Τα πρώτα δύο άλμπουμ των Stranglers απείχαν χρονικά πέντε μήνες και οκτώ ημέρες. Το “Rattus Norvegicus” έσκασε σαν βόμβα τον Απρίλη του 1977 φτάνοντας μέχρι το Νο.4 των βρετανικών charts, οργώνοντας το έδαφος για τη σπορά του “No more heroes” που κατέφθασε στις 23 Σεπτέμβρη του ίδιου έτους. Στο ομώνυμο single που έφτασε ως το No.8, οι πανκ ροκ Άγγλοι πιάνουν γουδί και γουδοχέρι για να ανακατέψουν τον Σέξπιρ με τον Τρότσκι, τον Ούγγρο πλαστογράφο Elmyr de Hory με τον Αμερικανό κωμικό Bruce Lenny και τον φανταστικό Σάντσο Πάντσα του Δον Κιχώτη.
“What ever happened to the heroes?” (τι συνέβη στους ήρωες;)
“They watched their Rome burn” (παρακολουθούσαν τη Ρώμη τους να καίγεται.)
H Ρώμη του Παναθηναϊκού κάθε άλλο παρά κάηκε, αν συμφωνήσουμε ότι η città eterna των πράσινων είναι το πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός άναψε τη σπίθα με την πειστική επικράτηση του, καταφέρνοντας το πρώτο εντός των τειχών χτύπημα στον αντίπαλο του μετά από 31 συνεχόμενες δικές του νίκες. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν μάσησε τα λόγια του στην σημερινή προπόνηση της ομάδας του, άλλωστε σπανίως το κάνει γενικότερα. «Αν χάσετε το πρωτάθλημα από τον χειρότερο Ολυμπιακό της δεκαετίας, να σηκωθείτε να φύγετε» ήταν η επωδός του ισχυρού ανδρός της ομάδας. Μοιραία, ο Παναθηναϊκός είναι σε αναζήτηση ηρώων εν΄ όψει του Game 2 της Πέμπτης.
Μήπως όμως αυτοί είναι οι τελευταίοι που χρειάζονται;
Η αίσθηση που έμεινε εντονότερη από οποιαδήποτε άλλη μετά το τέλος του Game 1 στο Μαρούσι ήταν πως ο Παναθηναϊκός έχανε πρώτα την πνευματική μάχη του παρκέ. Το σκορ, μοιραία, ακολουθούσε. Από την εκκίνηση της δεύτερης περιόδου μέχρι την τελευταία κόρνα της γραμματείας, οι «πράσινοι» παρέδιδαν λεπτό το λεπτό τις αρχές, την αυτοκυριαρχία και την στρατηγική τους στο βωμό του ενστίκτου. Αν κανείς έκρυβε το σκορ από τον θεατή και τον έβαζε να το μαντέψει βάσει της συμπεριφοράς των δύο ομάδων μετά το πρώτο δεκάλεπτο αυτός πιθανότατα θα υπέθετε πως ο Ολυμπιακός είχε από νωρίς διαφορά που αν όχι ξεπερνούσε, τουλάχιστον προσέγγιζε τους 15 πόντους. Ο πανικός έγινε πιο χαρακτηριστικός με το τρίποντο του Κώστα Παπανικολάου από την ασίστ του Γιώργου Μπόγρη για το 59-66. Διαφορά 7 πόντων, 4:48 για το φινάλε. Χρόνος άφθονος για οποιονδήποτε έχει το καθαρό μυαλό να το καταλάβει. Ήταν όμως αργά: έμεναν μόνο σπασμωδικές ενέργειες.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, οι παίκτες του Πασκουάλ προσπαθούσαν να ντυθούν ήρωες, όταν το παιχνίδι απαιτούσε συμπαίκτες. Την ώρα που στην απέναντι πλευρά το θέμα ήταν η συνεργασίες, ο Νικ Καλάθης είχε νικηθεί από το ίδιο του το κακό βράδυ, σαν εθισμένος τζογαδόρος που παίζει άσχημα προσπαθώντας να ρεφάρει τα χαμένα. Ουδείς είχε τη διάθεση να αφήσει ένα μέτριο σουτ για να βρει ένα καλύτερο, ή να εμπιστευτεί τον διπλανό του.
