Κυρίες και κύριοι… ο Πρίντεζης

Το παιχνίδι ήταν κάτι παραπάνω από κρίσιμο για τον Ολυμπιακό. Η Χίμκι ταξίδεψε στο Φάληρο με τον αέρα της φορμαρισμένης και πανίσχυρης ομάδας. Η πίεση από τον κόσμο που γέμισε το ΣΕΦ ήταν αφόρητη, όμως απέναντι σε όλα αυτά υπήρχε ο Γιώργος Πρίντεζης. Ακόμα κι αν χρειάστηκαν 30 δικοί του πόντοι και ρεκόρ καριέρας στην Ευρωλίγκα, ο «με λένε Γιώργο και τραγουδάω» ήταν εκεί για να τους δώσει!
 
Δεν υπάρχει καλύτερη αφορμή για σχόλιο από το να αποθεώνεις έναν τύπο σαν τον Πρίντεζη. Έναν παίκτη που παίζει πάνω από όλα με την καρδιά, αλλά ποτέ στην καριέρα του δεν έγινε προκλητικός για να… πουλήσει. Έναν παίκτη που παίζει με το μυαλό, αλλά αγωνίζεται σε μια θέση που για να φανεί αυτό πρέπει να… κόψει πρώτα στους άλλους. Έναν άνθρωπο που από παιδί έμαθε πως το μπάσκετ είναι δουλειά και όχι χαϊλίκι και γιορτή.
 
Αν δεν υπήρχε ο σπουδαίος αθλητής Σπανούλης θα μιλούσαμε για τον ισόβιο αρχηγό του Ολυμπιακού. Εκείνον που αν θυμάστε άφησε κάτι εκατοντάδες χιλιάρικα στη Μάλαγα για να γυρίσει πίσω και να παίξει αν βρεθεί χώρος σε μια έτοιμη ομάδα γι’ αυτόν. Εκείνος που ο Καζλάουσκας του είχε απαγορεύσει να σουτάρει με το ένα χέρι (πεταχτάρι) και όταν οι άλλοι έκαναν προπόνηση τον έστελνε στο γυμναστήριο για βάρη (σε καλό του βγήκε, έγινε κομμάτια και αντέχει το ξύλο).
 
Από το λόου ποστ σκοράρει με το αριστερό, με το δεξί, δεν ξέρω αν μέχρι το τέλος της καριέρας του καταφέρει να τη βάζει και με το κεφάλι (με το πόδι την βάζει αλλά απαγορεύεται). Είναι εκείνος όμως που μπορεί και από μακριά, όχι σε ματσάκια αλλά και σε αγώνες που καίνε και κρίνουν τίτλους ή προκρίσεις. Είναι ο ίδιος όμως, που μετά από κάθε αγώνα θα σου πει: «Δεν έγινε και τίποτε. Ένα ματς ήταν και προχωράμε» και επίσης αυτός που έχει καταλάβει καλύτερα από τον καθένα ότι και 60 πόντους να βάλει σε ένα ματς δεν θα έχει καμία αξία αν το ματς αυτό χαθεί για την ομάδα του.
 
Ο Πρίντεζης πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία του μπάσκετ, όχι μόνο γι΄αυτά που όλοι βλέπουμε αλλά και γι΄αυτά που δεν έχουμε τη δυνατότητα να δούμε. Δεν υπάρχει προπονητής που να έχει περάσει από τον Ολυμπιακό, την Εθνική, την Ολύμπια Λάρισας και τη Μάλαγα που να μην του έβγαλε το καπέλο στο θέμα «δουλειά». Ακόμα και όταν η δουλειά τελειώσει εκείνος θα βρει αφορμή να μείνει στο γήπεδο και φυσικά αυτή τη λογική και τη μοναδική νοοτροπία του την εξαργυρώνει στα παρκέ της Ευρώπης.