Από πιτσιρικάς είχα μια αντιπάθεια στους πανίσχυρους και στους αλαζόνες. Άλλωστε, τις περισσότερες φορές αυτά αποτελούν έναν αδυσώπητο συνδυασμό που έχει βάση την πρόκληση προβλημάτων στους άλλους. Τους ενδιαφέρει μόνο ο εαυτούλης τους, ασχέτως αν πατάνε επί πτωμάτων. Ασχέτως, αν η δύναμή τους και η οικονομική τους ευμάρεια εξουσιάζει τους πάντες και τα πάντα, υποχρεώνοντάς τους να υποκύπτουν στα θέλω τους.
Στον χώρο του ποδοσφαίρου, ένα τέτοιο, τρανό, παράδειγμα είναι η Μπάγερν Μονάχου. Θαυμαστής της Μπορούσια Ντόρτμουντ από πιτσιρικάς, δεν θα μπορούσα να έχω σε εκτίμηση τους Βαυαρούς. Τους υπερόπτες Βαυαρούς, τους οποίους το μόνο που ενδιαφέρει είναι πως θα κατακτήσουν περισσότερα τρόπαια διαλύοντας με τα χρήματά τους, βασικούς αντιπάλους στο εγχώριο πρωτάθλημα…
Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που η Μπάγερν Μονάχου, κάνοντας απλά επίδειξη δύναμης, διαλύει βασικούς ανταγωνιστές. Πιο πρόσφατο, η Μπορούσια Ντόρτμουντ, από την οποία εξαγόρασε το μεγάλο της αστέρι, Μάριο Γκέτσε για να τον έχει στον πάγκο, στην εξέδρα και κάποιες φορές στον αγωνιστικό χώρο. Το περασμένο καλοκαίρι, πήρε ελεύθερο και τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι για να ενισχύσει την επιθετική της γραμμή. Δημοσιεύματα την θέλουν να ενδιαφέρεται και για τον Γιούργκεν Κλοπ ως διάδοχο του Πεπ Γουαρδιόλα.
Η Ντόρτμουντ αποδυναμώθηκε αισθητά μετά την προ διετίας παρουσία της στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Το ίδιο όμως ισχύει και για την Μπάγερν Μονάχου, η οποία όντως έκανε μεγάλες μεταγραφές, αλλά όταν παίζεις… μόνη σου σε ένα μη ανταγωνιστικό πρωτάθλημα και το κερδίζεις με χαμηλά στάνταρ απόδοσης, είναι λογικό να μην είσαι σε επίπεδο να αντιμετωπίσεις ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα που κάθε Κυριακή μάχεται για να διατηρήσει την πρωτιά. Τελευταία φορά που η Μπάγερν, έπαιξε σε ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, με τουλάχιστον μια ακόμα διεκδικήτρια του τίτλου, ήταν όταν κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ στο Λονδίνο και επίσης έκανε πλάκα στη Μπαρτσελόνα του Μέσι, εντός και εκτός έδρας.
Η πολιτική της Μπάγερν αυτή ήταν πάντα. Να γιγαντώνεται, μικραίνοντας και εξαφανίζοντας από τον χάρτη ομάδες που μπορούσαν να την κοντράρουν. Όσο τους το επέτρεπαν τα οικονομικά τους δεδομένα. Το έκανε το 2003, μετά τον τελικό της Λεβερκούζεν με την Ρεάλ, παίρνοντας Μπάλακ, Λουίς Γκουστάβο, Λούσιο. Τους βασικούς συντελεστές αυτής της τεράστιας ομάδας. Λίγο αργότερα το έκανε σε βάρος της Βέρντερ Βρέμης παίρνοντας το βαρύ πυροβολικό της, Μίροσλαβ Κλόζε το 2007. Ακόμα και την Σάλκε φρόντισε να αποδυναμώσει αποκτώντας τον κατά πολλούς καλύτερο τερματοφύλακα στον κόσμο, Μάνουελ Νόιερ, στον οποίο η ομάδα του Γκελζενκίρχεν μπορούσε να στηριχτεί για να διεκδικήσει κάποια στιγμή ένα πρωτάθλημα. Για την διαιτησία ούτε λόγος. Άπειρα παραδείγματα…
Η Μπάγερν και οι ηγέτες της, Ούλι Χένες (εκτίει ποινή φυλάκισης για φοροδιαφυγή), Φραντς Μπεκενμπάουερ, Κάρλ Χάιντς Ρουμενίγκε και τώρα τελευταία, ο Ματίας Ζάμερ που μεγαλούργησε με τη Ντόρτμουντ, έχουν την ποδοσφαιρική ευφυΐα να διακρίνουν τέτοιες περιπτώσεις. Πότε μια ομάδα έχει την τάση να ανθίσει και φροντίζουν να… μαραθεί. Το ίδιο και με ποδοσφαιριστές, οι οποίοι μπορεί να ξεχωρίζουν με την απόδοσή τους και να κάνουν εκπληκτικές σεζόν στο γερμανικό πρωτάθλημα, η Μπάγερν ακόμα και αν δεν τους χρειάζεται, αν δεν θα εμπλουτίσει ουσιαστικά το ρόστερ της, θα τους αποκτήσει για τον απλούστατο λόγο να μην ενισχυθούν οι αντίπαλοί της και εμπλακούν στα πόδια της.
Οι περισσότεροι, πανηγύρισαν τη νίκη της Μπαρτσελόνα επί της Μπάγερν είτε γιατί είναι υποστηρικτές της, είτε γιατί είναι γερμανική ομάδα. Και αυτό στις μέρες μας για πολλούς συμπατριώτες μας είναι λόγος πανηγυρισμών…
Εγώ χάρηκα για όλους τους παραπάνω λόγους που εξήγησα. Για την απονομή ηθικής δικαιοσύνης. Για το βατερλό μιας ομάδας που για να γίνει αυτό που είναι σήμερα πάτησε επί πτωμάτων…