Πριν αναλάβει την Μάντσεστερ Σίτι ο δαιμόνιος κόουτς Πεπ Γουαρδιόλα, η αγγλική ομάδα μετρούσε τέσσερα πρωταθλήματα, πέντε Κύπελλα και τέσσερα Λιγκ Καπ Αγγλίας και φυσικά κανένα Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν ήταν και στην αφάνεια, όχι. Ο Πελεγκρίνι και ο Μαντσίνι έκαναν δουλειά.
Δεν είναι μόνο η καταμέτρηση τίτλων που κάνει τη διαφορά, αλλά τι ποδόσφαιρο ακριβώς διδάσκει ο Πεπ, ποιοί είναι οι παίκτες που κατά καιρούς αγοράζει για να υλοποιήσουν τη φιλοσοφία του, σε Ισπανία, Γερμανία και Αγγλία. Εντελώς άλλη ιστορία. Καινοτομίας.
Από το 2009, μόνο σε τέσσερις σεζόν σε τρείς διαφορετικές χώρες δεν πανηγύρισε την κατάκτηση πρωταθλήματος, με Μπαρσελόνα, Μπάγερν και Σίτι!
Με την εποχή Γουαρδιόλα σε πλήρη άνθηση και εξέλιξη στο Μάντσεστερ, η Σίτι έχει πλέον εννιά πρωταθλήματα, επτά Κύπελλα και οκτώ Λιγκ Καπ και ένα Τσάμπιονς Λιγκ! Τα κατάφερε στην Κωνσταντινούπολη.
Ο Πεπ άλλαξε την ιστορία της ομάδας, αλλάζοντας πρώτα τον τρόπο παιχνιδιού. Με εννιάρι και χωρίς εννιάρι. Με εναλλαγές θέσεων παικτών που κάθε άλλο παρά… “λοκαρισμένοι” είναι στον αγωνιστικό χώρο, υπηρετώντας σχηματισμούς μόνο για το γράφημα. Ο σκοπός είναι το ματς να παίζεται στο αντίπαλο μισό.
Ο Πεπ ξέρει καλά τι υπηρετεί μια μεταγραφή τύπου Ακάνζι. Αλλά και Κόβατσιτς και Γκβάρντιολ. Ο κόσμος απλώς αντιλαμβάνεται πιο εύκολα το σκοπό και τη λογική της απόκτησης Χάαλαντ.
Ο Πεπ αρχίζει την επίθεση από την άμυνα. Το κοινό απλώς παραληρεί στο γκολ. Το γκολ όμως το έχει βάλει πρώτος και καλύτερος ο Πεπ. Ακολουθώντας την… Πεπ-ατημένη…
