Είναι από αυτές τις στιγμές του ΠΑΟΚ που τις ζεις κι αδυνατείς να τις συνειδητοποιήσεις. Ενώ ξέρεις πως υπάρχει περίπτωση να το δεις να συμβαίνει αλλά δε βάζεις και το… χέρι σου στη «φωτιά», το βλέπεις να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια σου και θέλεις να… τσιμπηθείς για να βεβαιωθείς πως δεν το ονειρεύεσαι αλλά συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Ο «τελειωμένος» από τους Κροάτες βάσει των έξαλλων πανηγυρισμών τους μετά το τέλος του πρώτου αγώνα στο Ζάγκρεμπ, η απαισιοδοξία που υπερπολλαπλασιάστηκε μετά την εντός έδρας ήττα στην πρεμιέρα των Play Off, η εντονότατη αμφισβήτηση προς πάσα κατεύθυνση, η αρνητική κριτική για όλους κι όλα όσα είχαν προηγηθεί – και δεν ήταν… λίγα – έγιναν «καπνός» μέσα σε…σαράντα δύο λεπτά από τον Ράζβαν Λουτσέσκου και τους ποδοσφαιριστές του κι εξαϋλώθηκαν πλήρως μετά από ενενήντα επτά λεπτά, με το σφύριγμα της λήξης και τον ηλεκτρονικό πίνακα του γηπέδου της Τούμπας ν’ αναγράφει ΠΑΟΚ – Ντινάμο Ζάγκρεμπ 5-1!
«Οι αντίπαλοί μας μάλλον πανηγύρισαν λίγο… υπερβολικά», έλεγε στις δηλώσεις του ο 55χρονος Ρουμάνος τεχνικός στη συνέντευξη Τύπου εκείνο το βράδυ της 7ης Μάρτη στο «Στάδιο Μάξιμιρ» στέλνοντας το μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση, μα κυρίως προς την ομάδα του και τους ποδοσφαιριστές του. Τί άλλαξε σε σχέση μ’ εκείνο το βράδυ και τις επιλογές του; Επέλεξε τον Βιεϊρίνια αντί του Όττο και τον Σβαμπ αντί του Οζντόεφ.
Αλλά την πλέον καθοριστική αλλαγή μπορούσε ο κάθε ένας μπορούσε να τη δει στο βλέμμα των ποδοσφαιριστών μπαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο. Ο ορισμός του «γυάλιζε» το μάτι τους. Κάτι που επιβεβαιώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο με την έναρξη της αναμέτρησης. Ανελέητο τρέξιμο, αντίστοιχη πίεση, πρώτοι στις δεύτερες μπάλες, πάθος, δύναμη, αποφασιστικότητα και πίστη για τη νίκη. Καμία σχέση και σύγκριση η εικόνα της ομάδας σε σχέση με τις αντίστοιχες των δύο αγώνων που είχαν προηγηθεί. Με ακρογωνιαίο λίθο τον Βιεϊρίνια, από τα πόδια του οποίου περνούσε κάθε ανάπτυξη από τα μετόπισθεν με ηρεμία, ακρίβεια και σιγουριά, με έναν Κουλιεράκη απερίγραπτο σε όλα του και δίχως κανέναν μα κανέναν να υστερεί το… έργο που παρουσίασαν καθήλωσε αντιπάλους και θεατές.
Μέσα σε οκτώ λεπτά ο ΠΑΟΚ δεν ισοφάρισε απλά το σκορ του πρώτου αγώνα αλλά με γκολ – κατά σειρά – των Μπάμπα, Κουλιεράκη, Τόμας από το 42’ είχε σκορ πρόκρισης προκαλώντας παροξυσμό εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου. Κι όλα αυτά με την καθοριστικότατη συμβολή μιας Τούμπας βγαλμένης από τα καλύτερα βράδια της, με παλμό και στήριξη σε όλους από το 1ο μέχρι και το τελευταίο λεπτό.
