Βάζοντας συνολικά στο τραπέζι της κουβέντας την απόδοση των ομάδων και στους δύο αγώνες, είναι ξεκάθαρο πως η ελληνική δικαιούται να αισθάνεται απογοήτευση από την έκβαση της διπλής μάχης. Ο Άρης δεν ήταν το φαβορί, όμως έπαιξε σαν τέτοιο κυρίως στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στο πρώτο ημίχρονο και την παράταση του αγώνα στο Βουκουρέστι.
Το να μένεις με δέκα και να έχεις εσύ τη φάση για το γκολ που θα άλλαζε την τύχη του αγώνα είναι η απόδειξη ότι αισθάνεσαι αν όχι φαβορί, τουλάχιστον ισότιμος με τον αντίπαλο και αυτό είναι από μόνο του πρόοδος.
Σε μια απόπειρα γενίκευσης όσων είδαμε χθες, μάλλον δεν είναι άστοχο να πει κάποιος ότι οι «κίτρινοι» θα είχαν πάρει –και νωρίς- την πρόκριση, αν είχαν μια –δύο ακόμη λύσεις στην επίθεση τους. Όχι του επιπέδου του Πάλμα, αλλά έστω κάποιου που θα μπορούσε να προσφέρει μεγαλύτερη βοήθεια σε Μορόν και Πάλμα από αυτή που (χθες) πρόσφερε ο Κάρλσον. ΟΙ ευκαιρίες έγιναν, οι χώροι υπήρχαν, όμως ο Πάλμα ήταν μόνος και ο Μορόν παρά την τεράστια προσπάθεια που έκανε βρέθηκε κυρίως σε μάχες διατήρησης ή διεκδίκησης της κατοχής και όχι εκτέλεσης στην αντίπαλη περιοχή.
Η Ντινάμο δεν είναι αυτή των προηγούμενων ετών που δεν έλλειπε από το Τσάμοπιονς Λιγκ, όμως διαθέτει 4-5 μονάδες που η ποιότητά τους περισσεύει…
Από τη βραδιά της Πέμπτης ο Άρης έχει να κρατήσει την απόδοση του Μοντόγια ο οποίος είναι πολύ καλός παίκτης και χρειάζεται κατά πως φάινεται λίγο χρόνο για να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.
Ο Φαμπιάνο ήταν απλά συγκλονιστικός. Ήταν παντού και έκανε σχεδόν τα πάντα. Παραλίγο να κάνει και τη διαφορά με την κεφαλιά του και την απόκρουση του Ουκρανού τερματοφύλακα στα τελευταία λεπτά…
Η επόμενη ημέρα για τους Θεσσαλονικείς έχει ένα πολύ απαιτητικό παιχνίδι στο Ηράκλειο. Απέναντι στον ΟΦΗ που έχει φιλοδοξίες για καλύτερα πράγματα εφέτος και με δεδομένη την κόπωση που θα υπάρχει από τη μάχη 120 λεπτών το βράδυ της Πέμπτης…