Η άμυνα με αλλαγές τους προ(σ)καλούσε σε κάθε φάση να παίξουν ένας εναντίον ενός, σαν να τους έβγαζε με αναίδεια τη γλώσσα. «Οι ήρωες δεν δειλιάζουν» έλεγε η γλώσσα του σώματος, αλλά κάθε άστοχο σουτ αφαιρούσε ένα τουβλάκι από το πύργο jenga της ομάδας, που νομοτελειακά κατέρρευσε όταν δεν ήταν σε θέση να βγάλει καν αιφνιδιασμό με αριθμητικό πλεονέκτημα.
«Ήταν το χειρότερο μας παιχνίδι από τότε που ήρθα στην ομάδα», είπε ορθά – κοφτά ο Τσάβι Πασκουάλ στη συνέντευξη τύπου, που δεν είναι η πρώτη φορά στη σεζόν που προσπαθεί να πείσει την ομάδα του να ψάξει την καλύτερη επιλογή. Ο καταλανός τεχνικός είναι προφανώς ο πρώτος που θα δεχτεί κριτική για την εικόνα μιας ομάδας που ξεθώριαζε λεπτό το λεπτό, αλλά όχι ο μόνος.
Ο Νικ Καλάθης συγκεντρώνει δίκαια το μεγαλύτερο κομμάτι της κριτικής, βάσει αξίας και θέσης στο παρκέ. Ο στρατηγός του Παναθηναϊκού έχασε πολύ γρήγορα την εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες του και μετέτρεψε τον εαυτό του σε πολιορκητικό κριό, προσπαθώντας με το παιχνίδι του να τιμωρήσει την επιλογή του αντιπάλου να δώσει σε έναν υποψήφιο MVP της Ευρωλίγκας το ελεύθερο να σουτάρει κατά το δοκούν. Το ίδιο έκανε και ο Ηλίας Παπαθεοδώρου στο Game 3 με τον ΠΑΟΚ, ο Καλάθης απάντησε με 27 πόντους και 5/9 τρίποντα, αλλά ο Σφαιρόπουλος δεν τρόμαξε. Αναγνωρίζοντας πως ο ομογενής γκαρντ είναι ο μοναδικός που μπορεί να θέσει τα «πράσινα» γρανάζια σε κίνηση, έμεινε σταθερός στο πλάνο του. Ξεπερνώντας τη λεπτή γραμμή ανάμεσα που χωρίζει την ηγεσία και τον εγωκεντρισμό, ο Καλάθης γνωρίζει πως η ομάδα του χρειάζεται από αυτόν μια εμφάνιση MVP αν πρόκειται να πάρει πίσω το πλεονέκτημα της έδρας. Τόσο ο ίδιος, και ακόμα περισσότερο ο Πασκουάλ γνωρίζουν πως είναι σαν να πυροβολεί ο Παναθηναίκός τον εαυτό του στο πόδι μην παίρνοντας σχεδόν τίποτα από τους πλάγιους παίκτες του (Ρίβερς, Λοτζέσκι, Παππάς).
