Στα αμέτρητα αεροπορικά check-in, στους αποχαιρετισμούς και στα μονότονα log in σε κάθε λογής κοινωνικά δίκτυα, που πήραν τη θέση της επαφής με τα αγαπημένα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών. Κι όσο το αχανές Ολυμπιακό Στάδιο και τα ατελείωτα ταξίδια βάλθηκαν να σβήσουν την ποδοσφαιρική «κάφτρα» απ’ την παρέα της Καλλονής, τόσο εκείνη έπαιζε μπάλα χωρίς να γνωρίζει φόβο και κίνδυνο. Ομάδα που σπάταλα μοίρασε και δέχτηκε γκολ.
Αυθεντική, ξεχωριστή, με δική της σφραγίδα. Με Χογκ και Σιδεράκη να δίνουν ωραία μάχη κάτω απ’ τα δοκάρια, με τον γεμάτο φιλότιμο Χωρανόπουλο, τον «βιονικό» Ποντάνι, τον μαχητή Ζακουάνι, τον εγκεφαλικό Αναστασιάδη, τους ακούραστους Φαρία και Μαρσέλο, την «πριμαντονα» Λεοζίνιο, τον «τίμιο» Καζάκη, τον μπαλαδόρο Περόνε, τον «κλόουν» Γκαρσία, τον αρχηγό Μανούσο.
Αυτός ήταν ο κορμός της Καλλονής, που πάλεψε να βρει χαρακτήρα μακριά απ’ το σπίτι και τα νερά της. Κάτι παραπάνω από μια ομάδα έμελλε να γίνει φέτος η ομάδα της Μυτιλήνης. Ήταν μια οικογένεια με όλα τα τυπικα της στοιχεία. Πάτερ φαμίλιας ο Γιάννης Μαντζουράκης. Τώρα ήρθε η ώρα της ανταμοιβής και της επιστροφής στο σπίτι και στον φρεσκαρισμένο Ταρλά. Εκεί η Καλλονή θα βρει ό,τι της έλειπε. «Σαρδέλες» κυρίως! Τους φιλάθλους δηλαδή, για να δίνουν χρώμα στο παιχνίδι της. Υπομονή μέχρι το επόμενο πρωτάθλημα.