Άλλο ένα παιχνίδι, άλλη μία μέρα της μαρμότας για τον Ολυμπιακό. Χλωμός, άτολμος και άνευρος στο πρώτο ημίχρονο, επιθετικός και αποτελεσματικός στο δεύτερο. Οι ερυθρόλευκοι θα βασανίζονται ως το τέλος της κανονικής περιόδου με το ίδιο υπαρξιακό ερώτημα, σε ποιο ημίχρονο αντιστοιχεί ο πραγματικός εαυτός τους. Έχει σημασία, αλλά όχι πρωτεύουσα.
Επιχειρώντας πάντως μια εξήγηση στο παραπάνω, δεν είναι τυχαίο πως οι πεντάδες που συνήθως πραγματοποιούν τις ανατροπές είναι πάνω-κάτω οι ίδιες: Σλούκας ή/και Σπανούλης, Μακίσικ, Βεζένκοφ, Ζαν-Σαρλ και όποιος άλλος είναι σε καλή ημέρα (Μάρτιν, Πρίντεζης, Λαρεντζάκης, Έλις). Χθες βράδυ συνέβη πάνω-κάτω το ίδιο, αφού οι Κουφός, Χάρισον, Τζένκινς παρακολούθησαν το παιχνίδι από τον πάγκο σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. Αν προσθέσει κανείς και το DNP του Χαραλαμπόπουλου, προκύπτει ότι την ανατροπή αποπειράθηκαν 8 παίκτες, μεταξύ των οποίων ο 39χρονος Σπανούλης και ο 35 χρονος Πρίντεζης. Το να την κατάφερναν θα ήταν ανατροπή της μπασκετικής λογικής, όχι επιβεβαίωσή της.
Μεγαλύτερη αξία από την λύση του αινίγματος της ερυθρόλευκης Σφίγγας έχει να γίνει η παραδοχή που θα επιτρέψει στους Πειραιώτες να πάρουν τις αποφάσεις τους αξιολογώντας σωστά όσα έγιναν φέτος. Είναι, νομίζω, αυταπόδεικτο: όταν μια ομάδα ταλαιπωρείται από τις ίδιες παθογένειες για μια ολόκληρη σεζόν, έχει μείνει στάσιμη. Σε αυτό το διάστημα παίκτες μπορεί να βελτιώνονται ή να βρίσκουν τρόπο να αναδειχθούν (Βεζένκοφ, Μάρτιν, Λαρεντζάκης), όμως το γκρουπ παραμένει στάσιμο. Αυτό μπορεί να συμβεί γιατί ο προπονητής δεν έχει βρει τρόπο να συνδυάσει τα κομμάτια μεταξύ τους ή επειδή απλούστατα αυτό ήταν το ταβάνι της φετινής ομάδας.
Από τη στιγμή που ο Παπανικολάου βγήκε εκτός μάχης από τον Δεκέμβριο και ο Μάρτιν από τα μέσα Φλεβάρη, ο Χάρισον πέρασε με άνεση κάτω από τον πήχη, ο Έλις δεν είχε την κλάση για να σταθεί ως rim protector και οι Λαρεντζάκης – Τζένκινς παραήταν συμπληρωματικοί για να είναι αμφότεροι στην ίδια 12άδα, ο Ολυμπιακός δεν είχε την ποιότητα να ανταγωνιστεί τις ομάδες που εν τέλει διεκδίκησαν την είσοδο στα πλέι-οφ. Άλλωστε ας μην λησμονούμε ότι κινδυνεύει να μείνει εκτός κοτζάμ Βαλένθια, ομάδα που το καλοκαίρι ψώνισε Κάλινιτς, Γουίλιαμς και Χέρμανσον από το πάνω ράφι και συν τοις άλλοις είχε ομοιογένεια και κορμό πενταετίας για να τους πλαισιώσει.
«Έχουμε τουλάχιστον τρεις ξένους για του χρόνου» είπε ο Γιώργος Μπαρτζώκας και πιθανότατα εννοούσε… τρεις: οι ακούνητοι είναι οι Μακίσικ και Μάρτιν και ο τρίτος λογικά είναι ο Ζαν-Σαρλ, ο οποίος με τον δεύτερο γύρο που πραγματοποίησε απέδειξε την χρησιμότητα του σε μια ομάδα που δεν έχει την πολυτέλεια να αφαιρεί αγωνιστικότητα από τα συστατικά της, ειδικά σε συμπληρωματικούς ρόλους.
Με αυτά και με αυτά, οι σίγουροι για την επόμενη σεζόν είναι 6+1*+1**: Σλούκας, Παπανικολάου, Βεζένκοφ, Μακίσικ, Μάρτιν, Ζαν-Σαρλ, Λαρεντζάκης, με πρώτο αστερίσκο τον Πρίντεζη και δεύτερο τον Σπανούλη. Αναζητώντας 4-5 νέους παίκτες το καλοκαίρι, ο Ολυμπιακός θα είναι ξανά μια νέα ομάδα – απλά όχι τόσο νέα όσο πέρσι, κάτι που συνιστά κάποιου είδους πρόοδο. Στην προσπάθεια να επιστρέψει στην ευρωπαϊκή ελίτ, μοιάζει ασυγχώρητο να συνεχίσει να κρατά αδειανά τα σαββατοκύριακα του.
