Ο Μίλαν, η Γκότσα, ο Δημήτρης και η Ιβάνα άνοιξαν την καρδιά της, αλλά και το σπίτι τους στο ηλεκτρονικό περιοδικό της ομοσπονδίας «Volleyb@ll» και αναφέρθηκαν στη ζωή τους στην Ελλάδα, τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν και την αγάπη που τους κρατάει ενωμένους.
Παίζουν σαν μικρά παιδιά. Χαμογελούν, πειράζει ο ένας τον άλλον, κάνουν την καθημερινότητά τους διαφορετική. Κατάγονται από το Σαράγεβο, αλλά μοιάζουν σαν μια κλασική ελληνική οικογένεια. Άλλωστε, με τόσα χρόνια διαμονής σε Ελλάδα και Κύπρο, έχουν μπολιαστεί με τις δικές μας συνήθειες.«Αν έβαζες μια κάμερα εδώ, στο σαλόνι, θα είχες το καλύτερο reality», μας λέει ο μπαμπάς Μίλαν Τζούριτς και μας προσκαλεί, χαϊδεύοντας τον αγαπημένο του σκύλο Μέντο, (αρκουδάκι στα σερβικά), να ζήσουμε, έστω και για ένα μεσημέρι, με την οικογένειά του. Η πανύψηλη μαμά, Γκότσα, φαίνεται να είναι η ήρεμη δύναμη του σπιτιού. Τι και αν γίνεται αποδέκτης των περισσοτέρων πειραγμάτων από όλους; Απαντάει πάντα με χαμόγελο και αγάπη, «όπλα» τα οποία, μέσα από δύσκολες συνθήκες, χρησιμοποίησε για να μεγαλώσει τα δύο παιδιά, τον σκανδαλιάρη Δημήτρη και την πιο ήρεμη Ιβάνα. «Τρυπώσαμε» για δύο ώρες, περίπου, στην οικία της βολεϊκής οικογένειας του Μίλαν και της Γκότσα Τζούριτς στα νότια προάστια και σας παρουσιάζουμε τους πρωταγωνιστές της.
– Λένε ότι τα αγόρια έχουν αδυναμία στις μαμάδες και τα κορίτσια στους μπαμπάδες. Ισχύει αυτό στην οικογένειά σας;
Γκότσα:«Ωχ. ισχύει. Με προσέχει ο Δημήτρης, αυτό είναι αλήθεια. Μέχρι να πάει 11 ετών είχα τον απόλυτο έλεγχό του. Από εκεί και ύστερα ανέλαβε ο μπαμπάς του, που ήταν προπονητής. Τόσο την Ιβάνα, όσο και τον Δημήτρη. Θα σας πω, όμως, ότι είμαστε πολύ αγαπημένη οικογένεια. Πάντα, βλέπετε, ήμασταν οι τέσσερίς μας. Χωρίς γιαγιάδες, παππούδες και θείες. Ό,τι πρόβλημα και αν έχουμε θα το συζητήσουμε. Στις χαρές είμαστε όλοι μαζί. Όταν ο Δημήτρης κατακτάει κάποιον τίτλο, πρώτα θα τον πανηγυρίσει με τη οικογένειά του και μετά θα πάει στα μπουζούκια με την ομάδα».
– Θα θέλατε να σκιαγραφήσετε τους χαρακτήρες των παιδιών σας;
Γκότσα: «Ο Δημήτρης ήταν πάρα πολύ ζωηρό παιδί, γεμάτο ενέργεια. Αν δεν περνούσε τρεις ώρες στο πάρκο ήταν ικανός να κάνει άνω κάτω όλο το σπίτι. Ήταν υπερκινητικός. Θυμάμαι, όταν πηγαίναμε σε εμπορικά κέντρα, τον χάναμε. Τρύπωνε στα δοκιμαστήρια και τον ψάχναμε».
Δημήτρης: «Μαζί μου στα δοκιμαστήρια έμπαινε και ο μπαμπάς. (γέλια)».
Ιβάνα:«Δεν χωρούσε να μπει.».
