Υπάρχουν κάποιοι παίκτες που η παρουσία τους και μόνο μέσα στο παρκέ φέρνει μια νότα αισιοδοξίας και δείχνει με τρανό τρόπο ότι στην ζωή οτιδήποτε κάνεις θα πρέπει πρώτα από όλα να είσαι αφοσιωμένος σε αυτό αλλά και να το απολαμβάνεις.
Ένας παίκτης που ανήκει στην συγκεκριμένη κατηγορία είναι σίγουρα ο Στεφ Κάρι και φροντίζει με την παρουσία αλλά και την εικόνα που παρουσιάζει κάθε στιγμή να δείχνει σε όλους όσους παρακολουθούν το τρόπο που κινείτε, ότι αυτό που κάνει το ξέρει καλά, το σέβεται αλλά και το αγαπάει.
Ο απόφοιτος του Ντέιβιντσον έχει αποτελέσει ένα από σημαντικότερα κομμάτια μιας -και μέχρι την επομένη τελευταίας- σύγχρονης δυναστείας που μάλιστα πολλοί την τελική εκδοχή της την χαρακτήρισαν ως την ισχυρότερη ομάδα που έχει βρεθεί μαζί στα παρκέ. Αυτή η κουβέντα είναι κάτι άλλο και ίσως έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την άλλη ατελείωτη συζήτηση περί κορυφαίων οπότε προσωρινά τουλάχιστον θα την αφήσουμε στην άκρη.
Ο Κάρι ήταν…άνετος πάντα και στις στιγμές δόξας που εκεί ήταν μια εύκολη στάση για αυτόν, αλλά για όσους θυμούνται ο πόιντ γκάρντ των “πολεμιστών” ήταν εξίσου άνετος και στα χρόνια της…υπομονής.
Η συγκεκριμένη άνεση δεν ήταν αποτέλεσμα αδιαφορίας, αλαζονείας ή κακών χαρακτηριστικών του παίκτη αλλά ήταν δείγμα σιγουριάς στις ικανότητες, εμπιστοσύνης χαρακτήρα και αισιοδοξίας σε ένα περιβάλλον που δεν φάνταζε αρχικά τουλάχιστον σαν τον ιδανικό πρόλογο μιας υπέροχης ιστορίας που θα ζούσαμε και εμείς μαζί τους λίγα χρόνια αργότερα.
Ο Στεφ μπήκε στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη το 2009 και ο δρόμος προς την δόξα και την καταξίωση δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, είναι γνωστό ότι οι Γουόριορς είχαν φτάσει κοντά στο να τον δώσουν ανταλλαγή, είναι επίσης γνωστό ότι για να γνωρίσει τι σημαίνει “post season” πέρασαν 4 ολόκληρα χρόνια και άλλα πολλά περιστατικά που δεν στάθηκαν ικανά να του κόψουν τον δρόμο προς την κορυφή αλλά κυρίως να του χαλάσουν το…κέφι.
Ο Κάρι όποτε μπαίνει στο παρκέ είναι χαμογελαστός, είτε τερματίζει παρέα με την ομάδα του στην 13η θέση της Δυτικής περιφέρειας (2012), είτε όταν σπάει με τους υπόλοιπους “πολεμιστές” στο πλάι του το ασύλληπτο ρεκόρ των Μπουλς από το 1996, αλλά και μετά στην ίδια χρονιά…που ο “βασιλιάς¨ τα έδωσε όλα και κατάφερε σε αυτή την σεζόν που έχει μείνει στην ιστορία να πάρει το πρωτάθλημα μέσα από τα χέρια του Γκόλντεν Στέιτ.
Το πρωτάθλημα το πήρε και δίκαια ο Τζέιμς, δεν πήρε όμως ποτέ το χαμόγελο και την πίστη από τον Κάρι ο όποιος πάντα με την θετική του ενέργεια βίωνε τις χαρές αλλά ακόμα περισσότερο τις λύπες, τις οποίες κράτησε σφιχτά και πήρε μαζί του για να του θυμίζουν ότι ο δρόμος προς την κορυφή είναι δύσκολος και επίπονος, μια κορυφή στην οποία ανέβηκε 3 φορές με αρχή το 2015.
Καλύτερος σουτέρ της ιστορίας; Ας ρωτήσουμε τον Ρέι Άλεν ή τον Ρέτζι Μίλερ σίγουρα θα έχουν άποψη! Καλύτερη ομάδα της ιστορίας; Σαφώς θα έχουν πολλοί να αντιπαραβάλουν επιχειρήματα όπως οι Τζόρνταν, Μάτζικ, Ράσελ και άλλοι!
Το σίγουρο είναι ότι το χαμόγελο του Κάρι θα μείνει χαραγμένο στις μνήμες μας για πάντα και θα μας δείχνει τον δρόμο της αισιοδοξίας, της πίστης αλλά και της σκληρής δουλειάς ώστε οι στόχοι να έρθουν κοντά…και μάλιστα έχω μια υποψία ότι το χαμόγελο του στις λύπες είναι ακόμα πιο…λαμπερό.
