Οι κατακτητές του κόσμου το 1934, το 1938, το 1982 και τελευταία φορά το 2006, πέρασαν τη δική τους κρίση. Διαχειρίστηκαν (κατά τα φαινόμενα πετυχημένα) τα δικά τους πέτρινα χρόνια και με ισχυρό τους όπλο το άφθονο ποσοτικά και ποιοτικά ταλέντο των παικτών τους έχτισαν με νέα Εθνική ομάδα που μπορεί να μη… γεμίζει το μάτι όμως διακρίνεται από ταλέντο, πληρότητα και κυρίως κίνητρο.
Τελευταία μεγάλη στιγμή τους ήταν πριν 7 χρόνια όταν έφτασαν μέχρι τον τελικό στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Πολωνίας και Ουκρανίας, γνωρίζοντας ήττα από την πληρέστερη ομάδα των τελευταίων δεκαετιών ίσως Ισπανία…
Με τη σέντρα αυτής της προκριματικής φάσης η ομάδα του Μαντσίνι έδειξε να κάνει… πλάκα. Έξι νίκες σε ισάριθμους αγώνες. Σκοράροντας 18 φορές (μέσο όρο τρία γκολ ανά ματς) και δεχόμενη μόλις τρία.
Νίκησε και σε ματς που πήγαν να… στραβώσουν όπως το 2-1 με τη Βοσνία ή την επικράτησή τους με το ίδιο σκορ στη Φινλανδία όταν ισοφαρίστηκαν στο 72’.
Στην αντίδρασή της, στο γεγονός ότι ενώ δεδομένα θα είναι πρώτη συνεχίζει να προσπαθεί για να κερδίσει κάθε ματς. Στην προσωπικότητα που βγάζει στον αγωνιστικό χώρο για να πετύχει είτε εύκολες νίκες είτε ανατροπές. Στο «θα νικήσω» που την χαρακτηρίζει, φαίνεται και η προοπτική που έχει το εξαιρετικό σύνολο του Μαντσίνι και η νοοτροπία-αυτοπεποίθση που υπάρχει στις τάξεις της.
Το γεγονός ότι το ιταλικό πρωτάθλημα έχει επιστρέψει στην πολύ βελτιωμένη του έκδοση και είναι γεμάτο με Ιταλούς παίκτες σε μικρές και μεγάλες ομάδες είναι ένα από τα μυστικά της επιτυχίας της Εθνικής ομάδας. Αυτής που έχει πρωταγωνιστές στις ομάδες τους και όχι παγκίτες που παίζουν μόνο με τη φανέλα της Εθνικής Ιταλίας.
