Σίγουρα ο Τομ Θίμποντο αποτελεί μια μεγάλη αδυναμία όχι μόνο για τις προπονητικές του ικανότητες αλλά και για το χαρακτήρα του σε σχέση με την προσέγγιση αλλά και την προσφορά του μπάσκετ. Κανένας προπονητής δεν είναι τέλειος ούτε μπορεί να είναι πλήρως επιτυχημένος σε όλες τις δουλειές που θα αναλάβει ειδικά όταν διαλέγει τον δρόμο του τεχνικού των Νικς, δηλαδή να χτίζει ομάδες και όχι να τις βρίσκει έτοιμες ή να τις δημιουργεί μέσω της προσθήκης παικτών επιπέδου All -Star. H συγκεκριμένη διαδρομή είναι δύσκολη και το τέλος της αρκετά αμφίβολο διότι οι παρεμβάσεις έχουν να κάνουν με πολλούς και σημαντικούς τομείς μιας ομάδας που πρέπει να λειτουργήσουν αρμονικά και να φέρουν αποτέλεσμα, πράγμα που αποτελεί ξεκάθαρα αποτέλεσμα δημιουργίας και η χαρά που φέρνει εάν τελικά συνοδευτεί και από το αποτέλεσμα είναι διπλή!
Ο τεχνικός από το Κονέκτικατ αναδείχθηκε για δεύτερη φορά προπόνητης της χρονιάς με την πρώτη να ήταν 10 χρόνια πίσω όντας τότε προπονητής των Μπούλς, τότε είχε οδηγήσει το Σικάγο στην κορυφή της Ανατολής αλλά και στους τελικούς της περιφέρειας όπου και αποκλείστηκε από τους Χιτ. Φέτος ήρθε η συγκεκριμένη διάκριση για δεύτερη φορά στην καριέρα του, με επίτευγμα την επιστροφή των Νικς στην post season μετά από το 2014 και την κατάκτηση της 4ης θέσης μετά την λήξη της κανονικής περιόδου και αυτό στην πρώτη του σεζόν στον πάγκο της ομάδας.
Tην αξία και το προπονητικό ταλέντο του Θίμποντο δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, το δείχνουν άλλωστε με τρανό τρόπο τα όσα έχει πετύχει είτε μόνος, ως πρώτος προπονητής είτε ως assistant coach. Να θυμίσω την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2008 με τους Σέλτικς στο πλευρό του Ντοκ Ρίβερς αλλά και τις επιτυχίες του με την Team USA όντας μέλος του προπονητικού τιμ. Όπως και να έχει ο συγκεκριμένος έχει να δώσει πολλά ακόμα στο σπορ και οι επιτυχίες του παρελθόντος σίγουρα θα αποτελέσουν βάση άλλα και εμπειρία για αυτά που θα έρθουν στο μέλλον, με το φετινό βραβείο όμως του κορυφαίου προπονητή να έπρεπε ίσως να πάει σε άλλα…χέρια.
Για τον Μόντι Ουίλιαμς έχουμε μιλήσει πολύ φέτος και μπορώ να πω και με ιδιαίτερη χαρά αφού το έργο, η εικόνα και ο χαρακτήρας του συγκεκριμένου προπονητή σε “προκαλούν” συνεχώς να τον φέρνεις στην συζήτηση και σχεδόν πάντα για θετικούς λόγους. Ο τεχνικός των “ήλιων” είναι ο αρχιτέκτονας της ομάδας που βλέπουμε και απολαμβάνουμε φέτος με όλα όσα πέτυχε ο Θίμποντο να ισχύουν εξίσου και για τον Μόντι. Αυτό που θέλω να πω ακριβώς είναι ότι και οι Σανς είχαν μεγάλο διάστημα απουσίας από την post season (2011) αλλά και ο ίδιος βρίσκεται στην πρώτη του σεζόν στον πάγκο του Φίνιξ το οποίο οδήγησε την 2η θέση μιας πραγματικά…άγριας δύσης.
Η σεμνότητα του χαρακτήρα του σίγουρα δεν θα τον άφησε να εκφράσει κάποιο παράπονο και σίγουρα θα έδωσε τα συγχαρητήρια για το βραβείο στον Θίμποντο, οπότε θα κάνουμε τα παράπονα μας εμείς! Το συνολικό έργο φέτος του προπονητή από την Βιρτζίνια δείχνει “βαρύτερο” χωρίς να υπάρχει καμία πρόθεση υποτίμησης της δουλειάς του προπονητή των Νικς αλλά και του Κουίν Σνάιντερ ο οποίος ήρθε τρίτος στην σχετική κούρσα και οι δυο τεχνικοί παρουσίασαν ομάδες άξιες αναφοράς με έντονες τις δικές τους πινελιές στην εικόνα τους, αλλά ο Ουίλιαμς με τους “ήλιους” του ίσως ξεχώρισε λίγο παραπάνω.
Εξαιρετική αγωνιστική εικόνα, χημεία ομάδας που μοιάζει σαν να είναι πολλά χρόνια μαζί και επίσης δείγματα δουλειάς στην αλλαγή νοοτροπίας που ο συγκεκριμένος τομέας είναι πολύ δύσκολο να μεταβληθεί από την μια μέρα στην άλλη διότι ο χαρακτήρας νικητή για να δημιουργηθεί χρειάζεται αρκετό χρόνο και πολυεπίπεδη δουλειά. Ο Ουίλιαμς λοιπόν δείχνει να έχει πετύχει ήδη πάρα πολλά πράγματα στο διάστημα που βρίσκεται στο τιμόνι της ομάδας από την Αριζόνα και ίσως δικαιολογημένα να υπάρχει ένα μικρό παράπονο το οποίο επαναλαμβάνω πιστεύω ότι δεν θα εξέφραζε. Σεβασμός και εκτίμηση σίγουρα στον Θίμποντο αλλά μάλλον το άξιζε λίγο περισσότερο ο Μόντι Ουίλιαμς.