– Πώς τα πήγαινε με τα μαθήματα ο Δημήτρης;
Γκότσα:«Δεν θα τον έλεγα καλό μαθητή, αλλά όταν ήθελε να διαβάσει ήταν καλός. Αντίθετα, η Ιβάνα δεν είχε καμία σχέση με τον Δημήτρη. Ήταν πολύ ήσυχη και διάβαζε πάρα πολύ».
Δημήτρης:«Από τη δεύτερα γυμνασίου άρχισα να διαβάζω. Μέχρι τότε, απλά πέρναγα τις τάξεις. Πρόσεχα πολύ, όμως, την ώρα του μαθήματος».
Μίλαν: «Και ρωτούσε πολύ. Οι καθηγητές του τον είχαν βαρεθεί. Όλο ρωτούσε».
Δημήτρης:«Δεν διάβαζα, αλλά ρωτούσα συνεχώς. Από την άλλη, η αδελφή μου διάβαζε 8 με 9 ώρες».
Μίλαν:«Τώρα, βρήκαμε κάτι ωραίο να σπουδάσει και νομίζω ότι θα το ακολουθήσει. Με τόσες ώρες που περνάει στο φυσιοθεραπευτήριο πιθανόν να γίνει φυσιοθεραπεύτρια. Της αρέσει πάρα πολύ. Καταλαβαίνει πόσο σημαντική είναι αυτή η δουλειά. Για την Ιβάνα, ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο είναι η Τζούλια Βέρτα (φυσιοθεραπεύτρια του Ολυμπιακού), αυτή που την πρόσεξε όταν τραυματίστηκε».
Πέταγε αυγά και πορτοκάλια!
– Τι θυμάστε περισσότερο από την παιδική ηλικία του Δημήτρη;
Μίλαν:«Πάντα στην οικογένεια, θυμόμαστε και κρατάμε τις καλύτερες στιγμές. Υπήρχαν και κάποιες στιγμές αταξίας από τον Δημήτρη, που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε. Ήταν πολύ ζωηρός. Κάποτε είχε σπάσει τζάμι αυτοκινήτου με αυγά! Πετούσε από αυγά μέχρι πορτοκάλια. Μια φορά είχε έρθει η αστυνομία, γιατί μαζί με φίλους του πετούσαν σακούλες με νερό στον δρόμο από το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου».
– Πότε ωρίμασε;
Μίλαν:«Στα 15 χρόνια του, όταν βρισκόμασταν στην Κύπρο. Τότε, λοιπόν, τον αφήσαμε να πάει μόνος του με αεροπλάνο από την Κύπρο στο Βελιγράδι και από εκεί στην Ποντγκόριτσα για προετοιμασία. Δεν ήταν εύκολο να γίνει αυτό. Του είπαμε ότι αν πήγαινε καλά στο σχολείο θα τον στέλναμε στην προετοιμασία. Αγαπούσε το βόλεϊ και είχε τρελαθεί. Ξύπναγε στις έξι το πρωί για να διαβάσει και τότε δούλευε κιόλας. Πήγαινε σε ένα κτήμα τρεις φορές την εβδομάδα και μάζευε πορτοκάλια και αβοκάντο».
– Ποιο είναι το πιο δυνατό στοιχείο των χαρακτήρων των παιδιών σας;
Γκότσα:«Και οι δύο είναι αρκετά δυναμικοί χαρακτήρες. Στον Δημήτρη, πολύ δύσκολα θα του αλλάξεις γνώμη. Η Ιβάνα, έχει, επίσης, πολύ δυνατό χαρακτήρα, αν και μικρότερη γκρίνιαζε αρκετά».
– Στους αγώνες, πάντως, φαίνεται αρκετά ήρεμος ο Δημήτρης.
