Ούτε ψύλλος στον κόρφο σου, να σε λένε Μάκη Αγγελόπουλο, να είσαι ο ιδιοκτήτης της ΑΕΚ και να τύχει να ακούσεις τον Γιούρε Ζντοβτς στη χθεσινή συνέντευξη τύπου μετά το τέλος του ματς στη σάλα Νίκος Γκάλης.
Από το δεκάλεπτο των δηλώσεων του, ο συμπαθέστατος Σλοβένος το μισό το έβγαλε με αναφορές στην αμυντική λειτουργία της ομάδας του στην τελευταία περίοδο, όταν δέχτηκε 27 πόντους. Καμία έκπληξις εδώ: ό,τι έχτισε η – δίχως Μαυροκεφαλίδη πρακτικά σε όλο το ματς – Ένωση, το έχτισε διακόπτοντας τον ρυθμό του Άρη στην επίθεση και διαλύοντας τον τρόπο παιχνιδιού του Μακνίλ, του Γουότερς, του Γουάιτ.
Το άλλο μισό το πέρασε, τη μία μειδιώντας και την άλλη μορφάζοντας όλος απογοήτευση, προσπαθώντας να εξηγήσει το διπλό μπασκετικό παράδοξο. Πως μια ομάδα πετυχαίνει 76 πόντους με μόλις 6 ασίστ, και πως αρπάζοντας 18 επιθετικά ριμπάουντ (σύμφωνα με την επίσημη στατιστική του γηπέδου, σε αυτή του www.esake.gr χάνονται αυτά που δεν μαζεύει…κανείς αλλά έρχονται από αντίπαλο), οι πόντοι δεύτερης ευκαιρίας, οι λεγόμενοι second chance points, ήταν για την ΑΕΚ μόλις δύο. Δύο, από 18 δεύτερες ευκαιρίες. Έχοντας μόλις μεταδώσει το παιχνίδι και με πλήρη μνήμη ότι ο Σαρικόπουλος δεν τελείωσε με καλάθι κανένα από τα 5 επιθετικά που μάζεψε, ρώτησα σχετικά τον προπονητή της ΑΕΚ.
“Μα όταν μαζεύεις επιθετικό ριμπάουντ, πρέπει να πασάρεις τη μπάλα αμέσως. Ούτε ντρίμπλα, ούτε καθυστέρηση. Έτσι θα βρεις την ευκαιρία για σουτ καλών προϋποθέσεων. Εμείς δεν πασάραμε τη μπάλα, ούτε τότε, ούτε γενικά”, απάντησε ο Ζντοβτς. Που λίγο νωρίτερα, είχε επαναλάβει για πολλοστή φορά:
“Δεν έχουμε πλέι-μέικερ”.
Enter Μάκης Αγγελόπουλος. Από την αρχή της σεζόν πληρώνει/έχει πληρώσει για αυτή τη δουλειά τους Γουόρεν, Κατσίβελη, Κούπερ, Άρμστεντ, Κριστμας. Τελευταία προσθήκη είναι ο Τορίν Γκριν, που προσελήφθη για να γίνει ο pass-first περιφερειακός που χρειάζεται απελπισμένα η “Ένωση”.Και ο Ζντοβτς, προς τιμήν του για την ειλικρίνεια, αναφωνεί πως ούτε αυτός είναι, προς το παρόν δηλαδή, αυτός που έχει αυτά τα χαρακτηριστικά.
Το παρκέ, αδιάψευστος κριτής, τον δικαιώνει. Ο Γκριν πετυχαίνει 11 πόντους, τους περισσότερους στο καλό ημίχρονο για την ΑΕΚ, το πρώτο, ωστόσο σε κανένα σημείο του παιχνιδιού δεν δείχνει ο παίκτης που βάζει προτεραιότητα να αφήσει το δικό του καλό σουτ για να βρει η ομάδα του το καλύτερο. Επιπλέον απόδειξη, το ότι όταν οι φιλοξενούμενοι έφτασαν να κυνηγούν, η μπάλα πήγε στα χέρια του Μπράουν που πήρε τα pick στην κορυφή. Η μόνη επιφύλαξη είναι ο χρόνος: ήταν μόλις το τρίτο του παιχνίδι σε μια ομάδα που δεν είναι ακριβώς υπόδειγμα προγραμματισμού φέτος.
