Αν τα βάλετε κάτω, μόνο λίγα δεν είναι. Πρώτα ήρθε ο Γιόγκι Φέρελ, γουάου και τυμπανοκρουσίες, μηδέν εις το πηλίκον, τσάμπα η ανυπομονησία και η εσωστρέφεια γιατί δεν παίζει ο παιχταράς. Μετά έφυγε ο Φέρελ, πήγε στην Τσεντεβίτα να παίζει. Ακολούθως χαιρέτησε ο Τζεχάιβα Φλόιντ, άλλο τόσο λογικό και αυτό, ξένο σώμα και με αυτοπεποίθηση στα τάρταρα. Τσουνάμι κορωνοϊού, απόκτηση Γιόβιτς που παθαίνει κι αυτός κορωνοϊό πριν έρθει και αργεί μια εβδομάδα, τραυματισμός Παπαγιάννη, αποχώρηση Πέρι. Ο Έβανς μετακομίζει στο «5», ο Καββαδάς στρατολογείται αφού είχε περάσει τη σεζόν στις θέσεις των εκτός 12άδας παικτών, ο Μποχωρίδης αναλαμβάνει ευθύνες.
Όλα αυτά σε τέσσερις μήνες.
Οι πάμπολλες προσθαφαιρέσεις και ανακατατάξεις του τελευταίου τετραμήνου αποδεικνύουν το οφθαλμοφανές. Ο Παναθηναϊκός ήταν μια ομάδα σε σαφή δομικά προβλήματα που δεν λύνονταν από κανέναν προπονητή, είτε αυτός λέγεται Πρίφτης, είτε Ιτούδης, είτε… Πόποβιτς. Ομάδα με ρήγματα στα θεμέλια και θολή χημεία δεν μπορεί να αναδείξει κανέναν μέσω της ομαδικής λειτουργίας της ούτε να κρύψει τα μειονεκτήματα της: απλώς κυνηγάει την ουρά της.
Αν δεν περισσεύουν τα χρήματα, κάνεις δουλειά με αυτά που έχεις και κοιτάς να τα βελτιώσεις. Ο Έβανς στο «5» δίνει μια αξιόπιστη λύση πίσω από τον Παπαγιάννη, δεν χαλάει τις αποστάσεις με την έλλειψη σουτ και μπορεί να μαρκάρει αποτελεσματικά σε άμυνα με αλλαγές – χθες διέλυσε την ψυχολογία του ούτως ή άλλως εύθραυστου Μπόλντγουϊν. Ο Καββαδάς μπορεί να καλύψει επαρκώς την θέση του τρίτου σέντερ. Ο Οκάρο Γουάιτ δένει καλά με τον Έβανς στο 4-5, το μείγμα έχει αθλητικότητα και μπορεί να κρύψει το καλάθι, συν το ότι ο «Ρο» μοιάζει να πατάει σημαντικά καλύτερα με λιγότερο ανταγωνισμό στη θέση. Ο Μποχωρίδης αναβαθμίζεται σε 4ο γκαρντ πίσω από Γιόβιτς-Μέικον-Νέντοβιτς και αναλαμβάνει παραπάνω ευθύνες. Ναι, είναι δύο φορές λιγότερο αθλητικός από τον Πέρι, αλλά σπανίως θα βρεθεί τόσο εκτός τόπου και χρόνου όσο ο φιλότιμος, αλλά ανεπαρκής Αμερικανός. Ο Κασελάκης αποκτά ρόλο πασπαρτού στους φόργουορντ, ο Παπαπέτρου θυσιάζει κάποια λεπτά στο «4», ειδικά όταν χρειάζεται να παίζει με τον Σαντ-Ρος.
Δίπλα τους αριβάρισε «ένας πραγματικός πόιντ γκαρντ με εμπειρία στην Ευρωλίγκα», όπως ανέφερε ο Νέμανια Νέντοβιτς. Μετά από πέντε Αμερικανούς άσους που γέμισαν τον κόσμο λάδια αλλά από τηγανίτα άφηναν τον κόσμο νηστικό (Τζάκσον, Σάικς, Μακ, Πέρι, Φέρελ), ο μέσος οπαδός του Παναθηναϊκού πρέπει να αγαλλίασε βλέποντας τον Στέφαν Γιόβιτς. Έναν παίκτη που παρότι έπαιζε για πρώτη φορά μετά από έξι μήνες φαινόταν ότι κατείχε τη θέση σαν την παλάμη του. Όσοι γνωρίζουν τον έμπειρο Σέρβο ήξεραν καλά πως το μενού του δεν έχει πυροτεχνήματα, φαντεζί μπούκες, step back τρίποντα και τα τοιάυτα. Ο Γιόβιτς είναι old school, από αυτούς που αρέσουν στον Διαμαντίδη και τον Πρίφτη. «Έχει την ικανότητα να κάνει την απλή πάσα, που είναι η πιο δύσκολη», είπε μετά το ματς ο Βασίλης Σίμτσακ. «Πρέπει να μακραίνω τα χέρια του προπονητή» μου είπε χαμογελαστός ο ίδιος ο νέος κουμανταδόρος των πράσινων στην συνέντευξη που μας παραχώρησε.
Δείχνοντας σταθερά σημάδια προόδου για δύο σερί εβδομάδες παρότι τα προβλήματα δεν έλειψαν, ο Δημήτρης Πρίφτης ελπίζει ότι η ομάδα του θα είναι αρκετά τυχερή ώστε να μείνει υγιής στο επόμενο διάστημα. Αυτή είναι η απαραίτητη προϋπόθεση επιτυχίας όχι μόνο για τους δύο ευπαθείς Σέρβους της περιφέρειας , αφού ο Παπαπέτρου έχει περάσει ήδη δύο φορές την πόρτα του νοσοκομείου και ο Σαντ-Ρος αγωνίστηκε χθες στα όρια της θλάσης.
Αν μείνει μακριά από περαιτέρω αναποδιές, ο Παναθηναϊκός δικαιούται να ελπίζει πως στο δεύτερο μισό της σεζόν μπορεί να γίνει μια ομάδα με αρχή, μέση και τέλος, βασικό και εναλλακτικό πλάνο και ρόλους. Με την ευρωπαϊκή του σεζόν από καιρό τελειωμένη, ο στόχος είναι να μειώσει την απόσταση από τον Ολυμπιακό. Μπορεί το μεταξύ τους σκορ να είναι στο 1-1, όμως λίγοι έτρεφαν ελπίδες πως το τριφύλλι θα μπορούσε να βασιστεί σε βάθος χρόνου σε ριφιφί τύπου Νοέμβρη. Το τωρινό παζλ μπορεί να είναι δύσκολο να ολοκληρωθεί σε τόσο λίγο χρόνο, όμως τόσο καιρό στο Μαρούσι έμοιαζαν να προσπαθούν να ταιριάξουν μεταξύ τους δύο αμβλείες γωνίες.