Γκότσα:«Ναι, έτσι φαίνεται, αλλά μέσα του ‘βράζει’. Η όλη ιστορία ξεκινάει από την εποχή που ο πατέρας του ήταν προπονητής του. Του έκανε παρατηρήσεις και του έλεγε ότι θα τον έδιωχνε από την προπόνηση αν δεν ηρεμούσε. Σας πληροφορώ ότι τον είχε διώξει πάρα πολλές φορές από το γυμναστήριο. Ερχόταν ο Δημήτρης σπίτι, πέταγε με μανία την τσάντα και μου έλεγε: ‘Από όλους τους ανθρώπους του κόσμου, ο μπαμπάς μου έπρεπε να είναι προπονητής μου;’. Ήταν πολύ νευρικό παιδί και στις προπονήσεις. Φώναζε στους συμπαίκτες του, αλλά με τη βοήθεια του Μίλαν ηρέμησε. Όποιος άλλος και αν ήταν προπονητής του δεν θα μπορούσε να τον κοντρολάρει. Από τη χρονιά που πήγε στον Ολυμπιακό είναι άλλος άνθρωπος. Εγώ, πάντως, τον καταλαβαίνω όταν είναι νευρικός μέσα στον αγώνα».
– Εσείς παίκτρια του μπάσκετ, ο πατέρας αθλητής του βόλεϊ. Γιατί η Ιβάνα και ο Δημήτρης διάλεξαν τον δρόμο του φιλέ;
Γκότσα:«Μάλλον, επειδή είχαν περισσότερες παραστάσεις από τον άνδρα μου και λιγότερες από εμένα στον αθλητισμό. Εγώ, έπαιζα μπάσκετ στο Σαράγεβο, εκεί που γνώρισα τον Μίταρ. Ήμουν αρκετά καλή, αλλά παράλληλα σπούδαζα ιατρική. Δυστυχώς, δεν μπόρεσα ποτέ να τα συνδυάσω και όταν ήρθε η εγκυμοσύνη του Δημήτρη έμεινα στο σπίτι. Ο Δημήτρης ασχολήθηκε με το βόλεϊ 12 ετών, όταν τον είδε στο Μαυροβούνιο ο προπονητής του μπάσκετ Ντούσαν Βουγιόσεβιτς και του είχε προτείνει να τον δοκιμάσει, γιατί έβλεπε ότι θα ψηλώσει πάρα πολύ. Του είπαμε να πάει, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Επέμενε ότι ήθελε να ασχοληθεί μόνο με το βόλεϊ. Μάλιστα έχουμε DVD από τότε, με τον Δημήτρη να λέει ότι σκοπός της ζωής του είναι να γίνει καλύτερος από τον μπαμπά του. Και έγινε.».
Μίλαν:«Εντάξει, τεχνικά είναι καλύτερα από ότι όταν ξεκίνησε. Στο μπλοκ, όμως, δεν με έχει ξεπεράσει. Θέλει δουλειά ακόμη (γέλια)».
– Πάντως, χάρη σε εσάς, κυρίως, ασχολήθηκαν με το βόλεϊ;
Μίλαν:«Ήταν και είναι τρόπος ζωής για την οικογένειά μας το βόλεϊ, αυτό είναι όλο».
Κοιμήθηκε σε φορτηγό
– Ήταν εύκολη η ζωή σας;
Μίλαν:«Όχι. Έχουμε γυρίσει πολλές χώρες, έχουμε αλλάξει πολλά σπίτια, τα παιδιά έφευγαν από το ένα σχολείο για το άλλο, αλλά πάντα ήμασταν αγαπημένοι. Αυτό μας ένωνε σαν οικογένεια. Είχαμε καλούς φίλους και δυνατές παρέες. Περάσαμε δύσκολα χρόνια. Σίγουρα αυτό που αντιμετωπίσαμε εφέτος με την Ιβάνα δεν ήταν εύκολο, αλλά εγώ θυμάμαι πόσο δύσκολα είχαμε περάσει όταν αποφάσισα να παίξω στον Έσπερο Θεσσαλονίκης. Είχα αναγκαστεί να κοιμηθώ πάνω στο φορτηγό, γιατί ο πρόεδρος, ο κ. Κατσίκας, δεν είχε να πληρώσει διαμέρισμα! Πήγα τη γυναίκα και τα παιδιά μου στο ξενοδοχείο και εγώ κοιμήθηκα στο φορτηγό. Ξύπνησα το πρωί, πήρα το ποδήλατο και πήγα στην προπόνηση. Αρκετά περάσαμε και στην Κύπρο. Πήρα σαν προπονητής το νταμπλ και έπειτα από δέκα ημέρες με έδιωξαν. Δεν τους ενδιέφερε το γεγονός ότι τα παιδιά μου πήγαιναν σχολείο. Από γινάτι και επειδή μάλωσα με έναν χορηγό με έδιωξαν. Εντάξει, έφταιγα, γιατί ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν διπλωμάτης και είμαι περήφανος γι’ αυτό».
