Υπάρχουν δεκάδες αναγνώσεις ενός αγώνα που κρίνεται στη μία ανάσα, από την πιο απλή ως την πιο σύνθετη. Το «ατύχημα» του Ολυμπιακού κόντρα στην Βαλένθια επιβεβαιώνει μέχρι τελείας τον κανόνα και γεννά υποθέσεις και αμφιβολίες όπως μόνο οι ήττες κάνουν. Ας δούμε κάποιες.
Ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε στο νήμα αν ο Σλούκας είχε βάλει τις δύο βολές που έχασε.
Πιθανότατα ναι, το σίγουρο είναι πως δεν θα προλάβαινε να χάσει στα 40 λεπτά, στη χειρότερη περίπτωση θα έπαιζε παράταση. Μπήκε στο ματς με 29/30, δεν τα κατάφερε δύο φορές να βάλει ένα ζευγάρι. Συμβαίνει σε όσους έχουν τη διάθεση να πάρουν την ευθύνη. Το πρόβλημα στο μυαλό μου δεν ήταν κυρίως ότι έχασε τις βολές, αλλά το ότι δεν είχε το κουμάντο της ομάδας στο διάστημα που αυτή έδινε ρεσιτάλ στατικότητας, δηλαδή στα τελευταία 5:45 του αγώνα. Ο Έλληνας γκαρντ έπαιξε δίπλα στον Γουόκαπ αλλά δεν ξεκίνησε ποτέ μια επίθεση με ένα pick n’ roll ώστε να δημιουργήσει απειλή και να κινήσει λίγο την άμυνα που φυσικά έπαιζε με αλλαγές. Ο Γουόκαπ απέτυχε να δημιουργήσει οποιοδήποτε ρήγμα, ο Ολυμπιακός έπαιξε παράλληλα και έχασε το καλάθι από τα μάτια του. Πριν ο Σλούκας σταθεί στη γραμμή για το πρώτο ζευγάρι βολών, ο Ολυμπιακός είχε περάσει περισσότερα από πέντε αγωνιστικά λεπτά με συγκομιδή ενός πόντου και αποκρουστική επιθετική εικόνα. Περισσότερο σκεφτόταν, παρά έπαιζε.
Η διαιτησία έπαιξε ρόλο στο παιχνίδι.
Φυσικά, όπως σχεδόν πάντα παίζει. Η πιο «κραχτή» κακή απόφαση σε βάρος του Ολυμπιακού έχω την εντύπωση πως είναι το φάουλ του Πρέπελιτς στον Σλούκα στα 1:06 για το φινάλε, με το σκορ στο 80-79. Οι διαιτητές έδωσαν τη μπάλα απ΄ έξω, απόφαση που με βάση ό,τι είδαμε στη συνέχεια θα έπρεπε να οδηγήσει τον Έλληνα παίκτη στη γραμμή. Κατά τα άλλα θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα τον χρυσό κανόνα των τελευταίων φάσεων: ο αμυνόμενος έχει το πλεονέκτημα της μίας μικρής επαφής που πιθανώς να σφυριχτεί σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι, αλλά όχι όταν κρίνεται από αυτή ένα ματς. Το όποιο φάουλ δοθεί, ειδικά στα τελευταία δευτερόλεπτά, πρέπει να είναι οφθαλμοφανές και η αμφιβολία είναι υπέρ της άμυνας. Αυτός είναι ο άγραφος κανόνας του παιχνιδιού.
Ο Ολυμπιακός υπέφερε στο φινάλε από έλλειψη φρεσκάδας
Είναι υπερβολή να έχουν παίξει τρεις παίκτες πάνω από 31 λεπτά σε ένα παιχνίδι του Νοέμβρη; Στα χαρτιά ναι, αλλά από την άλλη ο πάγκος του Ολυμπιακού δεν έδωσε πολλά ερείσματα στον Γιώργο Μπαρτζώκα προκειμένου να πράξει διαφορετικά. Εκτός των άλλων, αυτός είναι ο τρόπος του προπονητή. Δεν γίνεται να τον αποθεώνει κανείς που έβγαλε την τελευταία περίοδο στη Βιτόρια πρακτικά χωρίς αλλαγές και να τον ψέγει γιατί έκανε κάτι παρόμοιο χθες βράδυ. Ασφαλώς όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος, αλλά ως ένα σημείο.
