Οι τέσσερις σερί ήττες δεν ήταν το πραγματικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού πριν το τζάμπολ του αγώνα με την Μπάγερν. Η ΤΣΣΚΑ πέρασε εύκολα από το ΟΑΚΑ, η Εφές δύσκολα, το ισπανικό ταξίδι είχε 0/2, οι ρεαλιστές συμφωνούμε πως συνέβη τίποτα ασυνήθιστο: απλά οι πράσινοι δεν υπερέβησαν ποτέ τις δυνατότητες τους και έχασαν φυσιολογικά από καλύτερες ομάδες. Η ανησυχία που δικαίως υπήρξε αφορούσε τους τομείς στους οποίους ένα αουτσάιντερ όπως το τριφύλλι οφείλει να έχει ως προτεραιότητα: αγωνιστικότητα, μαχητικότητα, ομαδικότητα.
Το πολύτιμο απόσταγμα της νίκης επί της Μπάγερν ήταν η απόδειξη πως το γκρουπ είναι ενωμένο. Νίκησαν, γιατί έπαιξαν μαζί, όπως ακριβώς θα έχαναν αν αγωνίζονταν χώρια. Οκτώ διαφορετικοί παίκτες μοίρασαν έστω μία ασίστ. Ο Παπαπέτρου, που στη Βιτόρια κοιτούσε μόνο το καλάθι, μοίρασε τρεις. Ο Νέντοβιτς ξέφυγε από τον ανεξέλεγκτο εαυτό του, διάβασε το ματς και το άφησε να έρθει προς αυτόν αντί να το εκβιάσει: στο τέλος το παιχνίδι τον αντάμειψε και έστειλε τη μπάλα μέσα.
Νίκησαν, γιατί έχουν ακόμη σφυγμό. Οι ομάδες που έχουν παραδοθεί φαίνονται από μακριά, αυτές στις οποίες οι παίκτες μυρίζονται αίμα και ο προπονητής αποκτά αίφνης ενορατικά χαρίσματα και προβλέπει το μέλλον του. Πριν δυο χρόνια, Δεκέμβρη μήνα, ο Τσάβι Πασκουάλ έβλεπε τον Παναθηναϊκό να διαλύεται στη Μαδρίτη έχοντας απωλέσει κάθε ίχνος πίστης: είχε απολυθεί πριν μπει στο αεροπλάνο της επιστροφής.
Ο χθεσινός Παναθηναϊκός μπήκε στο ματς με το μαχαίρι στα δόντια, αποφασισμένος να γυρίσει τη σελίδα με τον έναν τρόπο ή τον άλλο. Καλαϊτζάκης και Μπέντιλ πήραν το νεύμα μετά το καλό ματς με τον Κολοσσό και έδωσαν ότι απαιτείται από έναν ρολίστα. Ο Γκανέζος έβγαλε εκτός παιχνιδιού τον Τόμας παίρνοντας του δύο γρήγορα φάουλ, έβαλε το κορμί του, κέρδισε τον χρόνο συμμετοχής του.
Φυσικά όλα περιστρέφονταν γύρω από την συγκολλητική ουσία ενός. Ο Χάουι Σαντ-Ρος ήταν ο πάνθηρας του παρκέ που έκανε πράξη στο παρκέ το σχέδιο του Γιώργου Βόβορα. Καθοδηγούμενη από ταλαντούχους, αλλά ακόμη άψητους στον υψηλό ανταγωνισμό και ευάλωτους στο λάθος γκαρντ, η Μπάγερν έπρεπε να αισθανθεί αφόρητη πίεση. Ο Κουβανός τους καταδίωξε μετά μανίας και τους τύλιξε σαν πούρο Αβάνας, αποκτώντας στην πορεία την αυτοπεποίθηση να απλώσει στο παρκέ το πολυσχιδές ταλέντο του και να σουτάρει χωρίς να ενοχλείται από το προβοκάρισμα των αντιπάλων.