– Επειδή, λόγω των μεταγραφών που έπαιρνε ο Μίλαν, σαν οικογένεια κάνατε πάρα πολλά ταξίδια, ποια θεωρείτε ότι ήταν η πιο δύσκολη μετακίνηση;
Γκότσα:«Όταν είχαμε πάει στην Ορεστιάδα, στην αρχή μας φάνηκε. βουνό. Ερχόμασταν από την Ιταλία και η Ορεστιάδα έμοιαζε με χωριό. Τελικά, όμως, περάσαμε υπέροχα. Δεν σας κρύβω ότι ακόμη και τώρα έχουμε αρκετούς φίλους και όταν ανεβαίνουμε πάντα περνάμε καλά. Στον Ζαφειράκη Νάουσας και τον Έσπερο, νομίζω ότι ήταν οι πιο δύσκολες χρονιές. Κυρίως οικονομικά».
– Με το σπιτικό φαγητό πώς τα πάνε τα παιδιά;
Γκότσα:«Δεν έχουν πρόβλημα και θα έλεγα ότι τους αρέσει το σπιτικό φαγητό. Νομίζω ότι είμαι καλή μαγείρισσα και τρώνε τα πάντα. Ιδιαίτερα του Δημήτρη του αρέσει πολύ το ρύζι. Δεν είναι λίγες οι φορές που μαγείρευα και του πήγαινα φαγητό σε τάπερ, όταν έμενε μόνος του στην Καλλιθέα».
– Θα γίνεται το ίδιο και όταν θα μεταναστεύσει στην Ιταλία;
Γκότσα:«Σε καμία περίπτωση. Το φαγητό, πιστεύω ότι θα είναι μια καλή δικαιολογία για να τον επισκέπτομαι συχνά. Μου αρέσει πολύ η Ιταλία και εφόσον δεν χρειάζεται βίζα, κάθε δύο μήνες θα είμαι εκεί».
– Πού είναι ευάλωτοι ο Δημήτρης και η Ιβάνα;
Γκότσα:«Τρελαίνονται με την αδικία και το ψέμα και οι δύο. Είναι πολύ καλά παιδιά και δεν το λέω επειδή είμαι μητέρα τους. Είναι πραγματικά πολύ καλά παιδιά. Είναι διαμάντια».
– Σας λένε τα μυστικά τους ή τα λένε στον πατέρα τους;
Μίλαν:«Αν είναι για γκόμενες με παίρνει αμέσως τηλέφωνο ο Δημήτρης. Τελευταία άρχισε να το κάνει και η μικρή».
Γκότσα:«Έχουν αρκετά μυστικά, αλλά δεν ρωτάω. Μάλλον, καμιά φορά προσπαθώ να μάθω κάτι παραπάνω, αλλά αν δεν θέλουν να μου πουν δεν θα μάθω τίποτα. Μεταξύ τους λένε τα περισσότερα μυστικά τους. Όταν ρωτάω την Ιβάνα για κάτι, μού λέει ‘ρώτα τον Δημήτρη’. Όταν ρωτάω τον Δημήτρη, μου απαντάει ‘ρώτα την Ιβάνα’. Όπως καταλαβαίνετε δεν βγάζω άκρη».
– Έχετε παίξει ποτέ όλοι μαζί βόλεϊ;
Γκότσα:«Μπάσκετ έχουμε παίξει. Με τον Δημήτρη, έχουμε παίξει μονό, αρκετές φορές».