Κι επειδή ΠΑΟΚ και εύκολα δεν ήταν ποτέ, ακόμη ένα λάθος στην άμυνα του «Δικεφάλου» στο πρώτο πεντάλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου έδωσε την ευκαιρία στους Κροάτες να μειώσουν στο 49’ ανακτώντας σημαντικό μέρος των ελπίδων τους και της καταρρακωμένης τους αυτοπεποίθησης. Ήταν η ώρα του Κοτάρσκι. Ο Κροάτης πορτιέρε ήταν αυτός που σε δύο περιπτώσεις, μία με τον Σπίκιτς σε τετ α τετ και μία σε εξαιρετική προσπάθεια κι αντίστοιχο πλασέ του Σούσιτς, μ’ εκπληκτικές επεμβάσεις είπε «όχι» στους συμπατριώτες του κι έδειξε το δρόμο της δόξας και της πρόκρισης προς τους συμπαίκτες του.
Οι αντοχές κι η… ανθεκτικότητα που έβγαλαν ποδοσφαιριστές και κόσμος στο πρώτο μέρος του δευτέρου 45λεπτου ανταμείφθηκαν με τον καλύτερο τρόπο στη συνέχεια πρώτα με τον Κουλιεράκη να «ξαναχτυπά» στο 72’ σκοράροντας με το… στέρνο κι η σεμνή τελετή ολοκληρώθηκε στο 88’ όταν ο Ζίβκοβιτς ανέλαβε την εκτέλεση πέναλτι, που κέρδισε ο Ντεσπόντοφ σε ανατροπή του από τον Μίσιτς, σε φάση που ξεκίνησε από ασίστ του Σαμάτα, διαμορφώνοντας το τελικό 5-1!
Αυτό που συνέβη – και – με τη λήξη του αγώνα δύσκολα περιγράφεται. Άνθρωποι κάθε ηλικίας δακρυσμένοι από χαρά, χωρίς να τους έχει μείνει ίχνος φωνής κι ενέργειας, με μια έκφραση στα πρόσωπά τους σα να τους έχει κάνει κάποιος το πιο πολύτιμο δώρο που θα μπορούσε για να επιστρέψουν στις ζωές τους και στη δύσκολη καθημερινότητά τους.
Μια ξεχωριστή βραδιά, μια μαγική βραδιά, μία από τις στιγμές που όποιος τη βίωσε θα την έχει ανεξίτηλη θύμηση μέσα του για όλη του τη ζωή. Μία νίκη – ανατροπή που έδωσε μοναδική χαρά και πανηγυρίστηκε σαν τίτλος καθώς η ομάδα δήλωσε «παρών», ενσάρκωσε το όνειρο κάθε φίλου της ομάδας ως προς το πώς και τί θέλει να βλέπει από αυτήν.
Και στο τέλος, κανείς δεν εξαιρέθηκε από την αποθέωση. Ούτε ο Σαμάτα, που τόσα πολλά άκουσε τον προηγούμενο καιρό – κι όχι άδικα – αλλά μπήκε στο 78’, χειροκροτήθηκε, στηρίχθηκε, βοήθησε με την απόδοσή του κρατώντας μπάλα, δίνοντας στηρίγματα και βγάζοντας την ασίστ για το πέναλτι που κέρδισε ο Ντεσπόντοφ και στο τέλος οι συμπαίκτες του ήταν αυτοί που τον έβγαλαν μπροστά στους πανηγυρισμούς μπροστά στη θύρα 4, ακούγοντας τον κόσμο να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του γνωρίζοντας – και αυτός – την αποθέωση. Επειδή με τη στήριξη πολλά γίνονται, με το ανάθεμα μόνον… απολύτως τίποτα θετικό.
Το ίδιο συνέβη με όλους και φυσικά με τον Ράζβαν Λουτσέσκου, που και αυτός απαξιώθηκε τις προηγούμενες ημέρες, με τον κόσμο χθες στο γήπεδο της Τούμπας να κάνει – επίσης – σύνθημα το όνομά του…
Δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο που να μπορούσε να συμβεί για ν’ αποκαταστήσει την ηρεμία και τις ισορροπίες εντός και πέριξ της ομάδας εν όψει της δύσκολης κι απαιτητικής συνέχειας που ακολουθεί εντός κι εκτός συνόρων. Ο ΠΑΟΚ είναι για 2η φορά στα τελευταία τρία χρόνια στις οκτώ καλύτερες ομάδες ευρωπαϊκής διοργάνωσης κι έχει άλλες εννιά αγωνιστικές για να διεκδικήσει το στόχο του Πρωταθλήματος. Κι αν είναι όπως ήταν χθες το πεδίον δόξης εμπρός του προδιαγράφεται λαμπρό… Καλή συνέχεια, καλή δύναμη…
