Ο Παύλος Γιαννακόπουλος άφησε το πρωί της Κυριακής (10/06) την τελευταία του πνοή σε ηλικία 89 ετών και το Novasports.gr τον αποχαιρετά θυμίζοντάς σας τις στιγμές που σημάδεψαν την ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Η 10η Ιουνίου θα μπορούσε πολύ εύκολα να γιορτάζεται από τους φίλους του Παναθηναϊκού ως η ημέρα «Παύλου Γιαννακόπουλου» καθώς 10 έγραφε ο μήνας όταν ο πάλαι πότε ένας εκ των ισχυρών ανδρών της «πράσινης» ΚΑΕ εγγράφηκε για πρώτη φορά στις τάξεις του συλλόγου.
Εκτός αυτού, 10 Ιουνίου έγραφε το ημερολόγιο όταν ο Παύλος το 1987 κέρδιζε τις εκλογές στον Ερασιτέχνη καταθέτοντας επιταγή 50 εκατομμυρίων δραχμών ως δωρεά στο σύλλογο δεσμευόμενος ότι θα γιγαντώσει την ομάδα μπάσκετ.
Ένας άνδρας όταν δίνει το λόγο του τον κρατάει και αυτό έπραξε και ο Παύλος Γιαννακόπουλος μαζί με τον αδερφό του Θανάση, δίνοντας αμέτρητες χαρές στους φιλάθλους της ομάδας, οι οποίοι είδαν το μπασκετικό τμήμα να δημιουργεί μία «αυτοκρατορία» στην Ευρώπη και τεράστιους παίκτες να φορούν και να τιμούν το τριφύλλι στο στήθος.
Το πρώτο του τρόπαιο ήρθε το 1993 όταν και ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος και μέχρι και το 2012 που αποτραβήχτηκε και επίσημα από την «front line», που λένε και οι μπασκετικοί, το τριφύλλι κατέκτησε 6 ευρωπαϊκά, 18 πρωταθλήματα, 9 κύπελλα Ελλάδος και ένα Διηπειρωτικό, ήτοι 34 τρόπαια σε 25 χρόνια πορείας. Εξάλλου, το είχε υποσχεθεί ο ίδιος στα αποδυτήρια του «Γιαντ Ελιάου» μετά τον ημιτελικό του 1994 όταν και ορκίστηκε να φτάσει την ομάδα στο ύψιστο επίπεδο.
Αναμφίβολα, ο μεγαλύτερος θρίαμβός του στο μπασκετικό τμήμα ήταν η έλευση του Ντομινίκ Γουίλκινς, ενός παίκτη – θρύλου στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ, επίτευγμα που δύσκολα θα πραγματοποιηθεί στην εποχή που ζούμε βάσει οικονομικών δεδομένων.
Οι ιστορίες πίσω από το όνομά του αμέτρητες. Εκτός του Ντομινίκ, έφτασε μια ανάσα από το να ντύσει στα πράσινα τον «Μότσαρτ» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, Ντράζεν Πέτροβιτς αλλά η μοίρα είχε άλλα σχέδια ενώ υπήρξαν ομολογίες ότι επεχείρησε να υπογράψει τον Σερ Τσαρλς Μπάρκλεϊ. Ακόμα και τον Στογιάκοβιτς προσπάθησε να πείσει πριν αυτός υπογράψει στο ΝΒΑ. Η ισχύς του και η επιρροή του ήταν τέτοια ώστε το 1995 τον επισκέφθηκε ο ίδιος ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι για να τον πείσει να αγοράσει την ΤΣΣΚΑ Μόσχας αλλά η καρδιά του ήταν ταγμένη αλλού.
Στις ένδοξες μέρες οι αστέρες που φόρεσαν την πράσινη φανέλα ήταν πολλοί και ονόματα όπως αυτά των Μποντίρογκα, Ράτζα, Σκοτ, Βράνκοβιτς, Κόμαζετς, Ρέμπρατσα, Κάτας, Γιασικεβίτσιους κ.α. πάντα μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για τον Κο Παύλο.
Εκτός των ξένων, φυσικά, ο Παύλος γνώριζε πως η συνταγή της επιτυχίας θα έπρεπε να έχει ελληνική βάση και τα 3/5 της «χρυσής» γενιάς του ’87 ανήκαν στον Παναθηναϊκό. Γκάλης, Γιαννάκης, Φάνης. Αυτός ήταν που υπέγραψε τον για πολλά χρόνια ηγέτη του Παναθηναϊκού, Φραγκίσκο Αλβέρτη όταν τον διεκδικούσε και ο Ολυμπιακός ενώ προσωπικές του επιτυχίες λογίζονται και οι Διαμαντίδης, Φώτσης, Σπανούλης, Χατζηβρέττας, Τσαρτσαρής και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Η επιθυμία του για να έχει τους καλύτερους ήταν δεδομένη και για να συμβεί αυτό θα έπρεπε να έχει και στον πάγκο τους καλύτερους και το κατάφερε και αυτό. Μάλκοβιτς, Παβλίσεβιτς και φυσικά Ζέλικο Ομπράντοβιτς με τον τελευταίο να συγκινείται βαθύτατα όταν επέστρεψε για πρώτη φορά στο ΟΑΚΑ μετά το τέλος της συνεργασίας του με τον Παναθηναϊκό και κατά τη διάρκεια της βράβευσής του τον ευχαρίστησε προσωπικά για όλες τις όμορφες και σημαντικές στιγμές που έζησαν μαζί.
Κοινή παραδοχή το γεγονός ότι τόσο ο Παύλος όσο και ο Θανάσης δεν ήταν αφεντικά από απόσταση. Ήθελαν όλα να περνούν από τα χέρια τους και πάντα δρούσαν με γνώμονα την καρδιά και όχι τη λογική, γεγονός που τις περισσότερες φορές έγερνε την πλάστιγγα στα υπέρ.
Πάνω από όλα όμως ήταν άνθρωπος και γι’ αυτό το λόγο τον ενδιέφερε οι παίκτες και το επιτελείο της ομάδας να μην αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα και αν χρειάζονται οποιαδήποτε βοήθεια. Ήταν αυτή η αίσθηση που υπήρχε σε όλο το τμήμα ότι κάποιος ήταν από πάνω τους και ανοίγοντας τα χέρια του, τους προστάτευε και τους φρόντιζε για οτιδήποτε εμφανιζόταν. Αυτή η αγκαλιά και τώρα από πάνω τους θα παραμείνει…
Καλό ταξίδι Κε Παύλο…