Κονσέρτο με Έλληνες σολίστ

Διακοπή ημιχρόνου  δεύτερου ημιτελικού χθες, υπερθέαμα στο 41-40. Έχοντας την τύχη να βρίσκομαι στη μετάδοση του αγώνα, αισθάνομαι λες και έχω κλέψει τα αποθέματα του Φορτ Νοξ, μου έχουν πει μπράβο και έχω βγει για ψώνια. Και που να ήξερα τι θα ακολουθούσε.
 
«Ήρεμα», φώναζε ο Γιάννης στον Ντάριους Άνταμς, 65 δευτερόλεπτα για το τέλος του αγώνα, με τη Λαμποράλ 71-67 μπροστά και με τη μπάλα στα χέρια. Ο ψηλός στήνει ένα κεντρικό pick n roll, ο Αμερικανός βλέπει μισή ευκαιρία και μπουκάρει ανάμεσα σε δύο, να κάνει το split και να τελειώσει το ματς. Αμ δε. Κλέψιμο Μοχάμεντ Μπόμπι Άλι Ντίξον, τέταρτο φάουλ Μπουρούση αναγκαστικά, αμέσως μετά τρίποντο Ντατόμε, 71-70, άλλο ματς.
 
Ο Δαρείος της Λαμποράλ πήρε την ευθύνη για το τελευταίο σουτ της κανονικής διάρκειας, το ήθελε τόσο να γίνει ήρωας που έγινε μοιραίος: ούτως ή άλλως η απόσταση των δύο χωρίζεται από μια λεπτή γραμμή. Στα υποθετικά σενάρια των Final-4, τα λεγόμενα what-if’s, θα καταχωρηθεί το τι θα συνέβαινε αν ο Άνταμς ακουμπούσε τη μπάλα στα χέρια του Μπουρούση στο τελευταίο λεπτό.
 
Σε όσο καιρό παρακολουθώ Final-4, είναι δύσκολο να θυμηθώ παίκτη που είχε αυτού του είδους την επίδραση στο παιχνίδι της ομάδας του όσο ο Big Bad Bourou της Λαμποράλ. Οι Βάσκοι ξεκινούν 0-13 πίσω, ο Περάσοβιτς τον σηκώνει νωρίτερα απ΄ ότι υπολόγιζε και αυτός γίνεται το φράγμα που σταματά την πλημμύρα. Χωρίς το παιχνίδι του δεν θα έβρισκε κανείς κουράγιο για να επιστρέψει στο ματς: ούτε ο Τιλί, ούτε ο Άνταμς, ούτε κανείς. Απέναντι στον Ούντο, απέναντι στον Βέσελι, με νταμπλ τιμ του Άντιτς, με δεξί χουκ, με αριστερό χουκ, με προσποίηση και drive από την κορυφή, με buzzer-beater τρίποντο με ταμπλαδούρα, μια οργιώδης παράσταση, μια βραδιά καριέρας που μου θύμισε το show του Θοδωρή Παπαλουκά στο τιμόνι της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, το 2007 στην Αθήνα. Αλλά ο Μπουρούσης δεν είχε μαζί Σμόντις, Λάνγκτον, Χόλντεν και λοιπούς.
 
Και αν δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα γινόταν αν ο ψηλός έπαιρνε το τελευταίο σουτ της κανονικής διάρκειας, είναι σχεδόν δεδομένο τι θα είχε συμβεί αν η Φενέρμπαχτσε δεν είχε στις τάξεις της τον Κώστα Σλούκα.
 
Με DNA ποτισμένο από την never say die νοοτροπία του Ολυμπιακού και με κινητήριο δύναμη την ανάγκη να είναι αυτός που θα πάρει τις αποφάσεις όταν η μπάλα καίει, ο 26χρονος πλέι-μέικερ είδε στον ημιτελικό το λόγο που αποφάσισε να βρει τη νέα του γειτονιά στην ανατολική όχθη του Βόσπορου.
 
Σκηνή πρώτη: 59-64, με τη Φενέρ να παίζει κάτι-σαν-μπάσκετ και να είναι έτοιμη να παραδώσει πνεύμα. Λίγο αργότερα, δίποντο Μάικ Τζέιμς, 59-66. Enter Σλούκας, Τάισμα του Βέσελι με δύο ασίστ,  6-0 της Φενέρ που επιστρέφει στο 65-66.
 
Σκηνή δεύτερη: 65-70, 02:17 για το φινάλε. Enter Σλούκας, λέι-απ στον λαχανιασμένο Άνταμς, 67-70.
 
Σκηνή Τρίτη: 70-72, με μία βολή του Άνταμς, 25΄΄ για το φινάλε. Enter Σλούκας, δεξί drive, αλλαγή χεριού στον αέρα, αριστερό λέι-απ, η Λαμποράλ μένει με το ένα φάουλ που μπορούσε να δώσει αλλά κανείς δεν πρόλαβε να κάνει, 72-72.
 
«Όταν τον συνάντησα το καλοκαίρι και του εξήγησα για ποιο λόγο θέλω να έρθει στην ομάδα, συμφωνήσαμε σε όλα. Ο Σλούκας ήθελε να νιώθει σημαντικός . Είναι ένας από τους ηγέτες μας, ακόμα και να χρειάζεται να μάθει πως πρέπει να περνάει το κέντρο σε  8 δευτερόλεπτα!», είπε αργότερα στη συνέντευξη τύπου ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
 
Βαθιά υπόκλιση λοιπόν, στους δύο Έλληνες που έλαμψαν εκτυφλωτικά στο παλκοσένικο της Mercedez Benz Arena. Νωρίτερα, Δημήτρης Ιτούδης και Γιώργος Μπαρτζώκας απέδειξαν γιατί η ελληνική σχολή προπονητών είναι αυτή τη στιγμή η κορυφαία στην Ευρώπη.
 
Πλέον, το σκηνικό έχει στηθεί.  Ομπράντοβιτς εναντίον Ιτούδη, Master εναντίον Padawan. Έβδομη ευκαιρία του Τεόντοσιτς για το πρώτο τρόπαιο. Με τον Φρίλαντ εκτός, ο-έκανα-καριέρα-βάζοντας-τους-όλους-στην-πλάτη-μου-Κάιλ-Χάινς απέναντι στην πιο πλήρη γραμμή ψηλών της φετινής Ευρωλίγκας. Η πρωτάρα σε τελικό Φενέρ, καθοδηγούμενη από τον προπονητή των 15 Final-4, που θα κυνηγήσει το 9ο τρόπαιο με 5η διαφορετική ομάδα. Ο Δημήτρης Ιτούδης και ο Κώστας Σλούκας, οι Έλληνες εκπρόσωποι στο τελευταίο ραντεβού της χρονιάς.
 
Πάρτε μια ανάσα, και τα λέμε την Κυριακή.