθητική ομάδα είμαστε, ούτε πως είμαστε κανένα χωριό. Όχι. Όλα τα έχουμε σχεδιάσει» είπε ο Έμερι μετά την πρόκριση στη Βαυαρία. Ορθώς.
Η απόφαση της Βιγιαρεάλ να επενδύσει στον Ισπανό προπονητή το καλοκαίρι του 2020 ήταν σοφή. Στόχος ήταν να μεγαλώσει στην Ευρώπη. Όταν άλλοι κατά την πανδημία έπαθαν πανικό, οι «αμαρίγιος» εκπόνησαν ποδοσφαιρικό σχέδιο με ακρογωνιαίο λίθο τον Έμερι, μεταγραφική ενίσχυση όχι μόνο θερινή αλλά και χειμωνιάτικη.
Η Ρεάλ Μαδρίτης θα αποτελέσει ξεχωριστό κείμενο. 31ος ημιτελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών. 10/12 ημιτελικούς Champions League από το 2010 και μετά. Που να χωρέσουν όλα αυτά σε μία παράγραφο; Οι Μαδριλένοι δεν είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος αλλά το The Crown. Όταν αρχίζει η αγαπημένη διοργάνωσή τους, βάζουν το στέμμα τους, κοιτάζονται στον καθρέπτη τους και λένε στους υπόλοιπους: Μολών λαβέ!
