Με την οριστικοποίηση της επιστροφής του Κώστα Σλούκα στον Πειραιά, ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε την σημαντικότερη κίνηση ενίσχυσης του ρόστερ του από την ημέρα που έντυσε στα ερυθρόλευκα τον Βασίλη Σπανούλη.
Τα οφέλη από αυτή την συμφωνία είναι πολυεπίπεδα και δεν εξαντλούνται στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά:
Ο Μπαρτζώκας έχει πλέον στην διάθεσή του έναν από τους 4-5 καλύτερους pick and roll χειριστές της μπάλας τα τελευταία χρόνια στην Ευρωλίγκα, τόσο στην εκτέλεση, όσο και στην δημιουργία.
Έναν υπερπλήρη επιθετικά “στρατηγό του παρκέ”, που μπορεί να μην φτάνει στο επίπεδο του Καλάθη όσον αφορά τον έλεγχο του ρυθμού και την ικανότητα του να αφήνει άπαντες με το στόμα ανοιχτό με τις εμπνεύσεις του όταν πασάρει (και ποιος φτάνει άραγε, πέρα ίσως από τον Καμπάτσο;), αλλά την ίδια στιγμή είναι αναμφίβολα καλύτερος σκόρερ σε σχέση με τον συνοδοιπόρο του στην Εθνική ομάδα και κατ’ επέκταση πιο ισορροπημένος παίκτης.
Ο Σλούκας δεν γύρισε στα 33 ή στα 34 για έναν “τελευταίο χορό”, που θα είχε κυρίως συναισθηματικό υπόβαθρο, αλλά στην κορύφωση της ωριμότητάς του (τον ερχόμενο Γενάρη θα κλείσει τα 31).
Κουβάλησε με συνέπεια μία ομάδα “πρώτης γραμμής” στις πλάτες του, αποτελώντας την νο1 επιλογή του Ομπράντοβιτς στα γκαρντ της Φενέρ τα προηγούμενα δύο χρόνια και τώρα προσφέρει στον Ολυμπιακό ένα υπερπλήρες “πακέτο”: ποιότητα, πείρα, προσωπικότητα.
Όλα αυτά, τη στιγμή που η ομάδα του Πειραιά χρειαζόταν “εδώ και τώρα” μία κίνηση ουσίας, που θα είχε παράλληλα λαμπερό περιτύλιγμα. Μονάχα έτσι θα μπορούσε να αφήσει οριστικά πίσω της την “σκοτεινή” περίοδο που ξεκίνησε (επισήμως τουλάχιστον) πέρσι τον Φλεβάρη, με την δημοσιοποίηση του περίφημου ηχητικού μηνύματος του Γ. Πρίντεζη.
Λίγους μήνες λοιπόν μετά τα τελευταία “απόνερα” εκείνης της ιστορίας (προσωρινή απαγόρευση μεταγραφών, λόγω χρεών) τα αδέλφια Αγγελόπουλου ολοκλήρωσαν μια συμφωνία με την οποία η ΚΑΕ ανακτά ουσιαστικά σε απόλυτο βαθμό την αξιοπιστία της.