Μίλαν:«Δεν μπορείς να φανταστείς πως παίζει μπάσκετ. Μόνο με τους αγκώνες. Εμείς, στο βόλεϊ, παίζουμε με την τεχνική μας και αυτοί στο μπάσκετ με τη δύναμη».
Τον ξέχασε στο γήπεδο!
– Θυμάστε την πρώτη ημέρα που πήγατε τα παιδιά σας στο γήπεδο;
Γκότσα:«Εδώ πρέπει να απαντήσει ο άνδρας μου. (Δημήτρης και Ιβάνα έχουν ήδη αρχίσει να γελάνε)».
Μίλαν:«Κοιτάξτε, όποτε είχα την ευκαιρία έπαιρνα τα παιδιά στο γήπεδο. Θυμάμαι, όταν πήγα τον Δημήτρη στην Ορεστιάδα. Είχα, τότε, προπονητή τον Γιώργο Τεκτονίδη, έναν πολύ καλό άνθρωπο που με βοήθησε πάρα πολύ. Με άφηνε να παίρνω τον Δημήτρη, ο οποίος έπαιζε σε μια γωνιά κι εγώ έκανα προπόνηση. Όταν έκανα υποδοχή είχα το μυαλό μου και στον μικρό. Πάντα, μετά την προπόνηση, με περίμενε μια κρύα μπύρα. Μια ημέρα έκανα μπάνιο και όπως ήμουν κουρασμένος ήπια δυο-τρεις μπυρίτσες. Πήγα σπίτι, η γυναίκα μου άνοιξε την πόρτα και με είδε μόνο μου. ‘Που είναι ο Δημήτρης;’ με ρώτησε και τότε κατάλαβα ότι τον είχα ξεχάσει στο γυμναστήριο!».
– Ποιο στοιχείο έχουν πάρει τα παιδιά σας από εσάς;
Μίλαν:«Νομίζω ότι και οι δύο δουλεύουν πάρα πολύ, όπως δούλευα κι εγώ. Ήμουν μεγάλο ταλέντο, αλλά εργάστηκα σκληρά για να μπορώ να παίζω σε υψηλό επίπεδο. Δεν κρύβω ότι ξενυχτούσα, αλλά την επόμενη ημέρα το πρωί, ήμουν ο πρώτος που πήγαινε στην προπόνηση. Αυτό έκανα μέχρι τα 39 μου χρόνια. Τότε, κατάλαβα ότι δεν ήμουν καλός στην προπόνηση και αποφάσισα να σταματήσω. Τα παιδιά μου έμαθαν να κρατάνε μέσα τους τα προβλήματα που έχουν στο γήπεδο. Πλέον, θα πρέπει να μάθουν αυτά τα προβλήματα να μην τα βάζουν ούτε στο σπίτι τους. Θεωρώ ότι ήμουν πολύ καλός σύζυγος και πατέρας και το λέω αυτό γιατί δεν είναι λίγοι όσοι ύστερα από ήττα σπάνε πράγματα στο σπίτι τους, φωνάζουν και κάνουν φασαρία. Εγώ, ξέρεις, γιατί επέστρεφα ήρεμος σπίτι μου; Επειδή έπειτα από κάθε αγώνα πήγαινα με τους συμπαίκτες και τους φίλους μου για μπύρα. Παντού είχα καλούς φίλους. Στη Βοσνία, την Ιταλία, την Κύπρο».
– Θα πρέπει δηλαδή ο Δημήτρης και η Ιβάνα να μάθουν να πίνουν μπύρα;
Μίλαν:«Εντάξει θα μάθουν, νωρίς είναι ακόμη. Έτσι κι αλλιώς, ούτε εγώ γεννήθηκα με ένα μπουκάλι μπύρα στα χέρια μου (γέλια)».