Πρώτος όλων την πλήρωσε ο Γουέιντ Μπόλντγουιν, που δίπλα στον Τρινκέρι παίρνει χρόνο συμμετοχής και μαθαίνει με τον σκληρό τρόπο. Στην Πόλη, απέναντι στην Εφές, έγραψε 11 ασίστ για 1 λάθος. Στο Μόναχο η ΤΣΣΚΑ τον κυνήγησε, η αναλογία έγινε 6/7. Ο Παναθηναϊκός τον έφερε στα όρια του. Ο τραχύς και άγουρος Αμερικανός διαχειρίστηκε 24 μπάλες και τις 17 τις έκανε άστοχα σουτ ή λάθη. Στο φινάλε, όλες οι πάσες του ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Στοιχηματίζω πως ο Ιταλός κόουτς θα σκέφτηκε πολλές φορές τον απόντα Τι-Τζέι Μπρέι κατά τη διάρκεια του αγώνα, βλέποντας τον πρώην ερυθρόλευκο να παίζει σχεδόν πάντα με το ένστικτο, κάνοντας την πρώτη του σκέψη πράξη και παρατηρώντας το αποτέλεσμα με αβάσταχτη ώρες ώρες ελαφρότητα.
Τελευταίος μα επ΄ ουδενί έσχατος, ο Γιώργος Παπαγιάννης. Στη Βιτόρια έπαιξε 29:44, χθες βράδυ 30:11. Τριάντα στρογγυλά, περισσότερα από κάθε άλλον. Ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη συμμετοχή του νεαρού σέντερ σε 68 ματς στην Ευρωλίγκα μετά το 31:29 πέρσι με την Μπάρσα στο Ο.Α.Κ.Α και φυσικά καθόλου τυχαία. Ο ψηλός τελείωσε όλες τις λόμπες, ακόμα και αυτές που δεν ήταν τέλειες, όμως αυτά τα είχε ούτως ή άλλως. Η πρόοδος του 23χρονου Μεγαρίτη είναι οφθαλμοφανής σε κομμάτια του παιχνιδιού στα οποία υστερούσε: pick n’ roll άμυνα, αμυντικός συγχρονισμός, τακτική συνέπεια, αίσθηση της φάσης και τοποθετήσεις, μαχητικότητα και κερδισμένες κατοχές, συγκέντρωση. Ο παλιός Παπαγιάννης θα είχε χάσει το μυαλό του αφότου ο Ρέινολντς του πήρε 4-5 σερί μάχες χαμηλά. Ο νέος ήταν αυτός που έβαλε το χέρι στη μπάλα στην πιο κρίσιμη άμυνα του αγώνα. Η ατάκα του Γιάννη Μπουρούση, ότι «συνηθίζει το νέο κορμί του» είναι η πλέον εύστοχη.
Ο φετινός Παναθηναϊκός προσφέρει στον Παπαγιάννη το τέλειο περιβάλλον να κάνει το πρώτο αληθινό step up στην γεμάτη αναταράξεις καριέρα του. Το αυτό ισχύει μέχρι κεραίας για τον Ντίνο Μήτογλου, που με λίγες εξαιρέσεις κινείται σε μετριότατα επίπεδα απόδοσης για την ηλικία και τις φιλοδοξίες του. Σε μία γραμμή ψηλών με λίγο ταλέντο και λύσεις, ο 24χρονος οφείλει να προσπαθήσει να γίνει σημείο αναφοράς. Χθες βράδυ ο Μπέντιλ έπαιξε τον διπλάσιο χρόνο από αυτόν – αυτό θα πρέπει να ηχήσει στα αυτιά του ως καμπανάκι συναγερμού.
Όσο για τον 21χρονο Γιώργο Καλαϊτζάκη, ισχύουν όσα έχει πει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος: «Πες μου και ξεχνάω. Μάθε μου και θυμάμαι. Κάνε με συμμέτοχο και μαθαίνω».