Στην περίπτωση της τριάδας Λοτζέσκι – Ρίβερς – Παππά, είναι φανερό πως ουδείς από τους τρεις νιώθει άνετα στο παρκέ, ούτε ποτέ ένιωσε μέσα στο 2018. Ο Παππάς προφήτεψε άμα τη αφίξει του Τζέιμς την αγωνιστική «πείνα», την βλέπει περνώντας πολύ χρόνο στον πάγκο και αντιδρά τις περισσότερες φορές σπασμωδικά, χωρίς ηρεμία και αυτοπεποίθηση. Ο Λοτζέσκι συνεχίζει στην αδιάφορη χρονιά που διανύει, την οποία στιγμάτισε καθοριστικά ο τραυματισμός του. Μπάλες δεν περισσεύουν για να περάσουν από τα χέρια του, οι επαφές του είναι όλο και λιγότερες και οι προσπάθειες του επίσης. Στην περίπτωση του Ρίβερς, δεν υπάρχει – ούτε μπορεί να υπάρχει – τραυματισμός που να εξηγεί επαρκώς την αγωνιστική κατάρρευση μέσα στην χρονιά που διανύουμε. Ο Πασκουάλ τον χρειάζεται, του το έδειξε ρίχνοντας τον στη μάχη στο τέταρτο δεκάλεπτο, αλλά είναι αμφίβολο αν ο Παναθηναϊκός μπορεί πια να επενδύσει σε έναν σκόρερ που μετρά 4,8 πόντους στα πλέι-οφ με 5/16 τρίποντα. Αν μάλιστα η πρώτη φάση απέναντι στον Κολοσσό, οι αριθμοί γίνονται 2.5 πόντοι μ.ο με 2/5 δίποντα και 2/8 τρίποντα. Συνολικά, μοιάζει δύσκολο να συνέλθουν και οι τρεις σε διάστημα ισάριθμων ημερών, γι΄ αυτό και ο Πασκουάλ οφείλει να διαλέξει γρήγορα με ποιους/ποιον θα πάει και ποιον/ποιους θα αφήσει.
Επιπλέον, οι εν ενεργεία πρωταθλητές δεν μπορούν απλά να αφήσουν τον Τζέιμς Γκιστ να βγει από το κάδρο του παιχνιδιού τους, απλά επειδή η switch everything άμυνα του Ολυμπιακού δεν ευνοεί το παιχνίδι του Αμερικανού, που δεν έχει προσωπική φάση στην επίθεση. Ο Γκιστ δεν είναι post παίκτης, αλλά δεν προκύπτει από πουθενά ότι δεν θα τελειώσει φάσεις απέναντι σε Στρέλνιεκς, Ρόμπερτς, Σπανούλη, Μάντζαρη, αρκεί η στόχευση να είναι συγκεκριμένη και ακριβής. Το ότι ο Αμερικανός δεν είναι στην ημιάγρια κατάσταση που θα ήθελαν να τον δουν οι φίλαθλοι της ομάδας δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να αξιοποιηθεί, υποβαθμίζοντας τον απλά σε ένα ψηλό κορμί που θα προσπαθήσει να πάρει επιθετικό ριμπάουντ από τον κοντύτερο αντίπαλο του μετά το μακρινό σουτ κάποιου περιφερειακού.
Πέρα από τη δαιμονοποίηση του 1v1 παιχνιδιού του Μάικ Τζέιμς, ο οποίος δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να παίζει το μπάσκετ για το οποίο αποκτήθηκε, ο Παναθηναϊκός πιθανότατα να πρέπει να αναζητήσει στο πρόσωπο του Λεκάβιτσους τον δεύτερο δημιουργό που θα δώσει λύσεις. Ο Λιθουανός έπαιξε μόλις 4 λεπτά στον πρώτο τελικό (όλα στο δεύτερο δεκάλεπτο) και δεν πήρε ποτέ το νεύμα του προπονητή του στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Πασκουάλ έχει ήδη προβλέψει πως θα δεχτεί ερώτηση για το ποιους έκοψε και ποιους πήρε αν τα πράγματα στραβώσουν, είναι όμως περισσότερο από πιθανό πως η επιλογή του πρώην παίκτη της Ζάλγκιρις ήταν για να υπάρχει διαθέσιμος ένας δεύτερος δημιουργός, ο οποίος μπορεί να παίξει ακόμη και δίπλα στον Καλάθη (θυμηθείτε το τέταρτο δεκάλεπτο στη Μάλαγα).
Περισσότερο όμως από όλα, Καλάθης και σία οφείλουν να πετάξουν από πάνω τους το σύνδρομο του ήρωα και να αγκαλιάσουν αυτό του καλού συμπαίκτη. Ίσως μάλιστα να χρησίμευε να τους μοιραζόταν το φύλλο αγώνα του πέμπτου περσινού τελικού. Τότε, στις 11 Ιουνίου του 2017, το πρωτάθλημα ήρθε χωρίς να πετύχει κανείς περισσότερους από 13 πόντους (Ρίβερς), αλλά με 10/11 που έπαιξαν να σκοράρουν έστω δύο πόντους.
No more heroes λοιπόν.