Ήταν το 32ο λεπτό όταν είδα το σκορ στο 68-61. Ο Ολυμπιακός είχε φτιάξει μετά από πολύ κόπο μια απόσταση από τη Ρεάλ. Τόση που δεν θα κινδύνευε από δύο σουτ, αρκετή που θα μπορούσε να του δώσει το κύπελλο με μία – δύο γερές γκαζιές ακόμη. Αλλά στο μυαλό μου κυκλοφορούσε η ίδια σκέψη: «μην τους αφήσετε να επιστρέψουν». Το έγραψα μάλιστα στο twitter.
Θαύμασα την προσωπικότητα των blancos, να απαντούν αμέσως όποτε η διαφορά ακουμπούσε το επτά ή το έξι. Αλλά όταν ο Αϊζέα Κάναν έσπρωχνε τη μπάλα πάνω στον Ταβάρες και έπαιρνε για τον Ολυμπιακό τη μπάλα με το ρολόι στο 1:28 και το σκορ στο 78-74, πίστεψα στον οιωνό. «Τώρα δεν χάνει», σκέφτηκα, «έχει φτάσει ως εδώ. Ένα φύσημα είναι».
Δεν ήρθε ποτέ. Ο Σλούκας βρήκε σίδερο, ο Βεζένκοφ το ίδιο. Ο υπέροχος Τσάτσο μείωσε με τρίποντο προσωπικότητας, ο Ολυμπιακός ξέμεινε από ιδέες και σούταρε την προτελευταία του μπάλα με ένα τελείως εκτός ρεπερτορίου χουκ του Φαλ. Το σκηνικό είχε φτιαχτεί. Στην εξωφρενική κλίμακα Γιουλ, το μανταρίνι της Ζαλγκίριο Αρένα δεν είναι καν κοντά στα δυσκολότερα που έχει πετύχει. Μια τελευταία δαγκωνιά του γέρικου πιτ-Γιουλ. Ο Σλούκας προσπάθησε, αλλά οι θεοί του μπάσκετ δεν ήταν μαζί του: τα θαύματα είχαν τελειώσει στην Πόλη.
Ο Ολυμπιακός έπεσε θύμα των απέθαντων ζόμπι της Μαδριτης, όπως ακριβώς η Μπάρσα την Παρασκευή. Στο ένα σουτ για δεύτερη σερί χρονιά, χάπι πικρό σαν κώνειο, αδύνατον να το καταπιείς. Ο σκληρός ρεαλισμός λέει ότι στον τελικό είχε μια ευκαιρία από αυτές που κανείς δεν ξέρει πότε θα ξαναέρθει. Όχι μόνο γιατί ο υπέροχος Βεζένκοφ μπορεί να ζει από τον Σεπτέμβρη στην Καλιφόρνια, αλλά και γιατί δεν είναι εύκολο να ξαναβρεί αντίπαλο τη Ρεάλ χωρίς Ντεκ, Γιαμπουσέλι, Πουαριέ. Το πιθανότερο, έτσι όπως κυλούν τα πράγματα, είναι πως στο τιμόνι θα επιστρέψει ο Φάκου.
Όταν ο χρόνος επιτρέψει στο μυαλό να κρυώσει και στην καρδιά να γυρίσει στη θέση της οι ερυθρόλευκοι θα μετρήσουν τα κέρδη τους και θα τα βρουν πολλά, ακόμα κι αν η τροπαιοθήκη τους δεν θα χρειαστεί φέτος περισσότερο χώρο. Θα ήθελα πολύ να σας γράψω περισσότερα, αλλά έχει πάει αργά και αύριο το πρωί το πρόγραμμα έχει πτήση επιστροφής για την Αθήνα, πίσω στους αγαπημένους μας. Θα τα πούμε στο podcast.