– Πόσο δύσκολη είναι η διαχείριση των παιδιών σας για εσάς που ξεκινήσατε ως παίκτης και αργότερα περάσατε στον πάγκο ως προπονητής;
Μίλαν:«Εξαρτάται. Ξέρω πολλούς παίκτες που έγιναν προπονητές και προσπάθησαν να μυήσουν τα παιδιά τους στο άθλημα, αλλά δεν τα κατάφεραν. Ο τρόπος που ζούσαμε όλα αυτά τα χρόνια, οι αγώνες, οι προπονήσεις, οι αγωνίες, μας ένωσαν και μας έκαναν οικογένεια του βόλεϊ. Πρώτα έμπλεξε με το άθλημα ο Δημήτρης, μετά ήρθε η Ιβάνα. Εγώ τράβηξα τον Δημήτρη και εκείνος, μαζί με εμένα, την Ιβάνα. Αλυσίδα ήταν όλο αυτό. Ο μοναδικός από την οικογένεια που δεν παίζει βόλεϊ, είναι ο. σκύλος μας. Και απ’ ότι καταλαβαίνουμε μάλλον πασαδόρος θα γινόταν, γιατί είναι πολύ έξυπνο σκυλί».
– Πώς πείσατε, όμως, τον Δημήτρη και την Ιβάνα να ασχοληθούν με το βόλεϊ;
Μίλαν:«Δεν τους πίεσα καθόλου. Με τον τρόπο μου κατάφερα να τους φέρω στο άθλημα. Όταν ο Δημήτρης έκανε κάποια ζημιά του έβαζα ‘πρόστιμο’ να μην προπονείται. Τότε, πήγαινε και έκλαιγε στη μητέρα του. ‘Ρε μαμά γιατί δεν με δέρνει και με αφήνει εκτός προπονήσεων’. Αν έλεγε το αντίθετο θα είχα πρόβλημα».
«Δεν προέχουν τα λεφτά»
– Εσείς, τι λέτε στον Δημήτρη τώρα που ετοιμάζει βαλίτσες για την Ιταλία;
Μίλαν:«Ξέρω πως είναι να παίζεις στην Ιταλία. Έπαιξα εκεί τρία χρόνια και έχω άποψη. Το θέμα για εμένα είναι σε ποια θέση θα αγωνιστεί σε όποιο πρωτάθλημα και αν επιλέξει. Θα πάει ως κεντρικός ή ως διαγώνιος; Δεν έχει αξία να πάει στη Ρωσία για να πάρει 600 χιλιάδες ευρώ. Μπορεί να πάει στην Ιταλία και να πάρει 100 χιλιάδες. Εγώ, πήγα στην Ιταλία 26 χρονών, ήμουν ο καλύτερος μπλοκέρ στα Βαλκάνια και όμως έμαθα πολλά πράγματα. Έμαθα πώς να πηδάω γρήγορα, βελτίωσα το άλμα μου, βελτίωσα πάρα πολύ τη σκέψη μου. Αυτά, λοιπόν, θα πρέπει να τα μάθει ο Δημήτρης και έχει την ευκαιρία να τα μάθει».
– Τα χρήματα, δηλαδή, δεν θα παίξουν ρόλο στην επιλογή του;
Μίλαν:«Και βέβαια παίζουν ρόλο. Δες τι γίνεται στον Ολυμπιακό. Μην ξεχνάς ότι είμαστε πολύ κοντά να κάνουμε ρεκόρ. Παραμένουν απλήρωτοι οκτώ μήνες! Φοβάμαι μην πληρώσουν και μας σπάσουν το. ρεκόρ. Νομίζω, όμως, ότι ο νεαρός παίκτης δεν πρέπει να τρέχει πίσω από τα λεφτά. Υγεία να έχει και θα έρθουν και αυτά. Ο Δημήτρης έχει μπροστά του ακόμη 15 χρόνια να παίξει βόλεί. Έχει πολύ καιρό να σκεφτεί για τα χρήματα. Πρώτα θα κοιτάξει να παίξει στη θέση που του αρέσει περισσότερο και μετά όλα τα άλλα θα έρθουν».
– Επηρεάζεται ο Δημήτρης από εσάς;
Μίλαν:«Είναι αλήθεια ότι μιλάμε πολύ. Ποτέ, όμως, δεν τον επηρέασα σε όποια απόφαση και αν έχει πάρει. Ακόμη και όταν ήταν να πάει στον Ολυμπιακό, δεν του είπα ‘πήγαινε εκεί’. Τον ήθελε και ο Παναθηναϊκός, το ξέρετε. Του έβαλα κάτω τις δύο προτάσεις, του είπα ‘εσύ θα διαλέξεις’ και αποφάσισε μόνος του».
