Έχουν περάσει περίπου δύο χρόνια από τότε που έχω να ακούσω παίκτες να μιλούν on camera κολακευτικά για τον προπονητή τους. Ακούγοντας λοιπόν τους διεθνείς της ομάδας μπάσκετ να στάζουν μέλι live καθημερινά για τον Κατσικάρη και ουσιαστικά να προτείνουν στην ομοσπονδία το .βαλσάμωμα του στον πάγκο, πρώτα πρώτα μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια των παικτών του Παναθηναϊκού για τον Ομπράντοβιτς όταν εκείνος έφευγε από το ΟΑΚΑ. Θυμάμαι επίσης τις σχέσεις στοργής που είχε ο Ίβκοβιτς με τους παίκτες του τόσο στον Ολυμπιακό όσο και στην ΑΕΚ αλλά το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα δεσίματος παικτών-προπονητών νομίζω ότι είναι αυτό με τους Έλληνες ποδοσφαιριστές επί εποχής Ρεχάγκελ. Τότε δηλαδή που η παρέα του Ζαγοράκη όπου στεκόταν εξήρε την βοήθεια που τους πρόσφερε ο Γερμανός εντός και εκτός γηπέδων. Το πλησίασε και ο Σάντος αλλά δεν το κατάφερε γιατί ο Πορτογάλος κρατούσε τις αποστάσεις λίγο παραπάνω.
Στην Εθνική μπάσκετ τώρα ο Κατσικάρης έχει καταφέρει σε μόλις δύο μήνες να κερδίσει ίσως το πιο δύσκολο στοίχημα. Η παρουσία της Εθνικής και το 5-0 στη Σεβίλλη απορρέει πρώτα από όλα από τη σχέση που έχει φτιάξει ο κόουτς με τους παίκτες του. Γιατί ταλέντο είχαν και με τον γίγαντα Τρινκιέρι πέρσι, ταλέντο όμως που δεν τους βγήκε ποτέ στο παρκέ. Στη Σεβίλλη φαίνεται χωρίς να είμαστε εκεί ότι οι παίκτες είναι έτοιμοι να «πεθάνουν» στο παρκέ για τον προπονητή τους. Αυτό βγάζουν συνεχώς και δεν νομίζω ότι είναι δική μου μόνο ιδέα. Δεν νομίζω ότι θα περίμενε κανείς από τον Μπουρούση να ζητήσει ενώπιον όλων συγνώμη από τον Κατσικάρη γιατί παραφέρθηκε όταν έγινε αλλαγή με το Πουέρτο Ρίκο. Ο Κατσικάρης λοιπόν κατάφερε και τους κέρδισε με τη συμπεριφορά του. «Γνώστης του αντικειμένου και δίκαιος» λένε οι φίλοι μου, μπασκετικοί ρεπόρτερ για τον κόουτς, «ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας για τους παίκτες» λέω εγώ με ένα γρήγορο ρεπορτάζ που έκανα σε άτομα που τον ξέρουν μακριά από το παρκέ.
Σέβεται τους παίκτες του και αυτός ο σεβασμός είναι που έχει κάνει τόσο δυνατή τη σχέση. Μπορεί αυτή η Εθνική να μην περάσει στους «8». Κανείς άλλωστε δεν έχει συμβόλαιο με τις νίκες. Αυτή όμως η Εθνική περνάει στην ιστορία ως η πιο «δεμένη» ομάδα και αυτό είναι το καλύτερο διαβατήριο για την επιτυχία της τουλάχιστον στην επόμενη δεκαετία. Ας με διορθώσουν οι συνάδελφοι του μπάσκετ αλλά δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ Εθνική ομάδα με ανάλογες σχέσεις παικτών-προπονητή στο παρελθόν. Και αυτό είναι έργο Κατσικάρη όπως έργο Ρεχάγκελ ήταν το δέσιμο που είχε η ομάδα της Πορτογαλίας, όπως και έργο Ομπράντοβιτς ήταν όταν καθόταν στον πάγκο του Παναθηναϊκού και έργο Ίβκοβιτς στην ΑΕΚ και στον Ολυμπιακό.
Έψαξα λοιπόν να βρω αν στο πρόσφατο παρελθόν έχει συμβεί ποτέ κάτι ανάλογο στο βόλεϊ. Μετά από αρκετά τηλέφωνα και γνώμες καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η μοναδική ομάδα που κατάφερε να έχει τόσο κοντά προπονητή και παίκτες ήταν ο Παναθηναϊκός του Κάρλος Χαβιέ Βέμπερ. Λίγοι ίσως θυμούνται το μεσημέρι του Μαΐου του 2006 όταν στο καφέ «Bolero» απέναντι από το κλειστό της Γλυφάδας, μια ντουζίνα μαντράχαλοι βούρκωναν όταν ο Αργεντινός τους ανακοίνωνε ότι για προσωπικούς λόγους πρέπει να φύγει από την ομάδα. Και δεν μιλάμε για παίκτες της σειράς. Έκλαιγε ο Ντάντε, έκλαιγε ο Μαρσέλο, έκλαιγε ο Πανταλέων, ουδείς τότε μπορούσε να ελέγξει τα συναισθήματά του. Γιατί ο Βέμπερ ήταν τόσο αγαπητός; «Ήταν δίκαιος, ειλικρινής, γνώστης και ευθύς» θυμάται ο Βίκτωρας Κουρούπης για τον οποίο ο Αργεντινός είχε πει τότε ότι έπρεπε να σταματήσει την ενεργό δράση και να γίνει άμεσα προπονητής.
Τέτοιο προπονητή δεν έχει ξαναζήσει το ελληνικό βόλεϊ. Προπονητή δηλαδή που εκτός από επιτυχημένος μέσα στο γήπεδο, να απολαμβάνει τη στήριξη και την αγάπη όλων των παικτών του. Για να είμαι 100% δίκαιος νομίζω ότι ως Βέμπερ λειτουργεί στις ομάδες του ο Καλμαζίδης. Το είχαν εισπράξει οι παίκτες του Ολυμπιακού πριν από τρία χρόνια, το εισέπραξαν και οι παίκτες του Παναθηναϊκού πέρσι. Άλλωστε για να λέει ολόκληρος Κουρνέτας στα 37 του ότι για να επιλέξει τον ΠΑΟΚ καταλυτικό ρόλο έπαιξε η παρουσία του Καλμαζίδη στον πάγκο, κάτι θα ξέρει παραπάνω. Αν λοιπόν πετύχει ο φετινός πολλά υποσχόμενος ΠΑΟΚ μην ψάξετε αλλού το κλειδί της επιτυχίας. Στην τσέπη του «Κάλμα» βρίσκεται, είμαι σίγουρος.
