Η Εθνική ομάδα μπάσκετ επιβίωσε από το εφιαλτικότερο πρώτο 10λεπτο της σύγχρονης ιστορίας της, για να ηττηθεί εν τέλει από την Κροατία με έναν τρόπο που επιβεβαίωσε τις ελλείψεις, τις ατέλειες και τις δυσλειτουργίες της.
Με το -24 (37-13) στο ξεκίνημα του δεύτερου δεκαλέπτου να έχει γίνει μακρινή ανάμνηση και τους διεθνείς μας να κρατούν πλέον τα ηνία του παιχνιδιού στα χέρια τους (48-46 υπέρ μας, τρία λεπτά πριν το φινάλε της τρίτης περιόδου), το μομέντουμ έμοιαζε ιδανικό για να προσθέσουμε άλλη μία επική ανατροπή στο, πλούσιο από τέτοια επιτεύγματα, «βιογραφικό» μας. Έχοντας επάνω τους το στίγμα των μεγαλύτερων «λούζερς» των τελευταίων 20 ετών, οι Κροάτες έδειχναν έτοιμοι να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα απ’ όλες τις ομάδες με βαρύ όνομα και ιστορία: να εξατμιστούν από το παρκέ.
Το απέφυγαν, όχι τόσο γιατί εμφάνισαν πνευματικά χαρίσματα που είχαν να επιδείξουν απ’ την εποχή του αδικοχαμένου Ντράζεν, του Κούκοτς και του Ράτζα, αλλά περισσότερο γιατί η ελληνική ομάδα τους έδωσε απλόχερα το φιλί της ζωής. Έμεινε χωρίς καλάθι εντός πεδιάς στα επόμενα 6.15’ (10-1 το σερί της Κροατίας), διαγράφοντας απ’ το παιχνίδι της όλα τα στοιχεία με τα οποία είχε φέρει νωρίτερα τα πάνω κάτω: ασφυκτική άμυνα (με σημείο αναφοράς την πίεση πάνω στην μπάλα και τις σωστές συνεργασίες), απ’ την οποία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να ανοίξει τον ρυθμό και να πετύχει εύκολα καλάθια, αλλά και άρτια δομημένο παιχνίδι από το χαμηλό ποστ, με κεντρικό άξονα τον Γιάννη Μπουρούση και δεύτερο πόλο τον Στράτο Περπέρογλου.
Αντ’ αυτών, κατεβάσαμε τουλάχιστον μια ταχύτητα και στις δύο πλευρές του παρκέ, εγκλωβιστήκαμε σε βεβιασμένες επιλογές, που είχαν ως αποτέλεσμα φθηνά λάθη και επιθέσεις (κυρίως ένας εναντίον ενός) με χαμηλό ποσοστό επιτυχίας κι ανοίξαμε τον δρόμο για να ξαναβρεθούν οι αντίπαλοί μας στην θέση του οδηγού.
Η κούραση, λόγω της ενέργειας που ξοδεύτηκε προκειμένου να ανατραπεί το -24, έπαιξε αναμφίβολα τον ρόλο της, ακόμα κι έτσι πάντως, οφείλουμε να βάλουμε στο τραπέζι το εξής: το σενάριο της αποτυχίας είχε μικρές αποκλίσεις σε σχέση με το περσινό, απέναντι στην Ισπανία. Τότε είχαμε ανατρέψει μικρότερη διαφορά (κόντρα όμως σε μια ομάδα με μεγαλύτερη προσωπικότητα), για να ηττηθούμε όπως και τώρα, πρώτα απ’ όλα λόγω των δικών μας λαθών.
Οι όποιες ομοιότητες, ωστόσο, με την περσινή περιπέτεια στη Λιλ της Γαλλίας τελειώνουν εκεί. Η φετινή Εθνική δεν είχε ούτε την τεράστια κλάση του Βασίλη Σπανούλη, ούτε το τετράγωνο μυαλό και την μεγάλη προσωπικότητα του Νίκου Ζήση, αλλά ούτε και τους τραυματίες Γιώργο Πρίντεζη και Κώστα Σλούκα. Ήταν μια ριζικά ανανεωμένη ομάδα (έξι παίκτες έκαναν την παρθενική τους εμφάνιση σε επίσημο τουρνουά), η οποία, συν τις άλλοις, όχι μόνο δεν είχε στο ρόστερ της πραγματικό σούτινγκ γκαρντ, αλλά έπασχε συνολικά στο μακρινό σουτ.
Αυτογνωσία και ρεαλισμός
Το βασικότερο στοιχείο που απαιτείται για τον σχεδιασμό της επόμενης ημέρας, πάνω κι από τις δεδομένες τεχνικές ελλείψεις (με πρώτη αυτή που αναφέραμε παραπάνω, το σουτ), είναι να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να αποδεχτούμε την πικρή αλήθεια: όποιο κι αν είναι το βάρος της φανέλας μας (και σίγουρα δεν είναι αμελητέο) η εθνική δεν συγκαταλέγεται πλέον στο κλειστό κλαμπ των ομάδων που εξ ορισμού, πριν από κάθε μεγάλο ραντεβού, στοχεύει στα μετάλλια.
Αν επιχειρήσουμε να κρύψουμε τα προβλήματα κάτω απ’ το χαλάκι, υποκρινόμενοι ότι δεν έγινε και τίποτα, μια-δυο αναποδιές μας έτυχαν, άρα του χρόνου θα επιστρέψουμε δριμύτεροι, θα κάνουμε μια ωραιότατη τρύπα στο νερό.
Αν όμως δούμε με κρύο αίμα τα δεδομένα και χαράξουμε με καθαρό μυαλό το πλάνο για το «αύριο» της ομάδας, πείθοντας παράλληλα άπαντες ότι χρειάζεται χρόνος, συνέπεια και επιμονή, θα έχουμε κάνει μια καλή αρχή για να επιστρέψουμε στο επίπεδο που επιθυμούμε.
