Στη θεωρία, θα βλέπαμε στην καλύτερη περίπτωση κάτι από τα ίδια. Φορτωμένη με παράλογα πολλά μεγάλα συμβόλαια, η Βίρτους πέρσι πέρασε με χαρακτηριστική άνεση κάτω από τον πήχη με ρεκόρ 14-20, έπαιξε στην καλύτερη περίπτωση ανεκτό και τις περισσότερες φορές αποκρουστικό μπάσκετ και κατέληξε με αδειανά χέρια τον Ιούνιο. Ο βαθύπλουτος ιδιοκτήτης σινιόρε Ζανέτι αποφάσιζε πως μπορεί η άνοδος στην Ευρωλίγκα του κόστισε δικαιολογημένα ένα καράβι λεφτά, αλλά κάπου είχε έρθει η ώρα του εξορθολογισμού.
Κάπως έτσι ούτε συζητήθηκε το ενδεχόμενο παραμονής του Τεόντοσιτς, ενώ οι Γουίμς, Ζαϊτέ, Μπάκο και Οτζελέγιε έφυγαν χωρίς να κουνηθεί φύλλο. Αλλά αυτά ήταν τα εύκολα: οι προβληματικές περιπτώσεις ήταν τα χοντρά πακέτα που είχαν λαμβάνειν τόσο ο Τόκο Σενγκέλια όσο και ο Ίφε Λούντμπεργκ. Ο Γεωργιανός έφτασε κοντά στον Παναθηναϊκό, τρόπος να λυθεί το συμβόλαιο του Δανού δεν βρέθηκε και κάπως έτσι ο δείκτης ποιότητας παρέμεινε συγκριτικά ψηλά, αφού αμφότεροι παρέμειναν. Όμως τίποτα δεν θα είχε αλλάξει επί της ουσίας αν το αφεντικό δεν έπαιρνε ανάποδες με τις δηλώσεις του κόουτς Σκαριόλο, ο οποίος πιθανότατα δεν είχε καμία διάθεση να μείνει άλλο στην πατρίδα των τορτελινιών, ειδικά από τη στιγμή που ο Ματέο έστριψε την τελευταία στιγμή το καράβι στη Ρεάλ, όπου πρακτικά είχε συμφωνήσει να τον αντικαταστήσει αν ο τελευταίος έμενε με τα χέρια άδεια από ασήμι.
Τριγυρίζοντας στις επαρχίες της Ευρώπης την τελευταία τριετία, κάπου ανάμεσα σε Πέζαρο και Στρασβούργο, ο Λούκα Μπάνκι βρήκε στα 58 του χρόνια μία σπάνια τελευταία ευκαιρία στην Ευρωλίγκα, εκεί που πιθανότατα και ο ίδιος θα θεωρούσε πως το εν λόγω τρένο είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Το έκανε φυσικά με το σπαθί του και την τρελή πορεία της Λετονίας στη Μανίλα: ήξερε καλά πως έπρεπε να καβαλήσει το κύμα της επιτυχίας του, αφού το μομέντουμ δεν θα κρατούσε πολύ.
Η Βίρτους έγινε φανερό από πολύ νωρίς πως αργά ή γρήγορα θα αποκτούσε αυτό που της έλειπε απελπισμένα πέρσι: ταυτότητα. Η αποχώρηση του Τεόντοσιτς αφαίρεσε ομορφιά, όμως ακόμα περισσότερο την σταθερή ανάγκη για την προστασία του ιδιοφυούς βετεράνου προκειμένου να παραδίδει όλο και λιγότερα έργα. Κάπως έτσι βγήκε από τη ναφθαλίνη ο Μπελινέλι, που περνά τρίτη νεότητα: κανείς νοήμων προπονητής δεν θα διανοείτο να προσπαθήσει να βρει χρόνο και για τους δύο στην ίδια ομάδα. Στο ίδιο μήκος κύματος, η αναχώρηση του Γουίμς έδωσε επιτέλους χώρο στον Κορντινιέ να ανθίσει, ο Μένιον πήγε αλλού το σύνδρομο του «εγώ είμαι για παραπάνω», ενώ ο βαρύς και μονοδιάστατος Ζαϊτέ πήγε στο πριγκιπάτο για να ζεστάνει τις καρέκλες των εκτός αποστολής, αφήνοντας στη θέση του τον Ντάνστον. Το αποτέλεσμα ήταν η κατακόρυφη άνοδος της αμυντικής ικανότητας της ομάδας, αφού ο Ζαϊτέ ήταν μόνιμος στόχος των αντιπάλων όσο έπαιζε. Τα υπόλοιπα ψώνια, που για να είμαστε δίκαιοι τα έκανε ο Σκαριόλο, είχαν λογική: έμπειροι ρολίστες χωρίς φιλοδοξίες πριμαντόνας (Πολονάρα, Σμιθ, Ντόμπριτς), ένα μόλις στοίχημα (Κέικοκ).
Σε αυτό το περιβάλλον, ο Μπάνκι έδωσε αυτοστιγμεί το ρόλο του ηγέτη στον προφανή: τον Τόκο Σενγκέλια. Ξαναβάζοντας στην πλάτη του τον μανδύα που είχε αποχωριστεί φεύγοντας από τη Βιτόρια, ο έμπειρος φόργουορντ έχει επιστρέψει σε mode Buesa, η οποία αν το καλοσκεφτείτε μοιάζει σε ατμόσφαιρα με τις καλές βραδιές της Segafredo Arena. O Τόκο έγινε ο γνωστός one man army, παίρνοντας με ευχαρίστηση την ευθύνη αφού ξόδεψε πολλά από τα χρόνια της ακμής του χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Με αυτόν στρατηγό, ο χαρακτήρας της ομάδας ήταν λίγο-πολύ εξασφαλισμένος: ομαδικότητα, αυτοθυσία, σκληράδα, πάθος. Ο αινιγματικός Λούντμπεργκ δυσκολεύεται να προσαρμοστεί και είναι μνημείο αστάθειας: από τη ραψωδία με τη Μπάρσα, άφαντος με τη Μακάμπι. Ε και; Η Βίρτους έβαλε 100 στρογγυλούς με τον Δανό να μένει μόλις στους 6.
Με 8 από 13 παιχνίδια της στη Μπολόνια, οι άνθρωποι της Βίρτους ξέρουν πως το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού έχει πλέον εξατμιστεί και πως ο δεύτερος γύρος θα βρει όλους τους μνηστήρες έτοιμους να την ρίξουν από την τετράδα που έχει εδώ και λίγο καιρό θρονιαστεί. Το πιθανότερο είναι πως αυτό θα συμβεί, αφού παραείναι πολλά τα βασικά γρανάζια της ομάδας που είναι πιο κοντά στα σαράντα από ότι στα τριάντα – αυτό συνήθως συνεπάγεται κόπωση, τραυματισμούς, πιο εύκολα ντεφορμαρίσματα. Από την άλλη το 2/2 αυτή την εβδομάδα κόντρα σε διεκδικητές της εξάδας δεν περνάει απαρατήρητο: αν ειδικά ο Μπάνκι βρει τον τρόπο να πάρει περισσότερα από τον Σμιθ, δει τον Πολονάρα σε θέση να βοηθήσει ουσιαστικά ή εντοπίσει κάποιο κελεπούρι στην αγορά, οι τύποι με τα μαύρα μπορούν να γίνουν φύσει και θέση το μαύρο άλογο της φετινής Ευρωλίγκας.