Το στραβοπάτημα της 1ης αγωνιστικής, με την εντός έδρας ήττα από τον Άρη, ανήκει στο παρελθόν. Κόστισε σημαντικά στον «Δικέφαλο» που έχοντας ως στόχο – και – την κατάκτηση του Πρωταθλήματος πήγε στη Λεωφόρο αντιμετωπίζοντας την επικείμενη αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό ως – άλλον έναν – τελικό.
Μια αναμέτρηση που κλήθηκε να δώσει μετά από διακοπή 17 ημερών, χωρίς να έχει στη διάθεσή του τους Σάστρε, Μιχαηλίδη, Μπάμπα και χάνοντας τον Κεντζιόρα στην ανάπαυλα της αναμέτρησης.
Παρουσιάστηκε «φρέσκος», γεμάτος από ενέργεια, πειθαρχημένος, αποφασιστικός αλλά και αποτελεσματικός, δεν απέφυγε τα λάθη δίχως αυτήν τη φορά να του κοστίσουν το αποτέλεσμα, προσαρμόστηκε στις ανάγκες του αγώνα, αξιοποίησε τα λάθη του αντιπάλου σ’ επίπεδο… πειραματισμού και πήρε μια υπερπολύτιμη νίκη με πολλαπλά οφέλη.
Το αν έκανε λάθη ο τεχνικός της αντίπαλης ομάδας σ’ επίπεδο τακτικής, προσώων ή οτιδήποτε άλλο είναι μια παράμετρος μεν αλλά για να μπορέσει κάποιος να την ή να τα εκμεταλλευτεί οφείλει να πληροί κάποιες προϋποθέσεις. Ούτως ή άλλως, ο Ράζβαν Λουτσέσκου τις όποιες αποφάσεις είχε λάβει για το συγκεκριμένο ματς το έκανε δίχως να γνωρίζει κάτι σχετικά, δεν τις τροποποίησε αφού έμαθε τα πλάνα των γηπεδούχων τηρώντας πιστά το – εξ αρχής – πλάνο του.
Ήταν μια νίκη από την οποία πήρε τους τρεις βαθμούς, μαζί και την όποια πιθανή ισοβαθμία με τον Παναθηναϊκό, ανεξαρτήτως του τί μέλλει γενέσθαι στο τελευταίο ματς των δύο ομάδων για τη σεζόν στο γήπεδο της Τούμπας.
Πήρε ένα αποτέλεσμα που τον κράτησε σε απόσταση αναπνοής από την κορυφή έχοντας πλέον τον 3ο Παναθηναϊκό τέσσερις βαθμούς πίσω του και τον 4ο Ολυμπιακό έξι. Κάλυψε σημαντικό μέρος του λαβωμένου του εγωϊσμού και της χαμένης (;) αυτοπεποίθησης μετά την πρεμιέρα της μίνι – διοργάνωσης.
Κατοχύρωσε ένα σπουδαίο αποτέλεσμα δίχως να πιάσει υψηλά επίπεδα απόδοσης και δίχως ποτέ να επιβάλλει το δικό του στιλ παιχνιδιού στο ματς, όντας… κυνικός. Απλώς, πιστοποίησε τις τεράστιες δυνατότητες που έχει κι είχε δείξει καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζον παίζοντας στο ανοιχτό γήπεδο με τάχιστες μεταβάσεις κι εξαιρετικά τελειώματα.
Πιστοποίησε τη δυνατότητα εναλλαγής προσώπων δίχως αυτό να επηρεάζει σημαντικά την εν γένει εικόνα του δίνοντας φανέλα βασικού σε Σοάρες, Ντεσπόντοφ, Μουργκ, με τον κάθε έναν εξ αυτών να έχει συμμετοχή σε γκολ είτε σε επίπεδο δημιουργίας, είτε σε επίπεδο εκτέλεσης. Έβαλε στην εξίσωση ακόμη και τον Νάσμπεργκ, που πέρασε αναγκαστικά στη θέση του Κεντζιόρα κι είδε τον Κουλιεράκη να κάνει σπουδαίο παιχνίδι ακόμη και στο δεύτερο ημίχρονο, όταν κλήθηκε να καλύψει τη θέση του δεξιού κεντρικού αμυντικού.
Ενίσχυσε την εσωτερική του ηρεμία, την οποία κι ανέκτησε μετά τη θριαμβευτική νίκη – πρόκριση επί της Ντινάμο Ζάγκρεμπ και πλέον απρόσκοπτα πορεύεται, αρχικά για το ματς της Τετάρτης με τη Λαμία στην Τούμπα – σε μια αγωνιστική στην οποία ο Παναθηναϊκός θα υποδεχθεί την «Ένωση» – και μετά για το πάρα πολύ σημαντικό της επόμενης Κυριακής με την ΑΕΚ στην «Αγιά Σοφιά».
Με «λευκό» απουσιολόγιο πλέον και με την ψυχολογία ανεβασμένη, συνεχίζει με τις καλύτερες των προϋποθέσεων όντας – Απρίλη μήνα – μέσα στους δύο από τους τρεις βασικούς του στόχους: Το Πρωτάθλημα και την Ευρώπη. Ικανοποίηση, χαρά αλλά τίποτα υπέρμετρα καθώς τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμη. Απομένουν άλλες οκτώ αγωνιστικές στις οποίες πολλά μπορούν να συμβούν.
Ολοκληρώνοντας, η οικογένεια του ΠΑΟΚ είναι φτωχότερη μετά την – νέα – απώλεια του Γιώργου Παπαδόπουλου. Καλό του «ταξίδι» και καλή δύναμη στους ανθρώπους του. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο πόνος είναι «βουβός» και τα πολλά λόγια περιττεύουν…Καλή συνέχεια και καλή δύναμη…