– Αποφασίζουν σωστά και άμεσα τα παιδιά σας;
Μίλαν:«Όταν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο καλές προτάσεις δεν είναι πάντα εύκολο. Στον Δημήτρη, παλιότερα, όταν του έβαζες μια σοκολατίνα και ένα παγωτό δεν διάλεγε τίποτα, γιατί του αρέσουν παρά πολύ και τα δύο. Ήθελε και τα δύο. Τώρα, τον βλέπω πιο αποφασιστικό. Διαλέγει απευθείας κρέπα (γέλια). Αυτό που μου αρέσει, πάντως, είναι ότι ακόμη και λάθος να έχει αποφασίσει δεν γυρίζει πίσω, δεν λέει ‘ωχ τι έκανα’. Αυτό συμβαίνει και στις σημαντικότερες αποφάσεις του».
– Με την Ιβάνα συμβαίνει το ίδιο;
Μίλαν:«Αυτή είναι πιο μικρή, ακόμη μαθαίνει και σκέφτεται το ‘αν’. Αν έπρεπε να αποφασίσει έτσι και αν πήρε τη σωστή απόφαση».
– Τι θα σας λείψει περισσότερο αν ο Δημήτρης φύγει για την Ιταλία;
Μίλαν:«Κοίταξε, είκοσι χρόνια είμαστε μαζί και είναι σίγουρο ότι θα μου λείψει. Εντάξει, δεν έκλαψα σαν τη μάνα του όταν έφυγε από την Άνω Γλυφάδα να πάει στην Καλλιθέα, αλλά στην Ιταλία θα μου λείψει. Θα μου λείψουν οι φωνές μας και πλέον θα φωνάζω μόνο στην Ιβάνα. Δεν θα είναι εύκολο για εμένα, αλλά εάν πάει, θα αγοράσω ένα καλό αυτοκίνητο και θα πηγαίνω να τον βλέπω στους αγώνες και στις προπονήσεις».
Ο ξεροκέφαλος και η γκρινιάρα.
Σε όλο το διάστημα που «ανακρίναμε» τους γονείς τους, ο Δημήτρης και η Ιβάνα δεν σταμάτησαν να γελάνε και να πειράζουν ο ένας τον άλλον. Καθισμένοι δίπλα δίπλα δεν έπαψαν να σχολιάζουν τα λεγόμενα της μαμάς και του μπαμπά. Η ώρα, όμως, για τη δική τους «ανάκριση» είχε φθάσει. Play+record λοιπόν και πάμε.
– Ήσασταν πάντα τόσο αγαπημένα αδέλφια;
Ιβάνα: «Όχι. (γέλια). Όσο μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε, μαλώνουμε όλο και πιο λίγο, αυτή είναι η αλήθεια. Παλιότερα, θυμάμαι, ότι έπεφτε πολύ ξύλο. Τώρα, είμαστε καλά, δεν έχω παράπονο».
– Πότε σταματήσατε να παίζετε ξύλο;
Ιβάνα:«Όταν έγινε πολύ. δυνατός ο Δημήτρης. Μέχρι τότε, μαλώναμε συνέχεια».
– Η Ιβάνα ήταν η μόνιμη παρέα σου στα παιδικά σου χρόνια;
Δημήτρης:«Εντάξει, είχα και τις δικές μου παρέες, αλλά σίγουρα θυμάμαι ότι η Ιβάνα ήταν πάντα δίπλα μου. Όσο μεγαλώνουμε, κάνουμε περισσότερη παρέα. Ειδικά, εφέτος έχουμε έρθει ακόμη πιο κοντά».
– Ποιος ακούει περισσότερο τον άλλο;
Ιβάνα:«Εννοείται εγώ τον Δημήτρη, αναγκαστικά. Αν δεν τον ακούσω θα με. πλακώσει. Σοβαρά τώρα, επηρεάζομαι αρκετά από τη γνώμη του αδελφού μου».