Η αλήθεια του παρκέ πάντως έλεγε πως η Βαλένθια έδειχνε να έχει περισσότερη ενέργεια σε ολόκληρη την τελευταία περίοδο. Ειδικά από τη στιγμή που ο Μουμπρού κατάλαβε πως όσους πόντους και να έβαζε ο Ντούμπλιεβιτς ο Ολυμπιακός θα συνέχιζε το επιθετικό πάρτι και έστειλε στο παρκέ ό,τι πιο αθλητικό είχε για να αμυνθεί αποκλειστικά με αλλαγές, οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν απαντήσεις απέναντι στη περιφερειακή πίεση που δέχτηκαν. Φυσικά η έλλειψη ενός παίκτη με ειδικότητα στην προσωπική φάση πόνεσε εξίσου. Κάπως έτσι η απώλεια του ρυθμού υπήρξε ολοκληρωτική και το παιχνίδι γύρισε ανάποδα, έστω με τον αστερίσκο των λεπτομερειών σε ό,τι αφορά το τελικό αποτέλεσμα.
Υπάρχει θέμα με την αφομοίωση/αποτελεσματικότητα των νέων αποκτημάτων;
Ποσοτικά, όχι. Ο Άλεκ Πίτερς παίζει 15 λεπτά μέσο όρο γιατί τόσα περισσεύουν όταν μπροστά του είναι ο καλύτερος παίκτης της Ευρωλίγκας βάσει αξιολόγησης για τις πρώτες πέντε αγωνιστικές. Οι Μπολομπόι-Μπλακ είναι ξεκάθαρη αναβάθμιση σε σχέση με πέρσι, αμφότεροι είναι ετερόφωτοι και εξαρτώνται από τους υπόλοιπους, εντούτοις θα ήταν άδικο να τους πει κανείς μέρος κάποιου προβλήματος.
Τα φώτα πέφτουν – και όχι άδικα – στον Αϊζάια Κάναν, ο οποίος μετά από έξι ματς έχει μείνει στους 4.2 πόντους με 32% ευστοχία εντός πεδιάς (30% τρίποντο). Ο βραχύσωμος Αμερικανός παίζει σκάρτο ένα τέταρτο, δυσκολεύεται να βρει προσπάθειες και συνολικά να προσαρμοστεί σε ένα παιχνίδι χωρίς τη μπάλα και με πολύ υψηλό δείκτη δυσκολίας σε ένταση και ακρίβεια. Το σχεδόν ανυπόληπτο ξεκίνημά του έδωσε την ευκαιρία στους Λαρεντζάκη (κυρίως) και Μακίσικ να βρουν χρόνο και φάσεις, όμως σε βάθος χρόνου η έλλειψη δύναμης πυρός στο «2» θα κοστίσει αν ο Αμερικανός σκόρερ δεν βρει τον τρόπο να ανεβάσει την παραγωγικότητά/επιδραστικότητα του.
Σε τελική ανάλυση
Τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού άδειασαν εν ριπή οφθαλμού μετά το τέλος του αγώνα. Λογικό. Η χθεσινή ήττα ήταν από αυτές που δεν χωνεύονται με τίποτα, σαν να βάζει κανείς το χέρι του στην τσέπη σου, να σου παίρνει το μισθό δύο ωρών και να φεύγει κύριος. Η Βαλένθια είχε πάντως προειδοποιήσει: είχε χάσει στο σουτ στην Πόλη από τη Φενέρ και στην Φοντέτα από τη Βιλερμπάν, είχε κερδίσει στο σουτ την Εφές. Χωρίς σταρ αλλά με πολύ χαμαλίκι, παίζουν και όπου τους βγάλει. Στο δεύτερο ημίχρονο δεν άφησαν μπάλα χωρίς να βάλουν τα χέρια τους. Στο φινάλε ο πονηρός Τζόουνς μου τα παραδέχτηκε φόρα παρτίδα: το είχε αποφασίσει με το που πέρασε το κέντρο, πως θα σούταρε με κάθε τρόπο περιμένοντας το φάουλ. «Αν δεν μου έκαναν φάουλ θα είχα πρόβλημα έτσι όπως πήγα στη φάση», είπε.
Η απότομη προσγείωση από την φρενίτιδα του 4-0 στο 4-2 θα φέρει υποχρεωτικά μελέτη, προπόνηση, πιθανώς αναθεώρηση όπου χρειάζεται. Ο Ολυμπιακός είναι απολαυστικά γοητευτικός με την ταχύτητα και την ομοιογένειά του, όμως την ίδια στιγμή καλείται να βρει την ισορροπία με τον μακιαβελισμό και την σκληράδα που είναι συστατικά οποιουδήποτε επίδοξου πρωταθλητή.