Για να μην κρυβόμαστε, με τις πόρτες της Ευρωλίγκας κλειστές, Άρης, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ μάχονται στη Basketleague για το ονόρε. Με αυτό στο νου, περισσότερο οι οικονομικά στιβαρότεροι κτρινόμαυροι και λιγότερο ο δικέφαλος του Βορρά οφείλουν να ρίχνουν το βλέμμα πιο μακριά στον ορίζοντα. Η τοποθέτηση βάσεων πάνω στις οποίες θα χτιστούν βήμα – βήμα οι ομάδες που θα διεκδικήσουν καταρχήν τον τίτλο του διεκδικητή από τους δύο “αιώνιους” είναι, ή θα έπρεπε να είναι, μια δουλειά απείρως πιο σημαντική από την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα, που δεν απονέμει απολύτως τίποτα.
Υπό αυτό το πρίσμα ο Άρης, ούσα η μοναδική ομάδα στο πρωτάθλημα χωρίς την παραμικρή αλλαγή στο ρόστερ της, παίρνει με τεράστια απόσταση το βραβείο του καλύτερου σχεδιασμού της σεζόν. Όχι γιατί έφτιαξαν μια τέλεια ομάδα, αλλά γιατί όταν φτάσει Ιούνιος, θα έχουν περισσότερο από κάθε άλλο την αποκρυσταλλωμένη εικόνα του τι χρειάζεται για να έρθει το επόμενο βήμα. Τούτο δεν μπορεί να ισχυριστεί ούτε κατά διάνοια η ΑΕΚ, που φέτος ξοδεύει πολλά για να καλύψει, ασθμαίνοντας, την τρέλα του ατελείωτου πέρα-δώθε.
Για επίλογο, μια κουβέντα για το διαιτητικό τρίο, γιατί έρχονται και play-offs. Τρέφω τεράστια εκτίμηση για τους διαιτητές που κάνουν πράξη το αμερικανικό ρητό “i call ’em like i see ’em”. Πάει να πει, ό,τι βλέπω σφυρίζω.
Σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά των πάγκων, προσυπογράφω στο ακέραιο τις τεχνικές ποινές. Ζτοβντς, Ομπράντοβιτς ή…Πόποβιτς, δεν μπορείς να χοροπηδάς όταν δεν δίνεται το (όντως μαρς) φάουλ στον Μπράουν που θα σου έδινε δυνατότητα για +1 πόντο από τη βολή.
Αλλά το να μετατρέπεις το πρώτο δεκάλεπτο σε φεστιβάλ σφυριγμάτων, με προφανή σκοπό να μη σου ξεφύγει το ματς, δεν είναι διαιτητική λογική, είναι βιασμός του αθλήματος. Βάζοντας τους εαυτούς τους στο επίκεντρο από την αρχή, οι άρχοντες του αγώνα μου έμοιαζαν αναγκασμένοι να κάνουν πολιτική με τα σφυρίγματά τους: ως συνήθως, το αποτέλεσμα είναι ότι ουδείς έμεινε ευχαριστημένος.
Από νωρίς στον αγώνα, ξεστόμισα πως προβλέπεται ένα ματς πολύ δύσκολο για τους “γκρι” – και όντως τέτοιο ήταν. Το πρόβλημα δεν είναι πως έκριναν μία, δύο, τρεις φάσεις που τόσο στην οικονομία του αγώνα αποδείχτηκαν καθοριστικές: αυστηρή αλλά μέσα στο γράμμα του νόμου η αποβολή Μαυροκεφαλίδη, κλασική non – call φάση στο φινάλε με τον Καλαμπόκη, με τέσσερις να διεκδικούν την ορφανή μπάλα και το φάουλ, αν έγινε, να είναι οριακά εκπρόθεσμο ή εμπρόθεσμο. Το πρόβλημα ήταν η συνολική τους αντίληψη για την επίδραση τους στο παιχνίδι, που χθες πολύ περισσότερο προβλημάτισε παρά διευκόλυνε την διεξαγωγή του.
Προς τιμήν τους, Δημήτρης Πρίφτης και Γιούρε Ζντοβτς αντιμετώπισαν στωικά την κατάσταση. Αμφότεροι είχαν λόγους να παραπονεθούν, έστρεψαν όμως την προσοχή τους στις ομάδες τους και παράτησαν στα 40 αγωνιστικά λέπτά το διαιτητικό σύστριγγλο.
Αν ο ΠΑΟΚ δεν προβάλλει αντιρρήσεις, οι δύο ομάδες μοιάζουν προορισμένες να μας απασχολήσουν ξανά στα πλέι-οφ, σε σειρά που υπόσχεται συγκινήσεις εφάμιλλες των τελικών. Το βίτσιο της διαιτητολαγνείας είναι στην Ελλάδα από τα αγαπημένα μας – και αλάνθαστοι να είναι οι ρεφς, πάλι κάτι θα βρούμε να λέμε. Το χθεσινό ήταν ανησυχητικό δείγμα – ας ελπίσουμε ότι θα αποδειχτεί μεμονωμένο.