– Τι θα του άλλαζες;
Ιβάνα:«Αυτό που είπε και η μαμά. Είναι ξεροκέφαλος και πάντα κάνει το δικό του».
– Εσύ, τι θα άλλαζες στην Ιβάνα;
Δημήτρης:«Θα άλλαζα τη γκρίνια της. Μιλάμε για πολύ γκρίνια. Όταν κάτι δεν της πάει καλά, αρχίζουν οι μουρμούρες. Αυτό θα της άλλαζα».
– Τόσα χρόνια που είστε μαζί, ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή που έχετε αντιμετωπίσει;
Δημήτρης:«Νομίζω εφέτος, που η Ιβάνα έκανε την εγχείρηση, περάσαμε δύσκολα. Αυτή είναι η πιο άσχημη στιγμή. Ειδικά όταν μου τηλεφώνησε η Τζούλια (σ.σ. η φυσιοθεραπεύτρια του Ολυμπιακού)και μου είπε ότι τραυματίστηκε η Ιβάνα, τρελάθηκα. Πήγα στο Ρέντη, την πήρα στα χέρια και την πήγα στο νοσοκομείο. Μάλιστα, στον διάδρομο δεν πρόσεξα και χτύπησα το τραυματισμένο πόδι της πάνω στον τηλεφωνικό θάλαμο. Εκεί, πρέπει να της έφυγε το μισό γόνατο».
Ιβάνα:«Με ρωτάει ‘πόνεσες;’. Τι να του πω;».
– Αληθεύει ότι έμεινες άυπνος το βράδυ της εγχείρησής της, αν και την επόμενη ημέρα ο Ολυμπιακός έπαιζε ημιτελικό Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό;
Δημήτρης:«Ναι, αληθεύει. Γύρω στις 12.30 το βράδυ έφυγα από το νοσοκομείο και έμεινε ο μπαμπάς. Ανά δύο ώρες, μέχρι τις έξι το πρωί, μάς έλεγαν οι γιατροί πώς πήγαινε η εγχείρηση. Δεν έκλεισα μάτι από την αγωνία».
– Περίμενες από τον αδελφό σου να σου κρεμάσει το μετάλλιό του μετά τη λήξη του πρωταθλήματος;
Ιβάνα:«Όχι, σίγουρα όχι. Συγκινήθηκα πολύ. Ήξερε ότι είχα στεναχωρηθεί από την αδιαφορία που είχαν δείξει στον Ολυμπιακό και περίμενε αυτήν τη στιγμή για να με κάνει ευτυχισμένη».
– Σκέφτεσαι καθόλου την ημέρα που ο Δημήτρης θα φεύγει για την Ιταλία;
Ιβάνα:«Τη σκέφτομαι, αν και έχει ξαναφύγει από το σπίτι. Τότε, πριν φύγει έλεγα: ‘άντε να φύγει, να φύγει’ και όταν έφυγε, έβαλα τα κλάματα».
Δημήτρης:«Αυτό δεν θα το ξεχάσω. Μετακόμιζα από την Άνω Γλυφάδα στην Καλλιθέα και είχαν βγει η μαμά μου με την αδελφή μου στο μπαλκόνι και έκλαιγαν. ‘Στην Καλλιθέα πάω’, τους έλεγα, ‘δεν φεύγω από την Ελλάδα’, τίποτα εκείνες. Πολύ κλάμα».
– Τι είναι αυτό που εκτιμάς ιδιαίτερα στον Δημήτρη;
Ιβάνα:«Είναι πολύ καλός αδελφός και εκτιμώ ιδιαίτερα το γεγονός ότι δεν ξεχνάει την οικογένειά του. Μας βοηθάει όλους, όσο μπορεί».
Δημήτρης:«Από την εγχείρηση και μετά, η Ιβάνα έχει γίνει ακόμη περισσότερο δυναμική. Κάθε ημέρα περνάει 8 με 9 ώρες στο φυσιοθεραπευτήριο. Δεν είναι εύκολο, πιστέψτε με. Κάθε μέρα είναι εκεί και το παλεύει. Δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο δυνατή».
