Καλές οι θεωρίες, καλά τα συστήματα αλλά όταν στο προκείμενο βρίσκεται ο σημαντικότερος αγώνας της σεζόν όπου κρίνεται η προοπτική να διεκδικήσεις την παρουσία στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ τότε ο καθένας κάνει την προσωπική του επανάσταση, τα… δίνει όλα και παίρνει αυτό που θέλει ότι κι αν γίνει! Υπερβάλει εαυτόν, καταθέτει ταλέντο, ικανότητα και ψυχή κι επικρατεί επί ενός αντιπάλου που αν μη τι άλλο σε σχέση με το παρελθόν δεν ενθουσιάζει. Δε χρειάζεται να βγει ο προπονητής να φωνάξει από τον πάγκο για να γίνει μια σωστή κι οργανωμένη επιθετική προσπάθεια, με ορθολογική ανάπτυξη κυνηγώντας την κατάλληλη ευκαιρία για να σκοράρει.
Ναι, μπορεί να είχε τη δυνατότητα να πει, να δείξει, να ζητήσει, να φωνάξει, αλλά πράγματα που δεν έκανε τόσο καιρό είναι δυνατόν να περιμένεις να τα κάνει τώρα; Κακά τα ψέματα. Μέσα στην ομάδα υπάρχουν ποδοσφαιριστές με μεγαλύτερη εμπειρία και προσωπικότητα από τον προπονητή τους κι αυτοί ήταν που πρώτοι όφειλαν να δείξουν τη λογική και τον τρόπο στους άλλους. Γι’ αυτό κατηφόρισαν στο ΟΑΚΑ και οι Γκαρσία – Ιβιτς παρότι δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής. Ομως όπως περίτρανα αποδείχτηκε ορισμένοι είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Και το μεγαλύτερο λάθος του καθενός είναι όταν νιώσει πλήρης και τόσο ισχυρός που κανείς δεν μπορεί να του μεταδώσει είτε συναισθήματα είτε γνώσεις. Ακόμη κι αν προσποιηθεί τον συνειδητοποιημένο που προσαρμόζεται στις ειδικές περιστάσεις, θα τον δείτε στην πρώτη «αναποδιά» θα γυρίσει ν αναζητήσει αλλού τον υπεύθυνο για να αποφύγει την ευθύνη.
Δέχεται γκολ ο ΠΑΟΚ και κανείς μα κανείς ποδοσφαιριστής δε φωνάζει να εμψυχώσει τον εαυτό του και τους συμπαίκτες του, να προκαλέσει την αντίδραση, να θίξει εγωισμούς για να βγει ότι καλό υπάρχει μέσα τους. Αυτοπεποίθηση, πείσμα, πάθος, αποφασιστικότητα. Στοιχεία που αν τα έχεις μέσα σου οι λοιπές συνθήκες ενός αγώνα σε αφήνουν παγερά αδιάφορο. Γιατί ξέρεις ποιος είσαι, τι μπορείς να κάνεις και δε σταματάς να προσπαθείς μέχρι να το πετύχεις.
Ομάδα σημαίνει σύνολο και για την επιτυχία προϋποθέτει καλή λειτουργία όλων των μελών της, αλληλουχία κι αποτελεσματικότητα. Οτι κι αν έγινε, ότι κι αν είχε συμβεί μέχρι προχτές άπαντες όφειλαν ν αντιμετωπίσουν το παιχνίδι σαν τελικό, αφού μετά την ήττα ο πρώτος λόγος για την πρώτη θέση ανήκει στον Παναθηναϊκό.
Ο ΠΑΟΚ, δηλαδή, εξαρτάται από το αποτέλεσμα της αναμέτρησης με την ΑΕΚ. Εφόσον η ομάδα του Φερέιρα νικήσει η «υπόθεση» πρωτιά στα πλέι οφ της ανήκει. Σε διαφορετική περίπτωση η κατάσταση περιπλέκεται. Για τον «Δικέφαλο» το επιθυμητό σενάριο είναι νίκη επί του Ολυμπιακού Βόλου και ισοπαλία ή ήττα των «πρασίνων» που σημειωτέον θ αγωνιστούν σε άδειο γήπεδο αφού η Ενωση είναι γηπεδούχος και παραμένει υπό τιμωρία.
Ωστόσο, τίποτα δε θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο, ούτε ως προς το αποτέλεσμα της Τούμπας όπως κάκιστα πολλάκις τον τελευταίο καιρό έχει λεχθεί, έχει γραφεί κι επαναλαμβάνεται. Τα σενάρια είναι πολλά κι ανάμεσά του ελλοχεύει κι ένα μάλλον εφιαλτικό που αφήνει τον ΠΑΟΚ εκτός Ευρώπης. Για να συμβεί αυτό προϋποθέτει ήττα από τον Βόλο με διαφορά μεγαλύτερη των δυο τερμάτων και στο ΟΑΚΑ είτε ισοπαλία είτε νίκη της ΑΕΚ.
Το φετινό ποδοσφαιρικό ταξίδι του ΠΑΟΚ φτάνει στο τέλος του κι αυτό που όλοι πρέπει να κάνουν είναι να το ολοκληρώσουν με το κεφάλι ψηλά. Η πικρία είναι μεγάλη, επειδή η ομάδα πραγματοποίησε αξιόλογη πορεία στην Ευρώπη έπειτα από χρόνια, αποκλείστηκε στην ημιτελική φάση του Κυπέλλου κι έφτασε μια αγωνιστική πριν από το τέλος των πλέι οφ να διεκδικεί την είσοδό της στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Κι όλα αυτά μέσα από πολλά προβλήματα, ωστόσο αν κάποιες λεπτομέρειες μεν, σημαντικές δε ήταν διαφορετικές τότε πολύ πιθανόν κι η κατάληξη να ήταν διαφορετική για τον «Δικέφαλο».
Γιατί όπως αποδείχτηκε και στους αγώνες των πλέι οφ, η ήττα από την ΑΕΚ στον ημιτελικό του Κυπέλλου μόνο τυχαία δεν ήταν. Και για να μην παρεξηγηθώ, η ομάδα τόσο σ επίπεδο συνόλου όσο και σ επίπεδο μονάδων δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένη. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Θα πούμε πολλά περισσότερα μετά το τέλος των αγωνιστικών παραστάσεων. Και δυστυχώς για τον ΠΑΟΚ, στην τελευταία της σεζόν είναι κομπάρσος δίχως ουσιαστικό άλλοθι.
